Η γελαστή τσιπούρα

—Ένα ποίημα της Ελένης Κοσμά σε πρώτη δημοσίευση—

Η γελαστή τσιπούρα

Εδώ κι εκεί· και όμως: πουθενά!
Γύρισα μέσα έξω την καρδιά μου –
την τίναξα, μην ήταν πιο βαθιά·
αλλά μάταια: δεν ήταν πια δικιά μου.
Κάπου μου έπεσε, την έχασα, ποιος ξέρει.
Ίσως την πούλησα παλιά στο Κατμαντού
σ’ έναν Ινδό που μ’ είχε πάρει από το χέρι
(ζήταγε επίμονα να βγούμε ραντεβού) –

Εδώ κι εκεί· και όμως: πουθενά!
Έκανα άνω κάτω την καρδιά μου –
Κοίταξα πλάγια και πίσω και μπροστά:
άδεια καρδιά! Πού χάθηκε η χαρά μου;
Ίσως τη χάρισα στη φίλη μου την Άννα
όπως καθόμασταν παρέα στο θρανίο
ή όταν παίζαμε τα μήλα στην αλάνα
(σπανίως κέρδιζα, άλλα έπαιζα με μπρίο) –

Εδώ κι εκεί· και όμως: πουθενά!
Έστυψα με το χέρι την καρδιά μου –
τη σκούπισα, τη στέγνωσα (ξανά)
άδεια καρδιά! Πού χάθηκε η χαρά μου;
Ίσως μου γλίστρησε μέσα από το μαγιό
όταν χαιρόμουνα τη θάλασσα στα Γιούρα
και όπως έκανα η άμοιρη να βγω
την άρπαξε αιφνιδίως μια τσιπούρα!

Αυτό θα έγινε και έτσι εξηγείται
που είναι η τσιπούρα γελαστή
μα θέλω πίσω τη χαρά μου να της πείτε
κι εγώ θα γράψω ένα ποίημα γι’ αυτή.

* * *

[Το ποίημα δημιουργήθηκε με αφορμή ένα πρωτότυπο πρόγραμμα γλωσσικής διδασκαλίας νέων και αρχαίων ελληνικών στο Γυμνασιο της Σχολής Μωραΐτη. Εντάχθηκε στην ενότητα για τη διδασκαλία του επιρρήματος].

* * *

Ποίηση σε πρώτη προβολή

 

from dimart https://ift.tt/guCRLZA
via IFTTT

Όλα για την περίοδο

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη!

Όλα για την περίοδο
Κείμενο: Άννα Ρουά
Εικονογράφηση: Μαντμουαζέλ Καρολίν
Μετάφραση: Όλγα Καρυώτη
Εκδόσεις Πατάκη, 2023

 

Η Νίκη στη Μαρία:

Χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχουν τέτοια βιβλία για τα σημερινά κορίτσια – για τα άτομα που έχουν περίοδο. Και για εκείνα που δεν έχουν, αλλά ζουν πλάι σε άλλα που έχουν. Παρόλο που υπάρχει παντού πια τόση διαθέσιμη πληροφορία (και μάλιστα και καλής ποιότητας πληροφορία), θεωρώ πολύ σημαντικό που στην προκειμένη περίπτωση είναι συγκεντρωμένη σε ένα βιβλίο τυπωμένο, σε ένα αντικείμενο που τα περιλαμβάνει σχεδόν όλα, που τα παρουσιάζει με συνοχή, με μια σχετική γραμμικότητα, τακτοποιημένα και προσεγμένα, με ωραίο λεξιλόγιο και ενιαία αισθητική. Που έχει σελίδες χάρτινες ώστε να μοιάζει με εγχειρίδιο και σε αυτές τις σελίδες φιλοξενούνται όλα αυτά τα σώματα, οι φάτσες απορίας, οι φλέγουσες ερωτήσεις, οι συζητήσεις των φιληνάδων. Με προσεκτικό και χαριτωμένο τρόπο βλέπουμε τις τάσεις, τα καλτσόν, τα σορτσάκια, τα βρακιά, μια φιγούρα να κρατάει μια τσάντα με το σήμα του φεμινισμού με τη γροθιά (αν και ταιριαστότερο στο πνεύμα του βιβλίου θα ήταν το σήμα του τρανσφεμινισμού). Η εικονογράφηση είναι συνολικά κόκκινη και αιματηρή (χωρίς αυτό να σημαίνει μπλιαξ) σχολιάζοντας ρητά ότι δεν είναι δυνατόν να είναι μπλε το αίμα στις διαφημίσεις για τα προϊόντα περιόδου (τα οποία επισημαίνεται πως είναι παράλογα ακριβά). Παραμένει κάπως ωραιοποιητική και λίγο commercial –εμένα μου άρεσε πολύ βέβαια– αλλά καταφέρνει έτσι να είναι ευχάριστη, ανακουφιστική και να δείξει πολύ παραστατικά χρήσιμα πράγματα, όπως το πώς βάζουμε ένα ταμπόν ή ένα κύπελλο περιόδου. Δεν σεξουαλικοποιεί, δεν στρογγυλεύει, δεν αισθητικοποιεί τα σώματα. Τα δείχνει απλά: σώματα που –μεταξύ άλλων– αιμορραγούν. Οφείλω να παραδεχτώ πως μου έλειψαν λίγο οι τρίχες. Πιστεύω πως οι έφηβες χρειάζονται περισσότερες τρίχες στις δημόσιες αναπαραστάσεις.

Το πιο αγαπημένο μου κεφάλαιο ήταν αυτό που εξηγεί ότι το να έχεις περίοδο δεν σημαίνει πως είσαι γυναίκα. Αφενός γιατί υπάρχουν γυναίκες που δεν έχουν περίοδο και αφετέρου γιατί αιμορραγούν σώματα με μήτρα όχι απαραίτητα γυναικεία. Το συμπάθησα πολύ αυτό το βιβλίο. Θα ήθελα να το είχα διαβάσει νωρίτερα. Ένιωσα όπως με τη διάσημη σειρά του Netflix, το Sex education. Θα με είχε γλιτώσει από πολύ κόπο αν είχε εμφανιστεί όταν ήμουν πιο μικρή. Χαίρομαι πολύ που κυκλοφορεί.

