—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—
Βρισκόμαστε στην Τυνησία, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’40. Ο πόλεμος ακόμα κρατά, και στην Τύνιδα σταθμεύουν αμερικανικά στρατεύματα. Τα παιδιά της πόλης συνωστίζονται στα στρατόπεδα ζητώντας από τους στρατιώτες σοκολάτες και τσίχλες – όλα, εκτός από ένα, που μοιάζει να έχει διαφορετικές προτεραιότητες: το παιδί αυτό ζητάει κόμικς. Είναι ο γιος ενός Πολωνοεβραίου και μιας Ιταλοεβραίας της Τυνησίας – ο Georges Wolinski, που γεννήθηκε σαν σήμερα, 28 Ιουνίου του 1934.
Η οικογένειά του μετακόμισε από την Τύνιδα στη Γαλλία το 1948, αλλά η καριέρα του ως σκιτσογράφου ξεκίνησε πολύ αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν ο Wolinski, ενώ υπηρετούσε τη θητεία του στην Αλγερία, έμαθε για ένα νέο μηνιαίο σατιρικό περιοδικό που άρχιζε να εκδίδεται στο Παρίσι, το Hara-Kiri. Εκεί έστειλε τα πρώτα δείγματα της δουλειάς του και έγινε αμέσως δεκτός στη συντακτική ομάδα. Και με τη δική του συμβολή, το Hara-Kiri αναδείχτηκε σύντομα σε ένα από τα πλέον ανατρεπτικά έντυπα παγκοσμίως.
Ο Μάης του ’68 βρήκε τον Wolinski στο Παρίσι να ετοιμάζει ένα νέο περιοδικό, το L’Enragé σε συνεργασία με τον Siné και τον Jean-Jacques Pauvert. Το εγχείρημα δεν έμελλε να διαρκέσει και πολύ, αφού την επόμενη χρονιά ξεκίνησε η συνεργασία του με το Charlie Hebdo, μια συνεργασία που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 7 Ιουνίου του 2015, όταν ο Wolinski θα έπεφτε νεκρός μέσα στα γραφεία του περιοδικού από τις σφαίρες τρομοκρατών.
Ο Wolinski πίστευε ανέκαθεν ότι η δουλειά του σκιτσογράφου ανήκε στα επικίνδυνα επαγγέλματα – και δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε. Τα σκίτσα του ήταν σαν μια διαρκής υπενθύμιση των σκοτεινών, των ποταπών πτυχών της ανθρώπινης φύσης, την οποία, σκιτσάροντας συνήθως, θαρρείς, σε πρώτο πρόσωπο, έμοιαζε να παραδέχεται για λογαριασμό όλων μας. Ταυτόχρονα όμως ενσάρκωναν και κάτι ακόμα: την οικουμενικότητα του χιούμορ, του (αυτο)σαρκασμού γύρω από όλες τις ιδέες και τις αξίες που πλάθουν (και διαλύουν) τη ζωή μας: τον έρωτα, τη θρησκεία, την πνευματικότητα, τις σχέσεις, τον θάνατο.
Έγραφε ο Wolinski το 1978: «Δεν υπάρχει χιούμορ των εβραίων, των μαύρων, των Ιρλανδών, των Τσέχων, των Αράβων… Υπάρχει απλώς χιούμορ… Οι χιουμορίστες μία και μόνο σκέψη έχουν, μία ιδέα: “Είμαι ένα τίποτα, και φοβάμαι”».
Ο Wolinski στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τα σκίτσα του κυρίως χάρη στη Βαβέλ και το Παραπέντε. Το 2015 όμως εκδόθηκε από τις Ροές και η συλλογή των κυνικών, προβοκατόρικων, απομυθοποιητικών στοχασμών και αποφθεγμάτων του, με τίτλο Σκέψεις (μετάφραση: Γ.Ξ). Επιλέγουμε εδώ μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά:
«Θα ’θελα να ’μουν γυναίκα για να τα φτιάξω με έναν άντρα σαν κι εμένα».
«Μια νύχτα έρωτα διαρκεί ένα τέταρτο της ώρας».
«Το να λες ψέματα είναι επάγγελμα, αλλά το να διαψεύδεις είναι τέχνη».
«Οι δεξιοί πιστεύουν μόνο τις μαλακίες που τους έμαθαν. Οι αριστεροί πιστεύουν μόνο τις μαλακίες που οι ίδιοι ανακάλυψαν».
«Αν όλος ο κόσμος ήταν σαν κι εμένα, δεν θα ήμουν αναγκασμένος να μισώ τους άλλους».
«Πριν από τον Μάη του ’68, οι άνθρωποι δεν είχαν ανάγκη να πουν ότι δεν θέλουν να πουν τίποτα».
* * *
Εδώ άλλες επετειακές αναρτήσεις του dim/art
from dimart http://ift.tt/292kmTH
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου