Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2020

«Vaccine» στον ρυθμό του Jolene

Η προσφορά της Ντόλι Πάρτον στη μουσική και στην υγεία

—της Εύης Τσακνιά—

Διάβασα με μεγάλη χαρά τις προάλλες την είδηση πως η μεγάλη τραγουδίστρια, στιχουργός και συνθέτρια της country μουσικής, η αγαπημένη μου Ντόλι Πάρτον, είναι μεταξύ των βασικών χρηματοδοτών ενός από τα εμβόλια που παρασκευάζονται για τον Covid-19, του εμβολίου της φαρμακευτικής εταιρείας Μoderna.

Η Πάρτον έκανε μια χορηγία 1.000.000 δολλαρίων στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt για την έρευνα του Covid-19, ήδη από τον περασμένο Απρίλιο, κάτι λιγότερο από μήνα αφότου κυρήχτηκε σε πανδημία· έπεισε μάλιστα τους fans της να συνεισφέρουν κι εκείνοι.

Εφτά μήνες αργότερα, ανακοινώθηκε επίσημα ότι η Ντόλι Πάρτον βοήθησε πολύ στην χρηματοδότηση του εμβολίου της Μoderna,το οποίο μόλις την περασμένη εβδομάδα έγινε το δεύτερο εμβόλιο, μετά από αυτό της Pfizer, με αναμενόμενη αποτελεσματικότητα που φτάνει το 94,5% και το όνομά της αναγράφεται τώρα ανάμεσα στους σπόνσορες, που είναι μεγάλα Εθνικά Ιδρύματα και και πανεπιστήμια.
Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό,αλλά η πολυπράγμων Ντόλι Πάρτον είναι παλιά καραβάνα τόσο στις μπίζνες, όσο και στην φιλανθρωπία. Όπως απεδείχθη, επένδυσε έξυπνα τα χρήματα που έβγαλε από τη λαμπρή μουσική της καριέρα σε μια σειρά από επιτυχείς επιχειρήσεις. Το 1986 αγόρασε και αναδιαμόρφωσε πλήρως το θεματικό πάρκο του Pigeon Forge, που βρίσκεται στην πολιτεία του Τενεσί, που είναι και ο τόπος καταγωγής της, το βάφτισε Dollywood και έριξε αστρονομικά ποσά για την επέκτασή του. Μέσα στα χρόνια η Πάρτον επέκτεινε κι άλλο τις εγκαταστάσεις του και δημιούργησε μια μεγάλη αλυσίδα θεματικών πάρκων και τουριστικών εγκαταστάσεων που δέχονται ετησίως εκατομμύρια επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Στα θεματικά της πάρκα διοργανώνει συναυλίες, φεστιβάλ, θεατρικές παραστάσεις καθώς και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις.

Εκτός από το μεγάλο φιλανθρωπικό της έργο σε νοσοκομεία και γενικότερα στην υγεία, μέσω του ιδρύματός της Dollywood Foundation, δημιούργησε επίσης το πρόγραμμα μόρφωσης μικρών παιδιών γνωστό ως Dolly Parton’s Imagination Library, το οποίο παρέχει 1 βιβλίο κάθε μήνα σε σχεδόν 850.000 παιδιά βρεφικής έως νηπιακής ηλικίας στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αγγλία και στην Αυστραλία.
Το πρόγραμμα χρηματοδοτεί την αποστολή περισσότερων από 1.000.000 βιβλίων ετησίως. Για το έργο της στα προγράμματα μόρφωσης, η Πάρτον έχει λάβει πολυάριθμες και σημαντικές βραβεύσεις, για να μην πούμε για τα 9 βραβεία Γκράμμι και τα πάμπολλα άλλα μουσικά βραβεία που έχει κερδίσει, εκ των οποίων πολλά απ’αυτά σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου, ως στιχουργός τραγουδιών που διακρίθηκαν σε ταινίες.

Μέσα σ’αυτό το ασύλληπτο science-fiction σκηνικό της πανδημίας, οι εκπλήξεις, οι ανατροπές στις οποιεσδήποτε βεβαιότητες είχαμε μέχρι τώρα καθώς και οι αντιφάσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς αποκαλύπτονται όσο ποτέ άλλοτε. Οι απανταχού συνομωσιολόγοι – αρνητές της πραγματικότητας που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, που μπορεί να είναι ακόμα και ο φίλος της διπλανής πόρτας, από τη μια αμφισβητούν την ύπαρξη της ασθένειας κι από την άλλη, παρακολουθώντας έντρομοι την επέλαση του ιού, ξεσηκώνονται για τις ελλείψεις ή τις διακρίσεις στο σύστημα υγείας.