 

Η Μαρία στη Νίκη:

Όπως φαντάζεσαι, συμφωνώ και επαυξάνω και στο σύνολο και στα σημεία. Οπότε ίσως έχει ένα ενδιαφέρον να πω τα μαμαδίστικα — ή και σχεδόν τα γιαγιαδίστικά μου. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι όλα τα καλά και δυνατά φεμινιστικά κείμενα έρχονται από τη Γαλλία. Ωπ — γράφω στη Νίκη, άρα αλλάζω το «φεμινιστικά» σε «τρανσφεμινιστικά», σωστά; Μετά σκέφτηκα ότι ανήκω ίσως στην πρώτη γενιά (ή σε μια από τις πρώτες) που χρησιμοποίησαν σερβιέτες — οι μαμάδες μας χρησιμοποιούσαν χαρτοβάμβακα και ακόμα αναρωτιέμαι πως τα κατάφερναν. Θυμάμαι μια φορά είχα δει κάτω από τη φούστα μιας δασκάλας όταν ήμουν στο δημοτικό και αυτή ήταν στη σκάλα, πιο ψηλά. Μια απίθανα πολύπλοκη κατασκευή. Απόδειξη ότι το θυμάμαι ακόμα. Θεέ μου. Θυμάμαι επίσης ότι μέχρι να γίνω 25-26 χρονών πονούσα κάπου-κάπου φρικτά με την περίοδο. Λιποθυμούσα. Έκανα εμετό. Διάρροια. Και τα λοιπά. Εννοείται ότι αυτά δεν αποτελούσαν κανένα ζήτημα την εποχή εκείνη. Απλώς καταπίναμε παυσίπονα και βρίζαμε την κακή μας μοίρα. Αλλά από την άλλη ήμασταν και οι πρώτες -από τις πρώτες- που το θέσαμε με υπερηφάνεια. Και φροντίζαμε να το λέμε δυνατά: «σήμερα δεν μπορώ, έχω περίοδο». Και ήταν σημαντικό να μην πούμε «είμαι αδιάθετη» αλλά να πούμε «έχω περίοδο».

Το βιβλίο είναι λίγο σαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο μετά από κάμποσες δεκαετίες απεργιών και εξεγέρσεων. Κωδικοποιεί πράγματα που τα διατύπωναν τα άτομα με περίοδο οργανωμένα ή μοναχικά, εδώ κι εκεί, στο διάβα των τελευταίων δεκαετιών, με θάρρος και με μπόλικη προσπάθεια.

Δεν μου χτύπησε τίποτε περίεργα, και μου άρεσε η τσαχπινιά και το χιουμοράκι. Μου άρεσε επίσης που δεν έχει προσηλυτιστική σκληρότητα. Είναι χαλαρό βιβλίο. Σωστό και χαλαρό.

Τι θα θεωρούσα ίσως απαραίτητο συμπλήρωμα στην ελληνική έκδοση;

Πολλές φορές αναφέρεται σε γιατρούς, μαίες, συμβουλευτική. Η εντύπωσή μου είναι ότι οι έλληνες (δυστυχώς και πολλές ελληνίδες, προηγούμενων τουλάχιστον γενεών) γιατροί είναι πολύ μακριά από τέτοιες χειραφετητικές προσεγγίσεις. Καλά, δεν συζητώ καν για τη μαμά μου που μου έλεγε με ύφος πολλών καρδιναλίων ότι η δική της γυναικολόγος της έλεγε «αμάν πια με αυτή την καραμέλα της περιόδου». Αναδιπλασιασμένη περιφρόνηση για να το βουλώσω. Για να μην διανοηθώ. Και με το διπλό κύρος, της γυναίκας και της επιστήμης. Ακόμα τη χαστουκίζω νοερά εκείνη τη γιατρό. Υπάρχουν άραγε σήμερα στην Ελλάδα δομές στις οποίες μπορεί να καταφύγει ένα κορίτσι που χρειάζεται βοήθεια και συμβουλή στα θέματα της περιόδου; Όχι; Θα ήταν ωραίο η μετάφραση να συνοδεύεται από μια σελίδα με τέτοιες χρήσιμες πληροφορίες.

Φυσικά είναι ήδη σημαντικό να γνωρίζουμε όλα όσα γράφονται στο βιβλίο, και είναι ήδη πολύ ωραίο αγχολυτικό.

Λατρεύω την εικόνα με τα γεννητικά όργανα που λέει το προφανές- ότι δεν είναι όλα ίδια, όπως δεν είναι ίδια όλα τα πρόσωπα. Μοιάζει περιττή πληροφορία αλλά αυτή που το έγραψε ξέρει πολύ καλά τη δουλειά της. Ξέρει τα αγχώδη και ενοχικά φορτία και τις ανείπωτες ερωτήσεις και αγωνίες που συνδέονται με μια τριχοφυΐα που δεν ήταν εκεί πριν, με μια κλειτορίδα που ξαφνικά μεγάλωσε όπως και τα χείλη κλπ κλπ.

Θα μου πεις, οι μαμάδες τι κάνουν; Τι κάνουμε; Δεν είναι τόσο απλό. Συχνά όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που οι κόρες προτιμούν να μιλάν με τις φίλες και όχι με τις μαμάδες τους. Που μπορεί και να θυμώνουν άμα πας να τους μιλήσεις. Πάντως, κι εγώ θα χαιρόμουν να είχα το βιβλίο αυτό στα χέρια μου όταν οι κόρες μου ήταν πιο μικρές. Θα είχε βοηθήσει σίγουρα εμένα. Ίσως, μέσω εμού, και αυτές.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις ευ-πο / λυ-πο

from dimart https://ift.tt/hNJE9xi
via IFTTT

Το αγόρι που γύρισε τον κόσμο με το καράβι του

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη!

Το αγόρι που γύρισε τον κόσμο με το καράβι του
Κείμενο: Julia Green
Εικόνες: Alex Latimer
Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς
Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2023

 

Η Μαρία στη Νίκη:

Είμαι το είδος του ανθρώπου που όταν βλέπω σε ένα εξώφυλλο θάλασσα και θαλασσοπούλι και ναυτικό σκούφο σκέφτομαι πάντα «για να δούμε τι λέει εδώ» και ανοίγω το βιβλίο όπως κάθε σοκολατομανής ανοίγει τάχα ψιλο-αδιάφορα ένα κουτί με σοκολατάκια. Το ανοίγω και τούτο δω που λες, και βλέπω πρώτα αυτή την ταπετσαρία από θαλασσοπούλια να ανοίγεται μπροστά μου με τα εσώφυλλα. Έχω καταπιεί το πρώτο σοκολατάκι και πάω για το δεύτερο, αλλά καθυστερώ φυσικά, για να το ευχαριστηθώ. Για να δω, για να τα δω καλά αυτά τα πουλιά, σκέφτομαι και παραμένω λίγη ώρα να τα χαζεύω. Πειράζει; Θυμάμαι πόση ώρα ξοδεύαμε με τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά, χαζεύοντας μερικές τέτοιες αριστουργηματικές ταπετσαρίες στα εσώφυλλα. Πόσο πυροδοτούνταν η φαντασία και άναβε πριν ξεκινήσει η ιστορία. Τέλος πάντων, είναι φανερό ότι έχω φτιαχτεί που λένε, και πάω για το κυρίως πιάτο. Μια πολύ απλή ιστορία με αυτό το αγόρι που αγαπούσε τη θάλασσα και μια μέρα έφτιαξε ένα καράβι και γύρισε τον κόσμο με αυτό. Ναι αλλά κοίτα να δεις πόσο τραγουδιστά κυλάει (σκέφτομαι) και αυτή η ωραία αφήγηση, ένα τσικ παλιομοδίτικη, όσο χρειάζεται για να μην στεγνώσει η γλώσσα (μας). «Βγήκε το πρώτο αστέρι στον ουρανό. Κι έπειτα το ολόγιομο φεγγάρι ζωγράφισε ένα ασημένιο μονοπάτι για να δείξει στο αγόρι τον δρόμο». Και μετά πέφτω και σε εκείνο το: «Θα κοιτάξω τους ναυτικούς μου χάρτες, δίχως φόβο θα κρατήσω το τιμόνι και από τη ρότα των μεγάλων πλοίων θα βγω ασφαλής». Όχι νικητής. Ασφαλής. Τι ωραίο. Σταματώ να κοιτάξω ποια ή ποιός έκανε τη μετάφραση. Γυρνάω πίσω, δηλαδή στην αρχή του βιβλίου, και τι να δω. Ο οικοδεσπότης μας εδώ στο dimart το μετέφρασε. Ο Τσακνιάς. Δεν είπε κουβέντα φυσικά, κατά τύχην έπεσα πάνω στο βιβλίο, κατά τύχην πρόσεξα και τον μεταφραστή. Και μετά είναι και αυτός ο Νοτιοαφρικανός, ο Latimer, που έκανε πολύ όμορφη δουλειά στις εικόνες. Ήδη επαίνεσα τις ταπετσαρίες των εσώφυλλων αλλά τι να πω και για εκείνη την στιγμή που το καράβι ακινητοποιείτα μέσα σε έναν λευκό κύκλο και εμείς το βλέπουμε από ψηλά και νιώθουμε τη μοναξιά και την απεραντοσύνη των θαλασσοπόρων. Ναι, όντως, ήμουν και είμαι φανατικήαναγνώστρια όλων αυτών. Του Βερν. Και του Κόνραντ. Αναρωτιέμαι αν ψήνεσαι ή αν θα μου πεις τώρα κάτι συγκαταβατικό. Στο κουτί μου πάντως μείνανε μόνο τα ασημόχαρτα.

 

Η Νίκη στη Μαρία:

Έχοντας μιλήσει για αρκετά βιβλία εδώ και κάποιον καιρό με ξέρεις πια. Το υποψιάστηκες πως θα πω κάτι συγκαταβατικό… Φυσικά δεν διαφωνώ σε τίποτα από όσα λες και το βιβλίο το βρήκα γλυκούλι και συμπαθητικό. Συγκαταβατική η Νίκη. Η μετάφραση είναι πράγματι πολύ καλή και η γλώσσα δεν στεγνώνει. Είναι ταξιδευτικό και θα το πρότεινα αναμφισβήτητα σε όποιο παιδί, σαν εσένα, αγαπάει τις θαλασσινές ιστορίες. Ίσως να το πρότεινα και σε μερικά παιδιά που δεν τις αγαπάνε μήπως τους ανοίξει η όρεξη.

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ στάθηκα σε αυτό το «ασφαλής» καθώς και στην αυτάρκεια του μικρού παιδιού που φτιάχνει μόνο του τα υλικά του για το ταξίδι, το οποίο συνεχίζει για όσο αντέχει. Δεν μου έλειψε η ομαδικότητα από το εγχείρημα γιατί είδα αυτό το αγόρι που επιμένει και μαθαίνει ιστιοπλοΐα. Μαθαίνει να ισορροπεί, να βρέχεται, να βουτάει, να κολυμπάει, να ντύνεται για τον σωστό καιρό και να ετοιμάζει τα απαραίτητα. Μαθαίνει να εμπιστεύεται τον εαυτό του, το καράβι του και τη θάλασσα. «Εμπιστεύομαι το καράβι μου. Θα αντέξουμε την τρομερή καταιγίδα.» Θαυμάζω πολύ αυτές τις γνώσεις και αυτή την ικανότητα παρατήρησης: τους ανέμους, τα κύματα, τα εργαλεία, τα πανιά. Το ότι το καράβι, τα μπαλωμένα του πανιά, γίνονται προέκταση του σώματος.

Και φυσικά αγαπώ πολύ τα εσώφυλλα των βιβλίων: ήθελα να σχολιάσω το ίδιο και για το βιβλίο της Μπέατρις που συζητήσαμε πριν κάποιες μέρες. Εκεί τα εσώφυλλα ήταν στολισμένα με ιππόκαμπους. Εδώ ήταν γεμάτα με θαλασσοπούλια, τα οποία επίσης αγαπώ. Ειδικά τους γλάρους, παρόλο που είναι επιθετικοί και σου κλέβουν το φαγητό με πονηριά και αποφασιστικότητα. Τους λατρεύω μάλλον ακριβώς για αυτό. Και γιατί αλλάζουν χρώμα ανάλογα τον καιρό. Και γιατί παίζαμε μαζί στην ίδια σχολική αυλή όταν ήμουν μαθήτρια στο δημοτικό.

