Mashed Potato Time

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1167
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

— Τι φαγητό είχατε σήμερα στο σχολείο;
— Σουτζουκάκια με πουρέ.
— Έφαγες;
— Όχι.
— Γιατί;
— Δε μ’ αρέσει ο πουρές.
— Δε σ’ αρέσει; Εμάς είναι από τα αγαπημένα μας φαγητά! (Εν χορώ οι γονείς).
— Να σας φτιάξω! Αλλά εγώ δεν θα φάω…
Και μας έφτιαξε, όντως. Παρ’ όλο που είχαμε έτοιμο φαγητό και που ήταν ήδη αργούτσικα. Δηλαδή, τον έφτιαξα εγώ, ενώ εκείνη βοηθούσε: μύριζε και έγλειφε ένα ένα τα υλικά, ανακάτευε, δοκίμαζε, πάταγε κουμπιά στην κουζίνα και στο μούλτι. Πατάτες (προφανώς), καρότο, σέλερυ, τζίντζερ. Βούτυρο (κρύο το βούτυρο μέσα στον καυτό πουρέ, για να γυαλίσει και να γίνει βελουτέ) και γάλα. Χοντρό αλάτι από την αρχή, τριμμένο μοσχοκάρυδο και φρεσκοκοπανισμένο λευκό πιπέρι στο τέλος. Ο καλύτερος πουρές έβερ, πλάκα πλάκα. Και όντως δεν έφαγε — δεν έφαγε πουρέ, δηλαδή, γιατί μέχρι να γίνει ο πουρές τσάκισε δυο φέτες γαλοπούλα βραστή, τέσσερα καρότα, ένα ρόδι κι ένα γιαούρτι.

Αργήσαμε όμως και να δω πώς θα ξυπνήσει το πρωί. Μάλλον θα μας κάνει τα νεύρα πουρέ.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Dee Dee Sharp, Γιώργος Τσακνιάς, Μουσική

from dimart http://ift.tt/2hrEQKU
via IFTTT

Πώς θα ήταν μια ταινία αν μπορούσαμε να τη συνοψίσουμε σε μία και μόνο φωτογραφία; Αν αφαιρούσαμε τον ήχο και κάναμε σάντουιτς όλα αυτά τα καρέ (μια ταινία 90 λεπτών αποτελείται από 130.000) ώστε να προκύψει ένα και μοναδικό; Υπάρχουν μερικοί τρελοί* (με την καλή την έννοια) που αποφάσισαν να το δοκιμάσουν. Μεταξύ αυτών, ο Jason Shulman.

«Έχω μια τεράστια οθόνη με πολύ καλή ανάλυση», εξηγεί ο Jason. «Στήνω μπροστά της τη μηχανή, βάζω φίλτρα για να μειώσω την ένταση του φωτός και αφήνω το διάφραγμα ανοιχτό σε μία και μόνη έκθεση, όση ώρα διαρκεί η ταινία».

Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Σε άλλες περιπτώσεις προκύπτουν αποκλειστικά αφηρημένα σχήματα και σε άλλες (σε περιπτώσεις ταινιών με μεγάλα μονοπλάνα, ακίνητη κάμερα και έντονα σκηνικά) προκύπτουν απίθανοι κυβιστικοί πίνακες.

Με τον τρόπο αυτό, ο Jason έχει φωτογραφίσει κάπου 900 ταινίες. Διάλεξε 55 από τους πίνακες που προέκυψαν και τους εξέθεσε στην Cob Gallery του Λονδίνου (12.5-4.6.2016).

