zougla: Sixteen ways

Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

Sixteen ways

Αυτό δεν είναι τραγούδι #718
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά

Περί θανάτου ο λόγος απόψε. (Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που θα είναι η αρχή του τέλους, αλλά θα το διακινδυνεύσουμε γιατί το θέμα μας είναι όντως η αρχή του τέλους.)

Κατ’ αρχήν, δεν εύχομαι τον θάνατο κανενός. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, δεν υπάρχει λόγος να το ευχόμαστε κιόλας: αυτή δεν είναι ευχή, αλλά αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Κατά δεύτερον, μακάρι όλοι να πήγαιναν από φυσικά αίτια: μέσα στον ύπνο τους, σε βαθιά γεράματα, ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι, με τα παιδιά να παίρνουν τον καφέ τους στο σαλόνι και τα εγγόνια να παίζουν στον κήπο κ.λπ. κ.λπ. Μακάρι, αλλά –φευ!– δεν έχουν όλοι τέτοια τύχη.

Υπάρχουν διαφόρων ειδών αδόκητοι θάνατοι: από απρόβλεπτα αίτια (φυσικές καταστροφές, ατυχήματα, αρρώστιες)· από ανθρώπινη… πώς να την πει κανείς; α, ναι, μαλακία (πόλεμοι, αχρείαστα ρίσκα, εθισμοί)· από επιλογή (αυτοκτονία). Γνωστά τα προβλήματα. Κάποια τα έχουμε λύσει, άλλα τα λύνουμε, κάποια άλλα θα τα λύσουμε. Μερικά δεν τα λύσουμε ποτέ. Μέχρι εδώ όλα ωραία και καλά (λέμε τώρα).

Αλλά να πεθάνεις από σφαίρα επειδή κάποιος που είδε κάποτε ένα ζευγάρι να φιλιέται στο δρόμο μπροστά στη γυναίκα του και στο παιδί του ζώστηκε τα φισεκλίκια, μπήκε σ’ έναν δημόσιο χώρο, άνοιξε πυρ κι όποιον πάρει ο χάρος; Το χωράει αυτό ανθρώπινος νους; (– Το χωράει μόνο αν πρώτα τον αδειάσεις από οτιδήποτε το ανθρώπινο για να κάνεις χώρο στο πυκνό σου σκοτάδι.)

Το ζευγάρι που φιλιότανε, λέει, ήταν άντρες, γι’ αυτό τα πήρε στο (άδειο του) κρανίο ο ερίφης. Ρε, δεν πα’ να’ τανε κι ο Μπόλεκ με τον Λόλεκ; Τι σημασία έχει; Είναι αυτός λόγος να πάρει ο άλλος την κουμπούρα και να σκοτώσει άγνωστους στην τύχη; (Για να προλάβω τους κακοπροαίρετους –που δεν υπάρχουν, ξέρω– να πω ότι το ίδιο λέω για κάθε τυφλό τρομοκρατικό ή/και παρανοϊκό χτύπημα όπου γης. Και αρνούμαι να πέσω στην παγίδα του συμψηφισμού. Το αμετάκλητο, εκείνο που φυγείν αδύνατον, δεν ξέρει από διακρίσεις – σε αντίθεση με τα αντικείμενα του: άλλο παράδοξο αυτό.)

Ένα τραγούδι μού ζήτησαν να βάλω, δεν θα σας κουράσω περισσότερο. Μόνο κάτι τελευταίο: αν ρωτήσω εσάς που συμφωνείτε με τα παραπάνω, πολλοί (και ανεξαρτήτως πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων, κοσμοαντίληψης ή βιοθεωρίας) θα απαντήσετε: «Οι άλλοι φταίνε». Ποιοι άλλοι; «Οι άλλοι όλοι. Οι άλλοι πάντα. Όλοι οι άλλοι.» Αυτό είναι το πρόβλημα. Και η ρίζα του βρίσκεται μέσα στα σπίτια μας, στα σπίτια όλων μας ανεξαιρέτως. Εκεί την ποτίζουμε, άλλοι εσκεμμένα και με καμάρι, άλλοι ακούσια και βλακωδώς. Τη λένε μισαλλοδοξία. Τα παιδιά μας μπορεί να μην ξέρουν τη λέξη, αλλά ξέρουν την έννοια. Γιατί τους την περάσαμε εμείς, όλοι μας, τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι ερασιτέχνες του κακού. Για σκεφτείτε το.

Το τραγούδι απόψε είναι ασορτί με τη διάθεσή μας: πένθιμο. (Τι περιμένατε, τσιφτετέλι;)

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.