Ίσως να είμαι το παιδάκι που δεν αγαπάει πολύ τις θαλασσινές ιστορίες, αλλά του άνοιξε η όρεξη.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις ευ-πο / λυ-πο

from dimart https://ift.tt/otAF6Xc
via IFTTT

Μάτια βουρκωμένα

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου—

Σε μια πρόσφατη αποστροφή της δευτερολογίας του προς τον κ. Ανδρουλάκη, ο πρωθυπουργός δήλωσε: «Τώρα το τι λέτε εσείς, ο κ. Ράμμος και όποιος άλλος μπορεί να έχει τη δική του ατζέντα, αφορά εσάς και τους συνομιλητές σας».[1]Είναι, πράγματι, ενδιαφέρον πως ο κ. Μητσοτάκης αποδίδει την ύπαρξη κάποιας κρυφής «ατζέντας», σε σχέση με το γνωστό πρόβλημα των υποκλοπών. Η αλήθεια είναι πως η υπόθεση αυτή είχε εξαρχής δύο σκέλη: Το πρώτο, το πολιτικό, λύθηκε με την κυβερνητική επικυριαρχία της ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές· η αντιπολίτευση δεν κατάφερε να πείσει τους πολίτες για την κρισιμότητα του ζητήματος. Το δεύτερο σκέλος, το δικαστικό, εκκρεμεί έως ότου η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη προβεί στην τελική απόδοση ευθυνών. Αυτό το δεύτερο σκέλος ενδέχεται να προξενήσει νέα πολιτικά αποτελέσματα και εξελίξεις, εάν και εφόσον φανεί πως το περίφημο «επιτελικό κράτος» της ΝΔ είχε επιλεκτικά ενσωματώσει στοιχεία των παλαιότερων «παρακρατικών μηχανισμών».

Μέχρι τώρα, ωστόσο, αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται, με πρωτοφανή ένταση και πρωτόγνωρη περιφρόνηση των Ανεξάρτητων Αρχών, είναι η «γαλάζια ατζέντα»: η απόπειρα παρεμπόδισης της έρευνας της ΑΔΑΕ, η απειλή ποινικής δίωξης δύο επιστημονικών μελών της επιτροπής για το έργο τους, η συστηματική απόπειρα δυσφήμισης του ίδιου του κ. Ράμμου. Με άλλα λόγια, αυτό που παρακολουθούμε, την τελευταία περίοδο, είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει στραφεί εναντίον μιας Ανεξάρτητης Αρχής, η οποία, με βάση τη συνταγματικά προβλεπόμενη λειτουργία της, προσπαθεί να διαλευκάνει μια υπόθεση κατάφορης προσβολής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τα βουρκωμένα μάτια του κ. Ράμμου, στην πρόσφατη ομιλία του για τις συνταγματικά κατοχυρωμένες Ανεξάρτητες Αρχές[2] δεν ήταν μόνο μια στιγμή συναισθηματικής φόρτισης· ήταν και μια συμβολική άμυνα για τις ανοίκειες επιθέσεις, που δέχεται το κράτος Δικαίου. Ο κ. Ράμμος δεν υπερασπίστηκε την ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία του αλλά τη δικαστική τιμή του. Αυτή, ίσως, η διάσταση πρέπει να μας απασχολήσει πολύ περισσότερο από τη θυμική στιγμή μιας ανθρώπινης αντίδρασης.

Οι συνταγματικά κατοχυρωμένες Ανεξάρτητες Αρχές αποτελούν πολιτειακές εγγυήσεις για την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων αλλά και θεσμικά αντίβαρα για την εξασφάλιση διαφάνειας και νομιμότητας, απέναντι στις τυχόν αυθαιρεσίες και τις πιέσεις της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια, οι Ανεξάρτητες Αρχές δεν είναι ένα διακοσμητικό προνόμιο κάποιων επιστημονικών επιτροπών αλλά είναι ένα «κεκτημένο» του κράτους Δικαίου, το οποίο συνδέεται με τη διαμεσολαβητική αλλά και ελεγκτική λειτουργία του σύγχρονου, πολυεπίπεδου ευρωπαϊκού συνταγματισμού. Αν αφήσουμε όμως την καθαρά νομική πλευρά, οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι η έκφραση μιας ορισμένης πολιτικής κουλτούρας γύρω από τη ανάγκη της συστηματικής αξιολόγησης των κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών αποφάσεων, με συναινετικό και αδέσμευτο τρόπο. Από μια άλλη σκοπιά, θα λέγαμε, μάλιστα, πώς η λειτουργία τους σχετίζεται άμεσα με την αποτελεσματικότητα του περίφημου «επιτελικού κράτους». Για αυτό και προξενεί αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι η κυβέρνηση συρρικνώνει διαρκώς και κατασυκοφαντεί τις φιλελεύθερες πρακτικές αξιολόγησης των αποφάσεων της από τις Ανεξάρτητες Αρχές. Κάπως έτσι φτάσαμε στο παράδοξο να κατηγορούνται σήμερα τα θύματα των υποκλοπών και ο ελεγκτής της υπόθεσης.

Σε ένα ανώνυμο φυλλάδιο του 1755, με τον τίτλο  Man: A Paper for Ennobling the Species, γινόταν μια στοχαστική διάκριση ανάμεσα στο φυσικό κλάμα και στο δημόσιο δάκρυσμα.[3] Το τελευταίο, λέει ο συγγραφέας, συνδέεται με την ηθική και διανοητική υπεράσπιση της τιμής ενός ανθρώπου. Από τότε γράφτηκαν πολλά για την πολιτισμική «ιστορία των δακρύων». Πέρα από τις ρομαντικές εξάρσεις και τις αναπαραστάσεις τους, τα δάκρυα συνδέθηκαν, παράλληλα, και με τις εκφράσεις της ειλικρίνειας και της «παρρησίας». Αυτή η τελευταία κινδυνεύει συχνά να εκληφθεί ως έκφραση μιας ατομικής στάσης καιόχι ως απαίτηση μιας συλλογικής συμπαράστασης, που θα έπρεπε να έχει ως στόχο την περαιτέρω θωράκιση της δημοκρατίας μας. Όσοι και όσες από εμάς, στα δύσκολα χρόνια του εθνολαϊκισμού των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανησυχούσαμε και διαμαρτυρόμασταν για τη χειραγώγηση των Ανεξάρτητων Αρχών, δεν μπορούμε σήμερα να μένουμε απαθείς απέναντι στην απαξίωσή τους.

Καθώς, σε λίγους μήνες, εισερχόμαστε στο επετειακό έτος της πεντηκονταετηρίδας από τον ώριμο κοινοβουλευτισμό της Μεταπολίτευσης, η πρόοδος του συνταγματισμού δεν πρέπει να τραυματιστεί από την «ατζέντα» των κυβερνητικών ωτακουστών και των κακόβουλων λογισμικών. Το ευαίσθητο θέμα της δημοκρατικής σταθερότητας —και όχι μόνο της πολιτικής σταθερότητας— δεν θα λυθεί με τους αλαζονικούς εκφοβισμούς μιας κυβέρνησης, που θεωρεί πως το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις είναι υπέρτερο από το απόρρητο της επικοινωνίας των πολιτών. Επιπλέον, ακριβώς επειδή κανείς πλέον δεν αμφισβητεί τη νομιμοποίηση της ΚΥΠ στην Ελλάδα, το «παράλληλο» και παρασιτικό σύστημα υποκλοπών (Predator), πρέπει να διαλευκανθεί πλήρως· ιδίως, για λόγους «εθνικής ασφάλειας». Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα μιλάμε για τα βουρκωμένα μάτια ενός προσώπου αλλά για την πολιτική οδύνη, που προκαλεί η «παγιδευμένη δημοκρατία».

