Το ποίημα της εβδομάδας 30/9

[Σε κάποια πολιτεία, καιρό φτασμένος…]

—Κλέων Παράσχος—

Σε κάποια πολιτεία, καιρό φτασμένος,
μόνος γυρίζω, όλη τη μέρα μόνος·
πόθος ούτ’ ένας μέσα μου, ουδέ πόνος,
κι είμαι απ’ το κάθε τι ο ξεδιψασμένος.

Πότε, από πού έχω ερθεί, δεν το λογιάζω
να μου το ειπούν· μιλώ, δε μου μιλάνε·
πικροχαμογελάνε, αντιπερνάνε,
σαν να μην είμαι, σαν να μην τους μοιάζω.

Κι όταν μεσημερνός ο ήλιος κεντρώνει
και πέρ’ ως πέρ’ η χώρα όλη ερημώνει
κι ουδέ σε θύρα ουδέ σε παραθύρι

γρικάς ποτέ, θωρείς ποτέ κανένα,
κάτασπρη η πολιτεία φαντάζει ως ένα
παλιό λησμονημένο κοιμητήρι.

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart https://ift.tt/3jhkpy7
via IFTTT

Σούπα να φοράς μάσκα

Ένα από τα προβλήματα στον καιρό της πανδημίας (αν και μάλλον όχι το μεγαλύτερο) είναι το θόλωμα των γυαλιών —είτε ηλίου είτε στραβωμάρας— λόγω μάσκας. Ο ιάπωνας καλλιτέχνης Τακαχίρο Σιμπάτα προσπάθησε με διάφορους τρόπους να το λύσει: πιο πάνω, πιο κάτω, πιο δω, πιο κει κ.λπ. Όταν απέτυχε παταγωδώς, ακολούθησε τη γνωστή συμβουλή: «χαλάρωσε και απόλαυσέ το». Έφτιαξε λοιπόν μια τρισδιάστατη μάσκα, φτυστή με σούπα νουντλς. Όσο περισσότερη ώρα τη φοράει, τόσο θολώνουν τα γυαλιά και, συνεπώς, τόσο πιο λαχταριστή μοιάζει η απομίμηση σούπας.

Ο Σιμπάτα λέει πως «ήθελε να κάνει τους ανθρώπους να το διασκεδάσουν λιγάκι» και πως δεν έχει σκοπό να πουλήσει τη μάσκα του. Ούτε όμως τη φοράει πολύ συχνά: «Το «μπολ» είναι γεμάτο βαμβάκι, συνεπώς ζυγίζει όσο κι ένα λούτρινο αρκουδάκι. Δεν μπορείς να τη φοράς για πολλή ώρα».

Πηγή: Τομοσίγκε Ακίρα και Ακίκο Οκαμότο / Reuters

Ο καλλιτέχνης βάζει τις τελευταίες πινελιές στη σούπα του, 23/9/2020

Φωτογραφίες: REUTERS/Kim Kyung-Hoon

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Κι αυτό τέχνη είναι

from dimart https://ift.tt/3jb5rJG
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 23/9

7

Μάριο ντε Σα Καρνέιρο
—μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς—

Εγώ δεν είμαι εγώ ούτε είμαι ο άλλος,
είμαι κάτι στη μέση:
βάθρο στο γεφύρι της ανίας
που από μένα οδηγεί στον Άλλο.

 

Σ.τ.Μ.: Βρήκα το ποίημα αυτό στο τεύχος αρ. 1070 της Νέας Εστίας (τόμος 91, 1/2/1972), μεταφρασμένο από τη Σοφία Εμμ. Χατζιδάκι, η οποία όμως το αποδίδει εσφαλμένα στον Φερνάντο Πεσόα· επίσης, προφανώς από (δεύτερο) λάθος, ακολουθούν άλλοι πέντε στίχοι, που όμως πρέπει να αποτελούν (ή να προέρχονται από) άλλο ποίημα, είτε πάλι του Μάριο ντε Σα Καρνέιρο είτε άλλου — δεν κατόρθωσα να το ταυτίσω. Ο Μάριο ντε Σα Καρνέιρο (Mário de Sá-Carneiro) υπήρξε στενός φίλος και συνεργάτης του Πεσόα, στον οποίον ενέπνευσε το ψευδώνυμο Αλμπέτρο Καέιρο. Αυτοκτόνησε στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1916, σε ηλικία 25 ετών. Μετέφρασα το ποίημα από τα αγγλικά (από τη μετάφραση του Nicolás Suescún, 2007) και από όσα πορτογαλικά μπορώ να καταλάβω, γνωρίζοντας λατινικά. Απέδωσα το pilar ως βάθρο — έτσι ονομάζεται η βάση του τόξου (καμάρας) στα παραδοσιακά γεφύρια.  Ιδού το πρωτότυπο:

7

Eu não sou eu nem sou o outro,
Sou qualquer coisa de intermédio:
Pilar da ponte de tédio
Que vai de mim para o Outro.

 

 

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

 

from dimart https://ift.tt/365WKNr
via IFTTT

Απ’ τη μεριά των σοφών και των τρελών

—του Νίκου Βατόπουλου—

Μια μεγάλη, πολύπτυχη έκθεση με αφετηρία και έμπνευση τον Θεόφιλο ξετυλίγεται αυτές τις ημέρες στον Βόλο. Είναι συγκινητικό ότι αυτό το homage σε αυτόν τον τόσο ξεχωριστό δημιουργό γίνεται αφετηρία για να προκληθούν δεκάδες νέα έργα από σύγχρονους καλλιτέχνες, έργα τα οποία συγκροτούν τώρα τη συνέχεια, την πνοή και το αποτύπωμα, εκφρασμένα όλα σε ένα διαρκή ψίθυρο.