Στο:Εικαστικά

from dimart http://ift.tt/2lzjBv1
via IFTTT

Κάθε πόλη και ΔΗΠΕΘΕ, κάθε νομός και αεροδρόμιο

—της Όλγας Σελλά για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—

Ένα από τα πράγματα για τα οποία καμαρώνω είναι ότι είμαι καλή στη γεωγραφία. Έχω περάσει άπειρες ώρες φτιάχοντας, ξεπατικωτούρα  —με τη βοήθεια του μπαμπά μου, που είναι πολύ καλός στο σχέδιο— τους χάρτες των περιοχών, των νομών, τους πολιτικούς και τους γεωφυσικούς. Με τα ποτάμια και τις λίμνες δεν τα πάω πολύ καλά, ομολογώ, αλλά το πού βρίσκεται κάθε περιοχή, πόλη ή νομός, ποια είναι η πρωτεύουσα του τάδε νομού, αν εκείνος ο νομός ανήκει στην Κεντρική, τη Δυτική ή την Ανατολική Μακεδονία (είναι το πιο μπερδεμένο έτσι κι αλλιώς) επαίρομαι ότι τα παίζω στα δάχτυλα, σαν χάρτης της google — σχεδόν. Το πώς τώρα αυτή η προσωπική δεξιότητα συνδέεται με τα ΔΗΠΕΘΕ και τα περιφερειακά αεροδρόμια θα το δείτε στη συνέχεια.

Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου βρέθηκα στην Κοζάνη, προσκεκλημένη του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης για την πρεμιέρα της παράστασης «Καντίντ» του Βολταίρου, μια συμπαραγωγή με το «Θέατρο Πόρτα» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, που έκανε πρεμιέρα στις 27 Οκτωβρίου στην Κοζάνη, μερικές μέρες πριν κατηφορίσει στην Αθήνα.

Το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης είναι ένα από τα κάμποσα Δημοτικά Περιφερειακά θέατρα της χώρας, που εξακολουθούν να υπάρχουν. Τα περισσότερα εμφανίζονται στο ευρύ κοινό, ιδίως τα τελευταία χρόνια, συμβάλλοντας ως συμπαραγωγοί (και επωμιζόμενα μεγάλο μερίδιο της παραγωγής) σε κάποια επιδαύρια παράσταση. Σε αρκετές περιπτώσεις, κάπως έτσι τα θυμόμαστε έξω από την περιφέρειά τους. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως σ’ αυτήν της Κοζάνης, πασχίζουν να συνομιλήσουν με ένα άλλο είδος θεάτρου και να το φέρουν στους κατοίκους της περιοχής τους. Το ρήμα «πασχίζουν» είναι προσεκτικά διαλεγμένο και αφορά την ανταπόκριση της τοπικής κοινωνίας, σε αρκετές περιπτώσεις — και όχι μόνο της Κοζάνης, προφανώς.

Κι εδώ έρχεται η γεωγραφία. Η Περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας αποτελείται από τέσσερις νομούς: Φλώρινας, Καστοριάς, Κοζάνης, Γρεβενών. Γειτονικός νομός, σε απόσταση μισής ώρας, είναι η Ημαθία, με πρωτεύουσα τη Βέροια που έχει επίσης ΔΗΠΕΘΕ, ενώ 1,5 ώρα οδικώς απέχει η Θεσσαλονίκη. Αφήστε που στην εντελώς «μεσοτοιχία» Περιφερεια Ηπείρου, ΔΗΠΕΘΕ διαθέτει και η πόλη των Ιωαννίνων. Δηλαδή τρία ΔΗΠΕΘΕ, σχεδόν δίπλα δίπλα· αφαιρώ τη Θεσσαλονίκη.

Είδα την προσπάθεια που καταβάλλει το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, τα τελευταία 2,5 χρόνια υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Ελένης Δημοπούλου, υποθέτω ότι αντίστοιχες προσπάθειες —να γνωρίσουν το θέατρο στο κοινό, να δώσουν ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, να αναπτύξουν συνεργασίες— κάνουν και άλλα ΔΗΠΕΘΕ. Αλλά δεν θα ήταν πιο δυνατή, πιο δυναμική, πιο ολοκληρωμένη η συνεργασία και η ενοποίηση αυτών των μικρών οργανισμών που επιδοτούνται χρόνια τώρα από το υπουργείο Πολιτισμού και τον Δήμο της περιοχής τους;  Δεν λέω κάτι καινούργιο, γνωρίζω ότι έχει συζητηθεί η ιδέα: αντί για 14 (;) ΔΗΠΕΘΕ ανά τη χώρα να παραμείνουν 4-5 που να καλύπτουν μεγάλες περιοχές.  Και ναι, να θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα, μ’ ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας. Ένα το κρατούμενο.