 Πηγή: Μεταρρύθμιση

---

[1]https://www.primeminister.gr/2023/11/01/32920

[2]https://www.youtube.com/watch?v=cbGPxaZhtsg

[3]https://archive.nytimes.com/www.nytimes.com/books/first/l/lutz-crying.html

* * *

 Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste

 

 

 

from dimart https://ift.tt/8r7o2i5
via IFTTT

LIVE STREAMING Δείτε Live το ντέρμπι Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός Σήμερα

LIVE STREAMING Δείτε Live το ντέρμπι  Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός

Σήμερα (19:30)  Παρακολουθείστε LIVE μέσα από την οθόνη του υπολογιστή σας την αναμέτρηση Olympiacos Piraeus Panathinaikos Athens  σε Live Stream
Online σήμερα 
 Live Streaming Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Live Streaming Ολυμπιακός, Παναθηναικός live streaming αγωνες ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ Live Streaming - greek tv live ΠΑΟ - ΟΣΦΠ live streaming | PAO - OSFP live streaming live-streaming-panathinaikos-olympiacos ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 
 OLYMPIAKOS-PAO Live Streaming LinkLIVE STREAMING STREAM ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΠΑΟ LIVE
Η δική μας πρόταση (σε μόνιμη βάση) είναι να  βγείτε από το σπίτι και να  απολαύσετε την αναμέτρηση OLYMPIAKOS-PAO  με την παρέα σας σε μια μεγάλη οθόνη άνετα και όμορφα. Αν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα τότε δείτε τον μέσα από το υπολογιστή σας  στα link που θα βρείτε... tv link FREE NOVA SPORT OLYMPIAKOS vs PANATHINAIKOS PAO STREAMING STREAM OLYMPIAKOS live Watch Live OLYMPIAKOS - PANATHINAIKOS PAO Live Streaming Stream ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΠΑΟ Live Streaming LIVE STREAM Link ΛΙΝΚ ΖΩΝΤΑΝΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ- ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΠΑΟ Live Streaming
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ LIVE STREAMING ΠΑΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ LIVE STREAM PANATHINAIKOS OLYMPIAKOS FREE TV LINK PAO OLYMPIAKOS streaming1- 
Δείτε Live το ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Ο αγώνας μεταδίδεται ζωντανά από το Novasports. - Η Ιστοσελίδα μας δεν φέρει καμία ευθύνη για την
μετάδοση των αγώνων και για αυτό που προβάλλεται. Το blog μας δεν κάνει stream, απλά σας γνωρίζει τις ιστοσελίδες που κάνουν αναφορά στη συγκεκριμένη αναμέτρηση.     Πατήστε εδώ για να δείτε τα live streaming links

     SenariOgrafoS.gr

tv link FREE NOVA SPORT OLYMPIAKOS vs PANATHINAIKOS PAO STREAMING STREAM OLYMPIAKOS live Watch Live OLYMPIAKOS - PANATHINAIKOS PAO Live Streaming Stream ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΠΑΟ Live Streaming LIVE STREAM Link ΛΙΝΚ ΖΩΝΤΑΝΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ- ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

from PoNiRidiS https://ift.tt/yp7FCHm
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 19/10

Αυτό πρέπει να είναι κοιμητήριο

—Νικανόρ Πάρρα—
Μετάφραση: Αργύρης Χιόνης

αλλιώς δεν εξηγούνται
κείνα τα σπίτια δίχως πόρτες και παράθυρα
κείνες οι ατέλειωτες σειρές αυτοκινήτων

και κρίνοντας από αυτές τις φωσφορίζουσες σκιές
μάλλον βρισκόμαστε στην κόλαση

κάτω από κείνο το σταυρό
υπάρχει σίγουρα μια εκκλησία

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart https://ift.tt/5JKsx1p
via IFTTT

Η προφητεία της Μπέατρις

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη!

Kate DiCamillo: Η προφητεία της Μπέατρις
Εικόνες: Sophie Blackall
Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου-Άγγελος Αγγελίδης
Εκδόσεις Διόπτρα, 2022

 

Η Μαρία στη Νίκη:

Τα περασμένα Χριστούγεννα διάβασα «Το θαυμαστό ταξίδι του Έντουαρντ Τιουλέιν». Αισθάνθηκα ευγνωμοσύνη που στην ηλικία μου (είμαι συνομήλικη της συγγραφέως που γεννήθηκε το 1964) δοκίμασα ξανά αυτό το ξεχασμένο είδος της συγκίνησης, που όταν ήμουν μικρή το κατανάλωνα με μανία. Αναρωτήθηκα ποια είναι η χημική αντίδραση που μου προκάλεσε η ΝτιΚάμιλλο· θυμήθηκα το βιβλίο της παιδικής ηλικίας σαν μια κατάσταση ηδονής, από την οποία υπήρχε αναμφίβολα εξάρτηση. Τι έδινε τότε το βιβλίο που σε έκανε να θέλεις μανιασμένα να πας παρακάτω και ταυτόχρονα να θέλεις απελπισμένα να μην τελειώσει; Τα ίδια και καλύτερα έπαθα με την Μπέατρις και τα Χρονικά της Θλίψης. Και αναρωτήθηκα ξανά, ποια είναι η συνταγή. Η λέξη-κλειδί είναι, νομίζω, η θλίψη. Νομίζω ότι η ΝτιΚάμιλλο ξεκινά αποδεχόμενη ένα υπόβαθρο θλίψης μέσα στην καθεμιά και στον καθένα μας. Οι ήρωες και οι ηρωίδες της παλεύουν περισσότερο με τη θλίψη παρά με τον φόβο. Με τα βαθιά και σκοτεινά νερά εντός μας, που τα τροφοδοτούνε βέβαια και κάποιες οδυνηρές περιστάσεις του βίου – πώς αλλιώς; Όλη η περιπέτεια στήνεται με βάση αυτή τη μάχη του σκοτεινού μέσα κόσμου, ενώ ταυτόχρονα πέφτει από την αρχή στο χώμα και ο σπόρος της αγάπης, που μεγαλώνει σαν τρυφερή περικοκλάδα κατά μήκος της πλοκής. Αυτή είναι πάνω-κάτω η ιστορία κάθε ανθρώπινης ψυχής, αν θέλουμε να την κοιτάξουμε χωρίς υπερβολικά πολλές διαμεσολαβήσεις.

