zougla: I Say a Little Prayer

Αυτό δεν είναι τραγούδι #734
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Το 1966 οι Burt Bacharach (συνθέτης) & Hal David (στιχουργός) έγραψαν το “I Say a Little Prayer” για την Dionne Warwick. Το θέμα του τραγουδιού ήταν η ανησυχία μιας κυρίας για την τύχη του φίλου της που υπηρετούσε στο Βιετνάμ. Γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία (#4 στον πίνακα επιτυχιών τον Δεκέμβριο του 1967).

Έκτοτε το είπαν κι άλλες πολλές, αποσυνδέοντάς το σταδιακά από το πλαίσιο του Βιετνάμ. Οι κινηματογραφόφιλοι θα το θυμούνται από την ομολογουμένως χαριτωμένη σκηνή του εστιατορίου σε μια τυπικά χολιγουντιανή ρομαντική κωμωδία, το My Best Friend’s Wedding (1997).

Καλά είναι όλ’ αυτά, αλλά λίγο ενδιαφέρουν. Δε λέω, πρόκειται για ένα αξιοπρεπές ποπ τραγουδάκι, αλλά ως εκεί. Ο λόγος που εγώ το θυμάμαι είναι άλλος: ένα μυστήριο βίντεο από τηλεοπτική εμφάνιση (The Cliff Richard Show, 1970) της Aretha Franklin, όπου ανάμεσα στις τρεις κυρίες που της κάνουν δεύτερα φωνητικά βρίσκεται μία από τις ωραιότερες γυναίκες που έχω δει στη ζωή μου.

Το βίντεο το είδα κατά τύχη στο YouTube πριν από 9 χρόνια, όταν έγραφα κάτι για τη σκηνή του εστιατορίου από την ταινία που έλεγα παραπάνω. Η Aretha το λέει πιο σοουλίστικα από την Dionne· το λέει καλά. Και το φωνητικό τρίο τα σπάει! Ακόμα και οι χορογραφημένες κινήσεις τους έχουν κάτι το συγκινητικά αφελές. Χαρακτήρισα το βίντεο «μυστήριο» γιατί το στήσιμο είναι σκηνοθετικά περίεργο: η Aretha στο βάθος και το φωνητικό τρίο δεξιά και μπροστά. Το τρίο είναι έτσι διατεταγμένο που η πρώτη κυρία από δεξιά, στα πλάνα μιας συγκεκριμένης κάμερας, βρίσκεται ουσιαστικά σε πρώτο πλάνο. Και αυτή η πρώτη κυρία από δεξιά είναι όνειρο! Έχω την υποψία ότι ο σκηνοθέτης είχε πάθει, επίσης, την πλάκα του μαζί της. Εδώ εγώ την “ερωτεύτηκα” αναδρομικά, τόσα χρόνια μετά, από μερικά ασπρόμαυρα πλάνα κακής ποιότητας!

Τώρα, όμως, έπρεπε να μάθω το όνομά της. Έπρεπε! Δεν γινόταν να την λέω «η πρώτη από δεξιά», έπρεπε αποκτήσει όνομα η φαντασίωση. Κι άρχισα να ψάχνω.

Εκείνη την εποχή (1967-1968) φωνητικά σε τρία άλμπουμ της Franklin έκαναν οι The Sweet Inspirations, ένα γυναικείο R&B φωνητικό συγκρότημα. Ανάμεσα στα άλμπουμ εκείνα ήταν και το Aretha Now (1968) όπου δεύτερο τραγούδι της πρώτης πλευράς είναι το “I Say a Little Prayer”. Συνεπώς, «η πρώτη από δεξιά» μπορεί να ήταν μία Sweet Inspiration.