Το εισιτήριό μου της επιστροφής από Κοζάνη έλεγε ότι θα ταξίδευα από το αεροδρόμιο Κοζάνης. Σας ορκίζομαι δεν ήξερα ότι υπήρχε αεροδρόμιο στην Κοζάνη. Στρατιωτικό επί της ουσίας, κάποια στιγμή, υποθέτω, αποφασίστηκε να φιλοξενεί και δύο πτήσεις εβδομαδιαίως της Πολιτικής Αεροπορίας. Κοιτάζοντας το εισιτήριο είδα ότι η ώρα αναχώρησης από Κοζάνη με την ώρα άφιξης στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» απείχε δύο (!) ώρες. «Μα γιατί δύο ώρες μέχρι την Αθήνα;» ήταν η εύλογη απορία, που απαντήθηκε σύντομα: γιατί ένα ακόμα μικρό, υποτυπώδες αεροδρόμιο, για στρατιωτικούς λόγους σχεδιασμένο προφανώς, διαθέτει και η Καστοριά (υπενθυμίζω, νομός της ίδιας Περιφέρειας — να τη πάλι η Γεωγραφία). Οι αναχωρούντες από Κοζάνη απογειωθήκαμε, σε ΔΕΚΑ λεπτά φτάσαμε στην Καστοριά, προσγειωθήκαμε, αποβιβάστηκαν οι επιβάτες από Αθήνα, επιβιβάστηκαν οι επιβάτες προς Αθήνα, και έπειτα από 40 λεπτά περίπου ξεκινήσαμε το ταξίδι για το «Ελευθέριος Βενιζέλος». Να τη η μία ώρα.

Οι πτήσεις αυτές γίνονται με μικρά αεροπλάνα 30 θέσεων, που πετούν χαμηλά. Είχαμε τη μεγάλη τύχη, την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου, να πετάμε με θαυμάσιο καιρό και διαυγέστατη ατμόσφαιρα. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε από ψηλά όλη την Ελλάδα μέχρι την Αττική. Να δούμε τη λίμνη που φτιάχτηκε στο φράγμα του Αλιάκμονα και τις διαδρομές αυτού του ποταμού, να αναγνωρίσουμε τη Λάρισα, να δούμε από ψηλά το Πήλιο, τον Παγασητικό, τον Βόλο, το Τρίκερι, τις Σποράδες στο βάθος, τον Μαλιακό, να αντιληφθούμε πόσο μεγάλη είναι η Εύβοια, να μαγευτούμε από τις εναλλαγές του εδάφους και των χρωμάτων της γης καθώς κατεβαίναμε νότια. Όλα ευδιάκριτα. Ναι, ήταν εξαιρετικό δώρο.

Αλλά, ασφαλώς, θα μπορούσαμε να το έχουμε γευτεί ατόφιο αν δεν κάναμε αυτή την αεροπορική πτήση–ΚΤΕΛ σε όλη τη Δυτική Μακεδονία. Αν συμφωνούσαν οι τοπικοί άρχοντες να γίνει ένα αεροδρόμιο, που να εξυπηρετεί τους κατοίκους και των τεσσάρων νομών, χωρίς την παγκόσμια πρωτοτυπία των… στάσεων — εντός της χώρας εννοώ (σας προλαβαίνω).

Συνέδεσα —πιστεύω όχι αυθαίρετα— τα ΔΗΠΕΘΕ με τα περιφερειακά αεροδρόμια αυτού του τύπου (που ασφαλώς χρειάζονται, είναι άγονες περιοχές, που αποκλείονται το χειμώνα, που χρειάζονται γρήγορη μετάβαση σε αστικά κέντρα) γιατί και οι δύο περιπτώσεις καταδεικνύουν τον ανορθολογικό σχεδιασμό αυτής της χώρας σε απαραίτητα αγαθά και υπηρεσίες· είτε πρόκειται για την εύκολη πρόσβαση σε άλλες περιοχές και επικοινωνία με τα μεγάλα αστικά κέντρα είτε πρόκειται για την πολιτιστική εκπαίδευση των κατοίκων. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις εξακολουθούν να υπερισχύουν οι τοπικές ανάγκες και «φροντίδες», οι τοπικιστικοί εγωισμοί, η άρνηση της συνεργασίας — η επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, εν τέλει.

Γιατί βεβαίως το πρόβλημα, η μη λύση του δηλαδή, είναι πολιτικό, ασχέτως αν οι παθογένειες που το γέννησαν είναι τοπικές, τοπικιστικές, παλιοελλαδίτικες. Τόσο παλιές που μοιάζει να επιβιώνει, παραλλαγμένο και τηρουμένων των αναλογιών, εκείνο το παλιό διαφημιστικό σλόγκαν: «Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο».

