zougla: Βούτυρο τίγρης

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Βούτυρο τίγρης

Αυτό δεν είναι τραγούδι #707
Dj της ημέρας, η Βυζαντία Πυριόχου Γκυ

Ο πατέρας μου μου έδωσε ένα παραμύθι που διάβαζε μικρός.

Η ιστορία ήταν τρελή. Καθόλου politically correct. Ένα μαύρο αγόρι από την Αφρική (ο ονομαζόμενος Αραπάκος) είχε πάρει δώρο μια ωραία κίτρινη φορεσιά για τη γιορτή του. Πολύ χαρούμενος, τη φόρεσε και πήγε βόλτα στη ζούγκλα, καθώς το χωριό του ήταν στη ζούγκλα. Έβλεπα τον γυμνό νωρίτερα Αραπάκο, πλην ενός πανιού δεμένου στους λαγόνες του, να φορτώνεται κατακίτρινα παντελόνια, πουκάμισο, σακάκι, γαλότσες, καπέλο και ομπρέλα, και έσκαγα για λογαριασμό του. Ποιος σαδιστής κάνει δώρο σε ένα παιδί στην Αφρική ένα κίτρινο κοστούμι;
Ωστόσο ο Αραπάκος ήταν ευτυχισμένος, μέχρι που συνάντησε μια τίγρη. Η τίγρη ζήλεψε τη φορεσιά του Αραπάκου, και για να μην το φάει, ο Αραπάκος της έδωσε την κίτρινα ομπρέλα του. Η τίγρη έκοβε κομψευόμενες βόλτες με την ομπρέλα του Αραπάκου και ο Αραπάκος έκοψε ρόδα μυρωμένα μήπως και το θηρίο αλλάξει γνώμη και τον φάει παρά το μπαξίσι.

Για κακή του τύχη όμως, να σου παρακάτω μια δεύτερη τίγρη. Ξέροντας το κόλπο ο Αραπάκος, της έδωσε το κίτρινο καπέλο του και η τίγρη δεν τον έφαγε. Για να μην τα πολυλογώ, συνάντησε άλλες τέσσερις τίγρεις που αποδεκάτισαν τη φορεσιά του παιδιού και το αφήσαν ημίγυμνο ως απαιτούσαν οι κλιματικές συνθήκες. Οι τίγρεις όμως ένιωσαν τον ανταγωνισμό: ποια είχε το καλύτερο κομμάτι; η μία απαιτούσε να πάρει και τα λοιπά είδη του σετ από τις υπόλοιπες. Άρχισαν να κυνηγιούνται μανιασμένες και, καθώς η μία κυνηγούσε την ουρά της άλλης, έτρεχαν σε κύκλο όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, μέχρι που έλιωσαν και έγιναν βούτυρο. Βούτυρο. Ο Αραπάκος ανακουφισμένος και καθόλου έκπληκτος μάζεψε ξανά την αξιοζήλευτη φορεσιά, καθώς και το βούτυρο, που το πήγε στη μαμά του που του έφτιαξε τηγανίτες.

Έβρισκα καταπληκτική την ιστορία με το βούτυρο τίγρης. Το πιο καταπληκτικό από όλα, δε, ήταν ότι στην τρυφερή ηλικία των έξι ετών που το διάβασα πρώτη φορά μου φάνηκε απόλυτα φυσικό. Πιο πολύ με σόκαρε η ζεστή και ιδρωτοποιός φορεσιά παρά το γεγονός ότι οι τίγρεις, τρέχοντας, έγιναν βούτυρο (και μάλιστα άμεσα κατάλληλο πρως βρώσιν). Το ίδιο μου είπε και ο πατέρας μου: κι εγώ το έβρισκα φυσικό παλιότερα. Άλλωστε, κάθε παιδί έχει διαβάσει και πιο ακραία παραμύθια με μεταμορφώσεις, κατάρες, μαγικά, ξόρκια και κάθε λογής τιμωρίες και αλληλοφαγώματα.

Τι κάνει λοιπόν αυτήν την ιστορία τόσο ενδιαφέρουσα σήμερα;
Το γεγονός ότι δεν έχει κανένα ηθικό δίδαγμα. Ίσως είχε, αν ήσουν τίγρη, αλλά καθώς σε κάθε παραμύθι που διαθέτει ανθρώπους οι άνθρωποι ταυτίζονται μαζί τους, σε ανθρώπινο επίπεδο δεν βλέπω κανένα ηθικό δίδαγμα. Ίσως το ότι αν υποχωρείς στους δυνατούς θα έρθει καιρός που θα τους φας; Ναι, αν θέλω σώνει και καλά να εξάγω έστω κάποιο ηθικό δίδαγμα. Και ούτε αυτό το δίδαγμα μου αρέσει – αν και ο σκοπός ενός ηθικού διδάγματος δεν είναι να σου αρέσει απαραίτητα.

Το βούτυρο τίγρης είναι ένα παράξενο πράγμα. Είναι η φαντασία, η τιμωρία, το απροσδόκητο, η ανατροπή, το τυχαίο, το ανάγωγα διασκεδαστικό, το ωραίο Λάθος. Έχει κάτι το λαμπερά εκδικητικό το ότι ο Αραπάκος στο τέλος του παραμυθιού τρώει τις τίγρεις, και μάλιστα χωρίς να ασκήσει κανενός είδους βία. Ο Αραπάκος δεν είναι μοχθηρός. Δεν είναι τετραπέρατος. Χαίρεται με απλά πράγματα. Μπαίνει στη ζούγκλα για να γιορτάσει την αποικιοκρατική του φορεσιά. Είναι απλός. Δεν είναι τόσο απλός όμως ώστε να το σκάσει όταν βλέπει τις τίγρεις να μαλώνουν. Ίσως ψυχανεμίζεται ότι κάτι καλό θα βγει. Και πράγματι, ανταμείβεται γυρίζοντας στη μητέρα του με περισσότερα στα χέρια του από όσα είχε φεύγοντας. Και η μητέρα του δεν κάνει ερωτήσεις. Βλέπει το βούτυρο. Με το βούτυρο φτιάχνεις τηγανίτες. Η ζωή είναι απλή.

Η ζούγκλα που παραφυλάει παραδίπλα ίσως είναι κομματάκι πιο δύσκολη, αλλά πάντα υπάρχουν τρόποι αν κάνεις τα αγρίμια… βούτυρο.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.