Μεγάλη μαγκιά, σκέφτομαι, να μιλάς στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους, για τη μέσα θλίψη και να είναι ωραίο αυτό που λες. Η Προφητεία της Μπέατρις είναι ένα στοιχειώδες παραμύθι, αλλά η επιθετική κατσίκα Ανσουέλικα και ο αλλήθωρος καλόγερος Έντικ είναι δυο θαυμάσια ευρήματα. Δεν καλλωπίζουν, αλλά μέσα στην σχεδόν αβάσταχτη, σκληρή αλήθεια τους, παρηγορούν. Έτσι όπως παρηγοριέται η Μπέατρις καθώς γαντζώνεται στο αυτί της Ανσουέλικα, προπάντων όμως όπως παρηγοριέται ο φοβητσιάρης και χαρισματικός Έντικ με τις καραμέλες. Πριν ανοιχτεί στην περιπέτεια «πήγε στην κουζίνα και ζήτησε απ’ τον αδελφό Αντουάν μια χούφτα καραμέλες». Κι εκείνος του έδωσε αφειδώς, κι ας μην πίστευε στην επιτυχία της αποστολής του: «καραμελάκια σε σχήμα λουλουδιών και πουλιών και μισοφέγγαρων και αστεριών· και φυσικά καραμελάκια σε σχήμα μικρών σαστισμένων ανθρώπων».

Με τη βοήθεια του google διαπιστώνω ότι υποστηρίχθηκε πως η ΝτιΚάμιλλο είναι πολύ κατάλληλη (και) για ενήλικες. Δεν πρωτοτυπώ λοιπόν καθώς μοιράζομαι εδώ τον ενθουσιασμό μου. Ζηλεύω για μιαν ακόμη φορά τους Αγγλοσάξονες που όπως στην ποίηση έτσι και στο παραμύθι κεντάνε τόσο πετυχημένα πάνω στα παλιά μοτίβα της μεγάλης τους παράδοσης – γιατί ο αέρας του μεσαιωνικού παραμυθιού είναι παντού στα βιβλία της ΝτιΚάμιλλο. Δεν έχω προλάβει να αναζητήσω τα πρωτότυπα, πάντως η γλώσσα, ο ρυθμός και ο τόνος των μεταφραστών της ελληνικής έκδοσης κάνουν το παραμύθι να κυλά σαν μέλι. Και φυσικά, όπως κάθε καλό παραμύθι, κρύβει και μια μέλισσα μέσα του. Μια γιαγιά-μέλισσα. Βρίσκεις ότι τα παραλέω;

 

Η Νίκη στη Μαρία:

Δεν βρίσκω καθόλου να τα παραλές. Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο με φοβερή δυσπιστία γιατί κάτι δεν μου κολλούσε. Συνήθως τα βιβλία που έχουν προφητείες και τέτοια τα βαριέμαι, η ζωγραφιά στο εξώφυλλο μου φάνηκε κάπως περίεργη… Το βράδυ που το άνοιξα για να διαβάσω μια-δυο σελίδες πριν κοιμηθώ, κάπως από αγγαρεία επειδή το είχες διαλέξει και έπρεπε να σου απαντήσω, διάβασα το μισό. Και όταν ξύπνησα, έπλυνα δόντια και ρούφηξα μερικές σελίδες γέρνοντας πάνω από την καφετιέρα. Και ενώ γύρω μας είναι ακόμα απελπιστικό καλοκαίρι, φύσηξε ένα γλυκό φθινοπωρινό αεράκι και αισθάνθηκα όλες τις λιακάδες του βιβλίου παρηγορητικές και υπέροχες – παρόλο που τις μέρες με λιακάδα του βιβλίου, το φως λούζει το σκηνικό διάφορων τρομερών και συχνά φριχτών πραγμάτων. Κοσμοϊστορικών σίγουρα. Ήθελα να αγκαλιάσω όλους τους ήρωες, να μυρίσω την κατσίκα με το σκληρό σαν πέτρα κεφάλι, να δοκιμάσω μελένιο καραμελάκι και να δω τα πρώτα γράμματα του αγοριού. Και μέσα στον ενθουσιασμό μου, δεν ήθελα να τελειώσει. Ακριβώς όπως τα λες. Εμένα βέβαια ακόμα με κρατάει αυτός ο παιδικός εθισμός ξύπνια πολλά βράδια και ακινητοποιημένη διάφορα πρωινά.

Αυτές τις μέρες είμαι τρομερά θλιμμένη. Τα πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά με βυθίζουν και με απογοητεύουν. Νιώθω θλιμμένη και ματαιωμένη. «Νιώθω θλίψη», λέει η Μπέατρις, «είμαι με τους αδελφούς του Τάγματος των Χρονικών της Θλίψης και νιώθω θλίψη» και η αφηγήτρια σχολιάζει ότι η κυκλική αλήθεια αυτής της σκέψης την κάνει να γελάσει. Έτσι ένιωσα κι εγώ, τις μέρες αυτής της γενικευμένης θλίψης έπιασα στα χέρια μου τα Χρονικά της Θλίψης: πόσο ταιριαστό! Ενθουσιάστηκα που ένα βιβλίο για πιο μικρές από μένα αναγνώστριες αναρωτιέται ρητά πώς να αντέξει κανείς αυτό τον άθλιο κόσμο, τον γεμάτο προδοσίες, αποχαιρετισμούς και πληγές. Όσα αφηγείται το βιβλίο, όσα γράφονται και όσα σκέφτεται και βιώνει η μικρή ηρωίδα – η φωτεινή και θλιμμένη, κουρεμένη σαν νεαρός μοναχός και κρυμμένη κάτω από ένα ράσο – ήρθαν σαν ένα απροσδόκητο χάδι. Προσπάθησαν να απαντήσουν στο ερώτημα. Η ιστορία και τα πρόσωπα ήταν τόσο παρηγορητικά. Μέσα στο στοιχειώδες, όπως λες, παραμύθι διατυπώνονται μερικές αλήθειες λαμπερές και ηλιόλουστες, τόσο σπαραξικάρδιες και ανακουφιστικές ταυτόχρονα. Ένας χάρτης για τη μέσα θλίψη και τα νήματα που μας φέρνουν σπίτι, εκεί που είναι οι αγκαλιές και οι ιστορίες και τα καραμελάκια και η επούλωση του τραύματος. Ο μοναχός Έντικ που πάντοτε είχε υπάρξει φοβισμένος δεν ζητάει τα καραμελάκια για εκείνον, αλλά για να τα μοιραστεί. Για να τα δώσει στο πλάσμα εκείνο που τον έκανε γενναίο: γενναίο με έναν τρόπο ταιριαστό στον ήπιο και διστακτικό χαρακτήρα του. Τον τραυματισμένο από τον γύρω κόσμο που τον ήθελε «κανονικά» γενναίο. Το αλλήθωρο μάτι του συναντά το αυτί της δαιμονισμένης κατσίκας και το βλέμμα της Μπέατρις. Τότε, εκεί διατυπώνονται αλήθειες – προφητείες που θα αλλάξουν τον κόσμο. «Άμα είσαι γενναίος, αγαπάς. […] Αυτό, ο Αδελφός Έντικ μπορούσε να το κάνει καλύτερα απ’ όλα τ’ άλλα· το έκανε καλύτερα απ’ όλα τ’ άλλα».

Η ζωή μας, μας λέει αυτό το παραμύθι, είναι ιστορίες: τα μελλούμενα, οι αφηγήσεις από το παρελθόν, τα παραμύθια, οι λέξεις που δειλά ή τολμηρά γράφουμε. Στις μεγάλες δυσκολίες και στα σκοτάδια της μνήμης, η Μπέατρις μουρμουρίζει μια φράση από ένα παραμύθι, μια ερώτηση που κλείνει μέσα της όλη την απόγνωση και επαναλαμβάνεται σαν leitmotif: Τι κόσμος είναι αυτός στον οποίο βρίσκομαι και πώς θα ζήσω σε αυτόν; Όμως σε αυτόν τον κόσμο, που ζουζουνίζει ενθαρρυντικά μια μέλισσα, υπάρχουν εκείνοι που σε αγαπούν και θα έρθουν να σε ψάξουν. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Είναι η διαβεβαίωση πως «όλοι μας, στο τέλος, θα βρούμε τον δρόμο και θα γυρίσουμε σπίτι».

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις ευ-πο / λυ-πο

from dimart https://ift.tt/mzHMYdp
via IFTTT

Οι άντρες (δεν) κλαίνε

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη!

Οι άντρες δεν κλαίνε
Κείμενο – εικονογράφηση: JoanTuru
Μετάφραση: Μάρω Ταυρή
Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2023

 

Η Νίκη στη Μαρία:

Πριν από κάποιον καιρό, η φίλη μου, η Μυρτώ, μου είπε να διαβάσω οπωσδήποτε αυτό το βιβλίο, γιατί εκείνης της άρεσε πολύ. Φοβήθηκα λίγο πως θα είναι από αυτά τα βιβλία που εσύ λες πως αρέσουν στους μεγάλους και όχι στα παιδιά. Ο τίτλος μου φάνηκε λίγο προφανής, το αμέλησα και το έπιασα μετά από κάποιον καιρό. Οι συγκυρίες ταίριαξαν και το βιβλίο ακούμπησε πάνω στις συζητήσεις εκείνων των ημερών. Πιστεύω πως είναι από εκείνα τα βιβλία που θα αρέσουν στα παιδιά, αλλά δεν θα παραδεχτούν πως τους αρέσουν. Δεν είναι δηλαδή ένα από εκείνα που θα πουν «μαμά, διάβασέ το μου πάλι», αλλά η φιγούρα του Νιλ και η κακή του μέρα θα φωλιάσει μέσα τους. Θα είναι ένα μικρό αγκαθάκι, ένα πολύ γνώριμο μικρό αγκαθάκι.

Ο Νιλ είναι ένα αγόρι που διαπιστώνει πως πρέπει να γίνει άντρας. Βρίσκω έξυπνο αυτό το παιχνίδι των λέξεων: σαν οι άντρες να είναι μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, μια άλλη «πίστα». Όταν γίνεσαι άντρας δεν υπάρχει επιστροφή, δεν επιτρέπεται πια να είσαι αγόρι, να φέρεσαι σαν παιδί. Λέω μάλλον αυτονόητα πράγματα, αλλά αυτό είναι το γνώριμο αγκαθάκι που βασανίζει πολλά από εμάς άμεσα ή έμμεσα. Ο Νιλ λοιπόν κάνει μια έρευνα και συγκεντρώνει σε ένα πλήρες σχεδιάγραμμα όλα τα στοιχεία που χρειάζεται να έχουν οι άντρες. Κάνει μια εύστοχη παρατήρηση και αναρωτιέται ποιος θα του μάθει να είναι άντρας: είναι μήπως δουλειά του σχολείου; Αφού όλα τα αγόρια το μαθαίνουν και μεταμορφώνονται κάποια στιγμή, κάπου θα πρέπει να μοιράζονται οι οδηγίες. Εδώ μάλιστα το βιβλίο κλείνει πολύ έξυπνα το μάτι στους γονείς, λέγοντάς τους πως όσο κι αν προσπαθήσουν, όσο κι αν διαλέγουν για το παιδί τους βρακί με καρδούλες ή του προτείνουν να παίξει με κούκλες, η πατριαρχία και η απαίτηση για αρρενωπότητα θα τα βρει και θα εισχωρήσει ύπουλα στα δημοκρατικά, ανεκτικά και ισότιμα σπίτια τους. Οι καλύτερες οικογενειακές προθέσεις συναντούν τα στερεότυπα, τις πολεμικές μηχανές, τους μύες, τις σπασμένες μύτες, τις αυστηρά μπλε φορεσιές.

Έτσι, ο Νιλ ακολουθεί το μάνιουαλ αρρενωπότητας και ενώ τα καταφέρνει μια χαρά ολοκληρώνοντας χωρίς πρόβλημα την αντρική αποστολή του (αποφεύγει τη φίλη του, πλακώνεται, κοροϊδεύει), περνάει απαίσια. Πηγαίνει στον γιατρό και βάζει τα κλάματα. Νιώθει φοβερές τύψεις αφού έμαθε πως οι άντρες δεν κλαίνε, αλλά ο καλός γιατρός, αυτός ο απαλός και γλυκός άνθρωπος, του εξηγεί το κόλπο. Αυτός κλαίει και είναι και άντρας! Έτσι, ο Νιλ την επόμενη μέρα πάει στο σχολείο αποφασισμένος να γίνει ο άντρας που ήθελε να είναι. Τόσο απλά. Λες και είναι τόσο απλά…