Εικόνα εξωφύλλου: αεροφωτογραφία της Κοζάνης και του αεροδρομίου της

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα

Στο:Παροράματα και ημαρτημένα Tagged: Όλγα Σελλά, ΔΗΠΕΘΕ, Ελένη Δημοπούλου, Καστοριά, Κοζάνη, Μακεδονία, θέατρο

from dimart http://ift.tt/2xCLGmP
via IFTTT

Αρχιτεκτονική της εγκατάλειψης

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1166
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα

Αρχιτεκτονική της εγκατάλειψης
το σώμα μου
μετά από κάθε μάχη του
με το δικό σου.
Το ίδιο σώμα
που κάποτε ονόμασες
της Ίσιδος Σαμβύκης,
πλοίο ιερό
για τη δική σου
αέναη παλιότερη σωτηρία.

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: Ted Pim

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Μουσική, Τσαμπίκα Χατζηνικόλα, Luz Casal

from dimart http://ift.tt/2gNjDKk
via IFTTT

Αλλαγή κόσμων

—της Χριστίνας Παπαβασιλείου—

29 Οκτωβρίου το 1879 γεννιέται ο Λέων Τρότσκι, την ίδια μέρα βέβαια αλλά το 1897 γεννιέται και ο Γιόζεφ Γκέμπελς. Πάλι στις 29 κάτι χρόνια αργότερα έχει γεννηθεί και η Ελένη Μενεγάκη, πράγμα που μας αποδεικνύει ότι όλες αυτές οι θεωρίες περί ομοιοτήτων λόγω ζωδίων κ.λπ. κ.λπ. δεν ισχύουν. Έχει κι άλλους σημαντικούς ή ασήμαντους γεννημένους ή άλλα ιστορικά γεγονότα η μέρα, όπως ότι το 539 π.Χ. μπαίνει ο Κύρος ο Μέγας στην Βαβυλώνα ή  το 1787 παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο Πράγας η όπερα του Μότσαρτ «Ντον Τζιοβάνι», το 1933 τοποθετούνται τα πρώτα ευρωπαϊκά φανάρια σηματοδότησης στην Κοπεγχάγη.

Εγώ όμως θα μείνω στις 29 Οκτωβρίου 1887, όταν ο πιονιέρος Henry Smith δημοσίευσε στην εφημερίδα Seattle Sunday Star την απάντηση του Seattle, αρχηγού των Ινδιάνων Suquamish και Duwamishs, προς τον κυβερνήτη και επίτροπο των ινδιάνικων υποθέσεων της Επικράτειας της Ουάσιγκτον Isaac Stevens, κατά το διάστημα του συμβουλίου που κατέληξε στη συνθήκη του Point Elliott στο Όρεγκον το 1855. Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν τότε ο Franklin Pierce και η απάντηση του Seattle αφορούσε το αίτημα που διατύπωσαν το 1854 οι Αμερικανοί προς τους Ινδιάνους της περιοχής, να τους πουλήσουν τη γη τους. Sealth, κοινώς Seattle – Σιάτλ, είναι το πραγματικό όνομα του αρχηγού, που γεννήθηκε το 1788, από μητέρα Duwamish και πατέρα Suqwamish, και πέθανε το 1866. Παιδί ακόμα έζησε την άφιξη των πρώτων λευκών εξερευνητών υπό την αρχηγία του λοχαγού George Vancouver το 1792.

Η μοναδική γνωστή φωτογραφία του Αρχηγού Seattle (1864)

Από άλλη πηγή βρήκα ότι το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο The Washington Historical Quarterly, τόμος XXII, αρ. 4, τον Οκτώβριο 1931. Ή ότι την απάντηση αυτή την έδωσε στη δημοσιότητα η αμερικανική κυβέρνηση 121 χρόνια μετά, το 1976, στο γιορτασμό των 200 χρόνων από τη «διακήρυξη της ανεξαρτησίας». Υπάρχει και χειρότερη εκδοχή, ότι κάποιος άλλος έγραψε το λόγο ύστερα από κάποια χρόνια, χωρίς καν να γνωρίζει τη γλώσσα, βασιζόμενος σε σημειώσεις, διότι υπάρχουν σημεία που δεν στέκουν, όπως η ύπαρξη βισώνων στην περιοχή —βρίσκονταν τουλάχιστον 1.000 μίλια μακριά οι βίσωνες, οι φυλές στην Βρετανική Κολούμπια  τρέφονταν κυρίως με σολομούς και φάλαινες— ή στο τρένο το οποίο έφτασε 15 χρόνια μετά την εκφώνηση του λόγου και 3 χρόνια μετά τον θάνατο του αρχηγού Seattle.

Ο Henry Smith γύρω στο 1890

Ο Henry Smith ήταν παρών στο συμβούλιο και κράτησε σημειώσεις από τη μετάφραση της απάντησης του Αρχηγού Seattle ο οποίος μιλούσε Lushotseed, αυτά μεταφραζόντουσαν σε chinook, μια ιδιωματική διάλεκτο από αγγλικά, γαλλικά και ινδιάνικα και κατόπιν στα αγγλικά. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έβαλε αυθαίρετα δικά του πράγματα στο κείμενο ή να υπήρξαν μεταγενέστερες παραποιήσεις.

Άλλη εκδοχή θέλει ως συγγραφέα του λόγου του αρχηγού Seattle τον Ted Perry, τον Τεξανό σεναριογράφο της οικολογικής ταινίας Home, το 1971. Ο ίδιος ο Perry, παραδέχτηκε στον Γερμανό λόγιο Dr. Rudolph Kaiser ο οποίος ερευνούσε το θέμα, ότι «πάτησε» στον ολιγόλογο πραγματικό λόγο, εμπλουτίζοντάς το στην μορφή που κυκλοφορεί.

Όπως και να έχει, ο συγκεκριμένος λόγος, σε όποιο βαθμό κι αν προσεγγίζει την πραγματική απάντηση του αρχηγού Seattle, φαίνεται πως αντιπροσωπεύει τα πιστεύω των Ινδιάνων εν γένει και αποτελεί υποδειγματική απάντηση στους λευκούς, που ζητούσαν να τους «πουλήσουν» οι αυτόχθονες τη γη τους και να εγκατασταθούν οι ίδιοι σε καταυλισμούς.

Η απάντηση έχει ως εξής:

Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στην νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι σύντροφός του, αλλά εχθρός του. Με την απληστία του θα την καταβροχθίσει και δε θ’ αφήσει πίσω του τίποτα παρά μόνο ερημιά.

Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και τα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του και το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους. Κάθε φευγαλέα αντανάκλαση του φωτός επάνω στο διάφανο νερό των λιμνών εξιστορεί γεγονότα και παραδόσεις από την ζωή του λαού μας. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας. Σβήνουν τη δίψα μας. Μεταφέρουν τις πιρόγες μας και θρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε την γη μας, μην ξεχάσετε να μάθετε και στα δικά σας παιδιά πως τα ποτάμια είναι αδέλφια όλων μας.

Δεν σας καταλαβαίνω, οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί από τους δικούς σας. Η όψη των πόλεών σας κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Ο θόρυβος ταράζει τα αυτιά μας. Αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή είμαι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνω. Την αδικαιολόγητη απαίτηση να αγοράσετε τη γη μας, θα την σκεφθούμε όμως προσεκτικά. Αν δεχτούμε, θα βάλω έναν όρο. Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σαν να είναι αδέλφια του. Είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του χιλιάδες νεκρούς βίσωνες, πυροβολώντας τους μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογο που καπνίζει, ενώ εμείς δεν σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε. Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα; Εάν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα, ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στην γη. Κι ακόμα ξέρουμε πως εμείς δεν δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής, αλλά αποτελούμε μόνο μια απλή κλωστή του. Εάν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό, οι συνέπειες θα έρθουν και σε εμάς τους ίδιους. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: η νύχτα και η ημέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί, την ίδια στιγμή. Θα την σκεφθούμε ωστόσο την πρότασή σας. Δεν έχει σημασία πού θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας. Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό. Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θα μείνει για να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός σας σήμερα. Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω απ’ τον αφανισμό του λαού μου;

Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά κι αυτός θα’ ρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του. Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού. Ο Θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και τους ερυθρόδερμους για τον δικό του προφανώς λόγο. Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε, όταν όλοι οι βίσωνες εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη από λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Πού είναι η λόχμη; Εξαφανισμένη. Πού είναι ο αετός; Εξαφανισμένος. Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου. Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός θα φέρνει στην μνήμη του τον λαό μου μόνο σαν έναν αρχαίο θρύλο, οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο επάνω από τον κάμπο, θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν, όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς. Ο λευκός δε θα ‘ναι ποτέ μόνος σ’ αυτόν τον τόπο. Ας μεταχειριστεί λοιπόν τον λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια, γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο. Δεν υπάρχει όμως θάνατος, παρά μόνο αλλαγή κόσμων.

* * *

Εδώ άλλες επετειακές αναρτήσεις του dim/art

 

 

 

 

Στο:Επετειακά Tagged: Chief Seattle, Dr. Rudolph Kaiser, Duwamish, Franklin Pierce, George Vancouver, Henry Smith, Isaac Stevens, Χριστίνα Παπαβασιλείου, Suqwamish, Ted Perry

from dimart http://ift.tt/2gZq297
via IFTTT

Πίσω από τις γρίλιες

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Στις αρχές των 80ς, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και οι «Φατμέ» είχαν εντοπίσει ήδη τον ανώνυμο θεατή που παρατηρούσε σιωπηλός την Αθήνα «πίσω από τις γρίλιες»: κι οι πλατείες μας βουλιάζουνε στη βία/ οι έμποροι, οι δάσκαλοι κι οι ληστές / μας πουλάνε νοσταλγία / και ενέσεις απ’ το χτες […] Εσύ πίσω από τις γρίλιες/ βλέπεις μόνο τις σκιές».

Όσοι γνωρίσαμε τα Εξάρχεια της δεκαετίας του ’80, ξέρουμε πως οι στίχοι αυτοί αποτελούσαν ήδη από τότε ένα εύστοχο σχόλιο για τη ρετρό-αντίσταση της νοσταλγικής φυγής στο παρελθόν, που επικρατούσε στο μικρό «γαλατικό χωριό» της Αθήνας. Οι «ενέσεις από το χτες» (από τη μία η εθνική ρητορεία του σχολείου, από την άλλη η πρέζα των εμπόρων) περίσσευαν και ντόπαραν αποτελεσματικά το εξεγερσιακό φρόνημα μιας νεολαίας, που νόμιζε πως τα κοινωνικά προβλήματα θα λυθούν με την τελετουργική βία. Κανείς δεν είχε φανταστεί τότε πως, στις επόμενες δεκαετίες, τα Εξάρχεια θα γίνονταν μια διακεκαυμένη ζώνη μόνιμης ανομίας, που θα δοκίμαζαν καθημερινά τα όρια μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας του πολίτη.

Θυμήθηκα ξανά τους στίχους του Πορτοκάλογλου, καθώς διάβαζα την ανακοίνωση που έβγαλε το «Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων (ALF) -Αντισπισιστικός Πυρήνας Σφυροφόρων Καταδρομέων», αφού πρώτα έσπασε την τζαμαρία γνωστού κρεοπωλείου στην οδό Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια : «Η πράξη μας αυτή είναι μία μικρή ανταπόδοση στη βία στην οποία συμμετέχει έμπρακτα κάθε κρεοπώλης. Ποσώς μας ενδιαφέρει αν ο ιδιοκτήτης είναι μικρός ή μεγάλος επιχειρηματίας ή αν «ζει από αυτό» εφόσον οι επιλογές του βασίζονται στην αντικειμενοποίηση και την εκμετάλλευση άλλων αισθανόμενων όντων. Το ίδιο μίσος τρέφουμε και για όσους επιλέγουν να εργαστούν σε τέτοιους χώρους με τη γελοία δικαιολογία «δεν είχα άλλη επιλογή». Ας θυμηθούμε ότι στην εποχή τους εργάτες θεωρούνταν και όσοι στελέχωναν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης». Κάπως έτσι διανύθηκε γρήγορα η απόσταση από την Καλλιδρομίου στο Άουσβιτς και από τον δουλειά του εργάτη του μεροκάματου στην τιμωρία για την αλυσίδα της μισθωτής εργασίας. Εδώ και χρόνια, άλλωστε, οι τοίχοι των Εξαρχείων είχαν γεμίσει με ποικίλα συνθήματα που προειδοποιούσαν τους κατοίκους πως «ψητούς-ψητούς θα φάμε τους αστούς και τους γραφειοκράτες στο φούρνο με πατάτες». Φαντάζομαι πως, σύμφωνα με αυτή τη λογική, οι συμπαθείς κρεοπώλες της περιοχής χρεώνονται πλέον και τη «γραφειοκρατική» βία του ψιλοκομμένου κιμά που τροφοδοτεί τον αστικό επιούσιο ενός μάλλον «αντικειμενοποιημένου» διαιτολογίου.