Κι από την άλλη πάλι, άνθρωποι του θεάματος όπως η Ντόλι Πάρτον, με μια ζωή τόσο διαφορετική από τη δική μας, μακριά από τα δικά μας στενά πρότυπα, κάνουν την ουσιαστική και στοχευμένη κίνηση ματ πάνω στο παγκόσμιο πρόβλημα, στηρίζοντας έμπρακτα τον εμβολιασμό – το μεγαλύτερο επίτευγμα στον τομέα της δημόσιας υγείας.

Κυρίως από τη μικρή Ελλάδα, όπου τα πάντα στην Αμερική φαίνονται τεράστια, ακατανόητα για τη δική μας κλίμακα: οι καριέρες ,οι περιουσίες, οι δωρεές, ακόμα και το περίφημο υπερμεγέθες στήθος της Ντόλι Πάρτον, η οποία βέβαια, παρά το εξτραβαγκάντ παρουσιαστικό της, καταφέρνει με τη ζωή της, με το σπαθί της, με την εξίσου διάσημη με το στήθος της ειλικρίνειά της και φυσικά με το φοβερό χιούμορ της, να αποστομώνει ακόμα και τους πιο δύσπιστους επικριτές της και να κερδίζει τελικά τις εντυπώσεις, με σαφή διαφορά στήθους από τους άλλους δωρητές.

Εξάλλου, με όπλο πάντα την αφοπλιστική ειλικρίνειά της, η ίδια δήλωσε πριν λίγα χρόνια, παρουσία δεκάδων χιλιάδων θαυμαστών της, απαντώντας στα κουτσομπολιά για τις πολλές πλαστικές της επεμβάσεις: «Μπορεί το στήθος μου και τα μαλλιά μου να είναι ψεύτικα αλλά η φωνή μου και η ψυχή μου είναι αληθινές». Fact.

Η Ντόλι Πάρτον, ενσαρκώνει όσο λίγοι το Αμερικανικό Όνειρο, ένα όνειρο σχεδόν άπιαστο για τις γυναίκες, μιας και ακόμα και η γη της επαγγελίας και των ευκαιριών
is (still) a man’s world.

Το τέταρτο από τα δώδεκα παιδιά μιας πάμφτωχης αγροτικής οικογένειας, μεγάλωσε σε μια καλύβα, όπου έμεναν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον, στα Smoky Mountains του Τενεσί. Από πολύ μικρή ηλικία συμμετείχε στις εκκλησιαστικές χορωδίες, αμέσως μετά άρχισε να τραγουδάει στο τοπικό ραδιόφωνο και το 1959, σε ηλικία μόλις 13 χρονών κυκλοφόρησε το πρώτο της σινγκλ, ενώ την ίδια χρονιά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Grand Ole Opry, ένα πολύ γνωστό πρόγραμμα κάντρι μουσικής.

Εκεί συνάντησε τον Johnny Cash, ο οποίος εντυπωσιάστηκε με τις φωνητικές ικανότητες και το μουσικό ταλέντο της και έγινε ο μέντοράς της. Ακολούθησαν οι μουσικές σπουδές, η σκληρή δουλειά και οι επιτυχίες η μία μετά την άλλη.

Θα έλεγα πως η ενασχόλησή της με τη φιλανθρωπία έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο της όλης πορείας της, όμως στην καχύποπτη εποχή που ζούμε, για εκείνους που όλα τους φαίνονται αφύσικα και ύποπτα, η λέξη φιλανθρωπία έχει χάσει το νόημά της και έχει εντελώς στρεβλά συνδεθεί με τον νεοφιλελευθερισμό· τίποτα το καινούργιο βέβαια, παρά παμπάλαιες, μουχλιασμένες θεωρίες που ανασύρονται και σερβίρονται και πάλι, ξαναζεσταμένες στον μπουφέ του αντισυστημισμού.
Ευτυχώς, ο κόσμος προχωράει με την πολύτιμη, όπως πάντα, συμβολή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας προς τον σωτήριο δρόμο του εμβολίου. Εις πείσμα των αρνητών, η ανθρωπότητα έχει σωθεί χάρη στα εμβόλια, με οφελειμένους κυρίως τους λιγότερο προνομιούχους. Γι’αυτό ας είμαστε πραγματικά ευγνώμωνες στους χορηγούς, γενικότερα. Όπως και στην υγεία, έτσι και στην τέχνη, χωρίς χορηγούς, δεν θα είχαμε πάει μακριά. Ούτε μυστικό, ούτε φανερό δείπνο θα βλέπαμε αν δεν ήταν ο Σφόρτσα να τα ακουμπάει στον Ντα Βίντσι, ας πούμε, και πόσα άλλα ακόμα..