Το βιβλίο ωστόσο δεν είναι διδακτικό παρά τη σαφή του θέση. Ούτε ενισχύει προβληματικά το δίπολο άντρας-γυναίκα, αφού δεν φτιάχνει μια τέτοια αντιθετική σχέση. Πολύ έξυπνα μιλάει μόνο για την αρσενική πλευρά και συζητάει την αγωνία του αγοριού μπροστά στο πάντα παρόν φάντασμα της ματσίλας. Είναι μια καλή υπενθύμιση και ένα ασφαλές εργαλείο αναστοχασμού. Η μέρα που το διάβασα ήταν μέσα σε εκείνες που είχε ξεσπάσει το υποτιθέμενο «σκάνδαλο» γύρω από την προβολή της ταινίας «Αγόρια στο ντους» (2021) σε μια σχολική τάξη. Αισθάνθηκα πως η ταινία και το βιβλίο είναι φτιαγμένα από τα ίδια υλικά και μιλούν για την ανάγκη των αγοριών να μεγαλώνουν αλλιώτικα μέσα σε έναν πατριαρχικό κόσμο που είναι φτιαγμένος για να καταπιέζει. Σε έναν κόσμο που τους ουρλιάζει σαν προπονητής σε αποδυτήρια, που δεν τα αφήνει να παίρνουν ανάσες και να μένουν αγόρια, παιδιά, πλάσματα, ήρεμα και απαλά.

 

Η Μαρία στη Νίκη:

Όχι, σε καμία περίπτωση δεν θα πω ότι είναι από αυτά τα βιβλία που αρέσουν μεν στους μεγάλους αλλά όχι στους μικρούς. Φαντάζομαι πολλούς άντρες, μικρούληδες αλλά και κάπως μεγαλύτερους, να βυθίζονται στην ανάγνωσή του. Πρώτα-πρώτα είναι άριστα φτιαγμένο. Οι εικόνες και η σχέση εικόνας-αφήγησης είναι ακριβώς τόσο-όσο. Έπειτα, δεν λέει και κάτι πολύ δυσνόητο. Πάει αδίστακτα και κατευθείαν στο ψητό, και αυτό έχει πάντα τα καλά του. Ίσως γιατί ξέρει ο συγγραφέας με τι αγωνία και τι κρύο ιδρώτα προσέρχεται κανείς στις σελίδες για να λάβει απάντηση και ανακούφιση. Προσπαθώ να σκεφτώ τις ηλικίες. Κλίνω υπέρ του 3-103. Ίσως το «3» είναι υπερβολικά νωρίς, σίγουρα πάντως από τα 5 και μετά θα πρέπει να τίθενται τέτοια ερωτήματα στα αγόρια.

Προσπαθώ να σκεφτώ την ιστορία-πίσω-από-την-ιστορία. Αυτός ο Νιλ στην αρχή ήταν απλώς «ένα πολύ χαρούμενο παιδί». Αυτό υποβάλλει ίσως μια τρυφερή και ανεκτική οικογένεια: ο Νιλ μοιάζει να αναπτύσσεται μες στην καλή χαρά, και κάτι απ’ έξω έρχεται να διαταράξει την παραδείσια και αθώα παιδικότητά του. Ή μήπως όχι; Οι πρώτοι που ενοχοποιούνται βρίσκονται, πληροφορούμαστε αμέσως μετά, εντός των τειχών: οι άντρες της οικογένειας, ο παππούς- η μαμά και ο μπαμπάς είναι αόρατοι, κι αυτό το βρίσκω ευφυές, γιατί με τον τρόπο αυτόν η αναγνώστρια/της τους γεμίζουν ασύστολα με το δικό τους, ιδιαίτερο περιεχόμενο….

Άρα, ο Νιλ-νήπιο απολάμβανε ίσως κάποια ιδιαίτερα προνόμια που σταδιακά απειλήθηκε να καταργηθούν; Μήπως ήταν τότε που ο Νιλ βρισκόταν κυρίως στη φροντίδα και υπό την εξουσία των γυναικών; Νομίζω πάντως πως οι οικογένειες που κάνουν διάκριση, την κάνουν από την πρώτη μέρα, που λέει ο λόγος. Ίσως θέση οικογένειας επέχει εδώ η κοινωνία ολόκληρη, η παράδοση, που είναι εμπεδωμένη και ισχυρή; Όπως και να ’χει,  το πρώτο «μάθημα» είναι ότι όταν επιχειρείς να αυτοπαραμορφωθείς, σε πιάνει ναυτία. Αυτό το ξέρουμε όλα, που λες κι εσύ, Νίκη. Άρα, μάθημα πρώτο (το δοκιμάζω ξανά): να είσαι ο εαυτός σου, αλλιώς θα σου έρθει εμετός. Πολύ χρήσιμη επισήμανση πολλαπλών χρήσεων. Ε, και το δεύτερο μάθημα, ωραίο είναι κι αυτό: η επιστήμη (ο γιατρός) είναι με το μέρος μας. Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι πάντα έτσι στην πράξη, ιδίως στην Ελλάδα, αλλά για τις ανάγκες της μυθοπλασίας είναι σκόπιμο να εκπροσωπούνται οι δυνάμεις του καλού από μιαν αυθεντία: αν δεν είναι ο γονιός θα είναι ο δάσκαλος και αν δεν είναι ο δάσκαλος θα είναι ο γιατρός.

Έρχεται ένα σημείο καμπής, στα πέντε ή στα δεκαπέντε. Μπορεί καμιά φορά και αργότερα. Κάθε τόσο, κάτι ή κάποιος θα θυμίσει στα αγοράκια αυτή την συγκεκριμένη ανοησία, και στα κοριτσάκια άλλες ανοησίες, που και αυτές σφάζουν και ακρωτηριάζουν και πληγώνουν. Φτάνει η στήριξη από μιαν αγαθή αυθεντία όταν το υπόλοιπο σύμπαν είναι αντίθετο; Εδώ βρίσκω ότι το βιβλίο παραείναι βιαστικό να λύσει τον κόμπο. Και ίσως να αδικεί κιόλας τον κόσμο που (πλέον) μας περιβάλλει. Ίσως δε λείπουν πια τα παραδείγματα μιας άλλης αρρενωπότητας ακόμα και στα ΜΜΕ. Θα αρκούσε κάπου να μας δείξει έναν μπαμπά να αλλάζει πάνες στο μωρό του — έχω άδικο; Ίσως και καμιά διάσημη σκηνή στο σινεμά με άντρα που κλαίει; Άνω τελεία. Θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να το συζητήσουμε όλο αυτό.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις ευ-πο / λυ-πο

from dimart https://ift.tt/WdfvGiH
via IFTTT