Την ίδια μέρα ο περίφημος Ρουβίκωνας εισέβαλε σε γραφείο γιατρού του «Ευαγγελισμού» τον οποίο κατηγόρησε ότι παίρνει φακελάκια από ασθενείς. Και στο αστυνομικό τμήμα Πεύκης, έγινε καταδρομική επιχείρηση κουκουλοφόρων με μολότοφ. Η βία στο κέντρο της πόλης αλλά και στα προάστια έχει γίνει πια ρουτίνα. Συνοδευμένη συνήθως από διάφορες «κοινωνιολογικές» αναλύσεις για τα τη «χαμένη γενιά» της κρίσης, η βία έχει βρει ένα μόνιμο πολιτικό άλλοθι ανοχής και άκριτου φιλονεϊσμού∙ είναι το ίδιο άλλοθι που επιτρέπει στους επαγγελματίες «μπαχαλάκηδες» να καίνε διαρκώς τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη, μόνο και μόνο επειδή μπορούν μετά ανενόχλητοι να μπαίνουν στο άβατο των Εξαρχείων. Από τη Χαριλάου Τρικούπη μέχρι την Καλλιδρομίου, και από το ΠΑΣΟΚ μέχρι το κρεοπωλείο, ο επαναστατικός δρόμος έχει ήδη οδηγήσει τα τάγματα εφόδου από τα σκοτεινά στενά της γειτονιάς στα φωτεινά μονοπάτια της εκδίκησης. Το μίσος έχει κερδίσει έδαφος στους δρόμους και στις πλατείες που «βουλιάζουνε στη βία», ενώ όλοι μας παρατηρούμε το φαινόμενο «πίσω από τις γρίλιες».

Το να νιώθει κανείς Ρομπέν των Δασών, μοναχικός τιμωρός ή επαναστάτης σταυροφόρος για τη σωτηρία του κόσμου ή των ζώων είναι μια «παιδική ασθένεια» που έχει μακρά ιστορία μέσα στη γενεαλογία του αριστερίστικου ακτιβισμού. Δεν έχει κανένα νόημα να τη συζητήσουμε σοβαρά γιατί ευτυχώς ο ανθρώπινος πολιτισμός δεν βασίστηκε πάνω σε αυτή την σωτηριολογική αντίληψη της δογματικής καθαρότητας για το πώς και προς τα πού «πρέπει» να βαδίσει η ιστορία. Είναι σαφές όμως, εδώ και καιρό, πως για όσους ζουν στο κέντρο της Αθήνας ή στα προάστια δεν είναι πια αρκετή μια καταδίκη της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται». Το δικαίωμα της ασφάλειας των πολιτών δεν είναι απλώς μια νομική υποχρέωση του Κράτους αλλά συστατικό στοιχείο της ίδιας της κοινωνικής συνοχής. Γι’ αυτό και «η ιδέα ότι ο πολίτης έχει σαφές δικαίωμα να απαιτήσει από το Κράτος μέτρα για την ασφάλεια και την απρόσκοπτη απόλαυση των δικαιωμάτων του» έχει αρχίσει να εμπεδώνεται στην ίδια την «κοινωνία των πολιτών» αλλά και στη συνείδηση του νομοθέτη. Η απαίτηση των σχετικών αποζημιώσεων θα ήταν ίσως ένα πρώτο βήμα που θα έδειχνε πως το άβατο των Εξαρχείων μπορεί επιτέλους να σπάσει.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ανώμαλα ρήματα

Στο:Ανώμαλα ρήματα Tagged: Γιάννης Παπαθεοδώρου, Εξάρχεια, Νίκος Πορτοκάλογλου, Φατμέ

from dimart http://ift.tt/2iKV316
via IFTTT