Αράξτε λοιπόν μέσα στο σπίτι τώρα, χειμώνας μπαίνει, βάλτε ν’ ακούσετε το θρυλικό “Jolene” της Ντόλι Πάρτον και περιμένετε το εμβόλιο. Γιατί όπως λέει και ένα παλιό καλό country γνωμικό, “Country music probably won’t fix your problems but it’s worth a shot.”

* * *



from dimart https://ift.tt/2KBe445
via IFTTT

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020

Η ανομία και η ανοσία

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα

Απ’ ό,τι φαίνεται και η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου είναι «προσημειωμένη» επειδή δίπλα στον, έτσι κι αλλιώς, φορτισμένο συμβολισμό της προστέθηκε και η απαγόρευση των εορταστικών εκδηλώσεων και της πορείας, λόγω της πανδημίας. Τρία κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ25) υπέγραψαν ένα γελοίο «κοινό ανακοινωθέν» στο οποίο δηλώνουν την πρόθεσή τους για μετωπική ρήξη με αυτή την «αυταρχική απόφαση της κυβέρνησης για την απαγόρευση του αγωνιστικού γιορτασμού της 17ης Νοέμβρη». Από την άλλη μεριά, το ΣΤΕ αλλά και οι έγκριτοι συνταγματολόγοι που τοποθετήθηκαν γύρω από το ζήτημα, (Αλιβιζάτος, Μανιτάκης, Βενιζέλος) έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους. Όχι μόνο δεν υφίσταται θέμα αντισυνταγματικότητας αλλά, όπως έδειξαν και οι σχετικές δηλώσεις-γνωματεύσεις, το συνταγματικό στοιχείο της απαγόρευσης συνδέεται απολύτως με το μείζον υγειονομικό ζήτημα της χώρας. Αλλού ωστόσο είναι το πρόβλημα. Το περιέγραψε με την πάντα ευθύβολη πολιτική κρίση του ο Ευάγγελος Βενιζέλος: «Εάν επικρατούσε η κοινή λογική, το αίσθημα ευθύνης, εάν είχαμε υπερβεί το λαϊκισμό, εάν ήμασταν όλοι σοβαροί στον τόπο αυτό, δεν θα χρειαζόταν να επιβληθεί καμία απαγόρευση».

Τα πολλά «αν» περιγράφουν ωστόσο ένα πολιτικό τοπίο, στο οποίο οι προϋποθέσεις της συναίνεσης έχουν ήδη εκλείψει. Έτσι, δυστυχώς, η δημόσια μνήμη του Πολυτεχνείου και ο εορτασμός της συνδέθηκε με την περιστολή των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών σε καιρό πανδημίας· σαν να μην υπήρχε κάποια άλλη λύση. Προφανώς, το σκετς αυτής της ιδιάζουσας «αυτορρύθμισης» έχει δοσμένους ρόλους: καρικατούρες «αυταρχισμού» και καρικατούρες «αντιστασιακών» θα αναμετρηθούν με μολότοφ, χημικά και δακρυγόνα σε μια άδεια πόλη, στοιχειωμένη από τον θάνατο και την αρρώστια. Στην καινούργια καρικατούρα της μνήμης, ο κ. Μπογδάνος «περιφρουρεί» το Πολυτεχνείο και τα κόμματα της Αριστεράς ετοιμάζονται να καταγγείλουν την «καταστολή» του Χρυσοχοΐδη ως κατάλοιπο της «ακροδεξιάς» κυβέρνησης.

Είναι θλιβερό το γεγονός ότι τα κόμματα της Αριστεράς επέλεξαν την επέτειο του Πολυτεχνείου για να πρωταγωνιστήσουν σε ένα ιδιάζον πολιτικό και κοινωνικό πείραμα. Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, τα κόμματα αυτά κινούνται πλέον μεταξύ ανομίας και «ανοσίας της αγέλης». Η ανομία αφορά τη ρητή αποποίηση του κοινοβουλευτικού ρόλου τους. Η «ανοσία της αγέλης» αφορά την προτροπή τους για μαζικές συναθροίσεις, στην πιο κρίσιμη, ίσως, εβδομάδα της αυξητικής έκθεσης χιλιάδων πολιτών στον ιό. Δεν χρειάζεται να συζητήσουμε αναλυτικά το «τζάμπα» κομματικό μεροκάματο που προσπαθεί να κερδίσει η αυτή η παραδόξως «ενιαία» Αριστερά, στο όνομα του Πολυτεχνείου. (Θα γέλαγαν ακόμη και οι ίδιοι οι ιστορικοί πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου με το «κοινό ανακοινωθέν» των συγκεκριμένων κομμάτων). Και προφανώς προκαλεί απέχθεια ότι ο τομεάρχης της Κ. Ο. Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Ξανθόπουλος καταγγέλλει ότι η επιβολή της γενικευμένης απαγόρευσης «παραπέμπει ευθέως στη μαύρη περίοδο της δικτατορίας».

Το μείζον ζήτημα ωστόσο δεν είναι οι γραφικοί κομπάρσοι που μετέχουν στην αμήχανη «φάρσα» της ιστορίας αλλά αυτοί που θέλουν να σκεφτούν το Πολυτεχνείο ως ένα «τόπο μνήμης», ακόμα και σε καιρούς πανδημίας. Πριν από λίγες μέρες ο Ηλίας Μόσιαλος έκανε τη δική του πρόταση, μέσα σε ένα πλαίσιο ακαδημαϊκού εκσυγχρονισμού και έμπρακτης αφοσίωσης στη μνήμη των θυμάτων: αντί για πορείες υποτροφίες και διακρίσεις σε φοιτητές και φοιτήτριες. Προφανώς, θα μπορούσαν να υπάρξουν και άλλες προτάσεις, που ενδεχομένως να συμπεριλαμβάνουν και άλλες ζωντανές δράσεις και εκδηλώσεις της σημερινής νεολαίας με άξονα την παιδεία και την ιστορική μνήμη. Το σημαντικό πάντως είναι να συμφωνήσουμε πως το Πολυτεχνείο δεν είναι το τελευταίο οδόφραγμα που μας χωρίζει αλλά το σύμβολο που θα μας ενώνει. «Οι εξε­γέρ­σεις, όπως και οι εκρή­ξεις των ηφαι­στεί­ων, εί­ναι σύντομες και πυ­ρα­κτω­μέ­νες», έγραφε κάποτε ένας πρωταγωνιστής της εξέγερσης. Η μνήμη όμως διαρκεί πολύ.

* * *

* Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ανώμαλα ρήματα

Το dim/art στο facebook

Το dim/art στο twitter

instagram-logo

img_logo_bluebg_2x

 



from dimart https://ift.tt/38P8cOE
via IFTTT

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2020

Το ποίημα της εβδομάδας 6/11

Χινοπωριάτικοι καιροί

—Κώστας Ουράνης—

Χινοπωριάτικοι καιροί… Μουντοί ουρανοί, ψιχάλα
μονότονοι σαν των παιδιών το κλάμα, νεκρωμένοι
δρόμοι, θλιμμένοι εσπερινοί που αχολογάν κι εκείνο
το μούχρωμα που μέσα μας και γύρω κατεβαίνει!

Χινοπωριάτικοι καιροί… Στα σκοτεινά τα σπίτια
τα γέρικα τα έπιπλα μυρίζουν μουχλιασμένα,
και κάποιο ρίγος που γλιστρά παντού και κάνει τ’ άνθια
στα βάζα να φυλλορροούν αθόρυβα, σβησμένα…

Χινοπωριάτικοι καιροί… Ρολόγια που χτυπάνε
τις μάταιες ώρες ξαφνικά στην παγερή ησυχία,
ενώ λαγγεύουν οι ψυχές και η χλομή Ανία,

σαν τον βραχνάν απάνω μας γερμένη, την καρδιά μας
με τη χρυσή μα σουβλερή της Νοσταλγίας βελόνη,
αγάλια κι αδιάφορα τρυπώντας, — τη ματώνει.

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

Το dim/art στο facebook

Το dim/art στο twitter

instagram-logo

img_logo_bluebg_2x



from dimart https://ift.tt/2JIWQRV
via IFTTT