Κάθισα και βρήκα όσα μέλη του συγκροτήματος μπόρεσα (και ήταν πολλές οι αλλαγές και οι αντικαταστάσεις μέσα στις δεκαετίες): Emily “Cissy” Houston (η μητέρα της Whitney), Lee Warwick (η μητέρα των Dee και Dionne Warwick, επίσης μέλη μέχρι κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του ’60), Judy Clay, Marie Epps, Ann Moss, Doris Troy, Ann Williams, Sylvia Shemwell, Estelle Brown, Myrna Smith, Gloria Brown, Portia Griffin. Ποια απ’ όλες ήταν αυτή που έψαχνα; Καμία! Απέκλεισα όσες δεν ήταν στο συγκρότημα την εποχή που με ενδιέφερε (μεταξύ 1967-1970) και βρήκα φωτογραφίες όλων των υπόλοιπων: καμία δεν ταίριαζε. Κόντεψα να φτιάξω ολόκληρο το γενεαλογικό δέντρο κάμποσων οικογενειών και άκρη δεν είχα βγάλει. Αδιέξοδο; Μπα. Το διαδίκτυο να ’ν’ καλά!

Σ’ ένα σχόλιο κάτω από το βίντεο στο YouTube (πηγή κάθε άλλο παρά αξιόπιστη) διάβασα ότι το συγκεκριμένο τρίο αποτελούσαν η Cissy Houston (πρώτη από αριστερά – πιθανόν· της μοιάζει) και οι Carolyn & Erma Franklin (αδερφές της Aretha). Έψαξα τις δύο τελευταίες: ίσως μία από τις δύο να είναι η μεσαία, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα – αλλά καμία τους δεν είναι «η πρώτη από δεξιά», σίγουρα πράματα.

Αλλαγή πλεύσης: Πήγα στα άλμπουμ που κυκλοφόρησε η Aretha στην υπό εξέταση τριετία και αποδελτίωσα όλα τα γυναικεία ονόματα στα φωνητικά. Δεν βρήκα φωτογραφίες όλων τους, αλλά όσες βρήκα δεν ταίριαζαν. Ζόριζε η έρευνα.

Σχεδόν απογοητευμένος, ζήτησα βοήθεια από τα μέλη ενός εξειδικευμένου γκρουπ στο FB, κάποια από τα οποία είναι κινητές εγκυκλοπαίδειες της soul. Ένας φίλος μού απάντησε ότι νομίζει πως «η πρώτη από δεξιά» ήταν η Wyline Ivy (ή Wylene Ivey), πρώην μέλος των The Embraceables, ενός γυναικείου R&B φωνητικού συγκροτήματος από το Ντιτρόιτ, το οποίο κυκλοφόρησε ένα σινγκλ όλο κι όλο (“Here I Go” – b/s “Let my Baby Go” – 1967, εταιρεία: Sidra). Το όνομα κάτι μου θύμιζε. Βέβαια! Η Wyline Ivy είχε κάνει φωνητικά σε τουλάχιστον δύο άλμπουμ της Aretha, το Soul ’69 (1969) και το Spirit in the Dark (1970). Οι χρονολογίες ταίριαζαν! Αν έβρισκα κι ένα βιογραφικό με φωτογραφία, θα το διασταύρωνα πέραν πάσης αμφιβολίας. Και όμως, δεν τα κατάφερα. Τα τραγούδια των The Embraceables υπάρχουν και τα δύο στο YouTube (τίποτα το φοβερό, πρέπει να πω), όμως βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτήν που έψαχνα δεν βρήκα. Ούτε φωτογραφία της. Στο διαδίκτυο υπάρχει μόνο μία φωτογραφία του συγκροτήματος, κι αυτή κακής ποιότητας. Ίσως η περί ης ο λόγος αξιολάτρευτη κυρία να είναι η καθιστή στη μέση. Ίσως.

Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, αλλά μέχρι νεοτέρων θα την λέω “Wyline Ivy”. Υπολογίζω ότι πρέπει να έχει γεννηθεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’40. Αν ζει, (το εύχομαι!) θα είναι τώρα περί 70 χρονών. Μακάρι να μπορούσε να μάθει ότι το 2016 ένας Αθηναίος, που θα μπορούσε να είναι γιος της, κάθισε κι έγραψε ένα αυτό_δεν_είναι_τραγούδι εμπνευσμένο από την ασύγκριτη ομορφιά της, όπως αυτή αποτυπώθηκε σε ένα ασπρόμαυρο βίντεο του 1970 στη βρετανική τηλεόραση. Τι όμορφα μικρός που είναι πια ο κόσμος!

Καλή σου ώρα, Wyline Ivy, όπου κι αν βρίσκεσαι!

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.