Από το ρεπορτάζ του Λοΐζου Ασβεστά στο e-thessalia.gr

Η έκθεση «“Απ’ τη μεριά των σοφών και των τρελών”: Αφιέρωμα στον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ» παρουσιάζεται στο Μουσείο της Πόλης του Βόλου, ένα μουσείο πρότυπο και παράδειγμα για όλες τις ελληνικές πόλεις (συμπεριλαμβανομένης και της πρωτεύουσας) και είναι ο τρόπος με τον οποίο ένα κύτταρο πολιτισμού της πόλης, αποφάσισε να τιμήσει τη δική του επέτειο των 100 χρόνων. Το Λύκειον των Ελληνίδων Βόλου, ένας «τόπος» πολιτισμού και εύσημο για την πόλη, στεγασμένο σε ένα από τα ωραιότερα παλιά αρχοντικά, τιμάει τη διαδρομή ενός αιώνα με μία έκθεση που προχωράει το βλέμμα και αποτελεί από μόνη της μια πράξη επί της ουσίας πολιτισμού.

Φουστανέλα, της Μαρίας Γέρουλα

Η συνύπαρξη τόσων σύγχρονων καλλιτεχνών στον ξεχωριστό χώρο του Μουσείου της Πόλης του Βόλου φανερώνει το διαρκώς διαχεόμενο φως και την πρόσληψη του έργου του Θεόφιλου μέσα από κοινώς κατανοητούς κώδικες ψυχικής συγγένειας και πολιτισμικής συνοχής ακριβώς μέσα από την ετερότητα και την αυτονόμηση. Η Ίρις Κρητικού, η ιστορικός τέχνης και ανεξάρτητη επιμελήτρια, που έχει το χάρισμα και την ικανότητα να γεννά γεγονότα τέτοιου διαμετρήματος, απευθύνθηκε σε πάνω από 70 εικαστικούς ή εν γένει δημιουργούς (υπάρχει ακόμη και μια γοργόνα του αρχαιολόγου Πέτρου Θέμελη) για να αποσπάσει από τον καθένα μια προσωπική εξομολόγηση αρμολογημένη, πλέον, σε ένα tour de force εικαστικού φόρου τιμής.

Βασίλης Λιαούρης

Η έκθεση για τον Θεόφιλο –μικρά προσκυνητάρια, μετάλλια μνήμης, θραύσματα, κεντίδια αναμνήσεων, και διαθλαστικά πορτρέτα– συνθέτει ένα εικαστικό προσευχητάρι για τη χειροποίητη τέχνη, τη διαρκώς αναβλύζουσα, την αιωνίως επινοημένη ως καταφυγή και ως ανάληψη. Είναι και ένας τρόπος να σταθεί κανείς εκ νέου απέναντι στο πολύσημο της περίπτωσης του Θεόφιλου αλλά και απέναντι στην πολιτισμική γεωγραφία και στη σημασία, εν προκειμένω, της πόλης του Βόλου.

Πηγή: Η Καθημερινή

Γεύσω Παπαδάκη

info: Το Μουσείο της Πόλης του Βόλου (Φερών 17) λειτουργεί για το κοινό από Τρίτη έως και Κυριακή 10.30-13.30 και τα απογεύματα Τετάρτης και Παρασκευής από τις 18.00-21.00. Τη Δευτέρα είναι κλειστό. Η είσοδος επιτρέπεται μόνο με τη χρήση μάσκας και έως 5 άτομα σε κάθε όροφο, ενώ απαγορεύεται το άγγιγμα αντικειμένων και εκθετικών επιφανειών.

Διάρκεια έκθεσης: 16 Σεπτεμβρίου – 18 Οκτωβρίου

Επιμέλει: Ίρις Κρητικού

Συμμετέχουν οι εικαστικοί: Ηώ Αγγελή, Γιάννης Αδαμάκης, Στέλιος Αλεξάκης, Νεκτάριος Αποσπόρης, Κάτια Βαρβάκη, Νίκος Βατόπουλος, Αλέξης Βερούκας, Ειρήνη Βογιατζή, Κική Βουλγαρέλη, Μάριος Βουτσινάς, Μαίρη Γαλάνη Κρητικού, Μαρία Γέρουλα, Νεκταρία Γιακμογλίδου, Κατερίνα Γιάννακα, Στρατηγούλα Γιαννικοπούλου, Ειρήνη Γκόνου, Δικαία Δεσποτάκη, Μαρία Διακοδημητρίου, Νίκη Ελευθεριάδη, Γιάννης Ευθυμίου, Πέτρος Θέμελης, Αποστόλης Ιτσκούδης, Σταυρούλα Καζιάλε, Θρασύβουλος Καλαϊτζίδης, Σοφία Καλογεροπούλου, Ελπινίκη Καμόσου, Μηνάς Καμπιτάκης, ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΥΓΑC, Βούλα Καραμπατζάκη, Πάνος Καρδάσης, Νικόλας Κληρονόμος, Νίκος Κόνιαρης, Ευτυχία Λάβδα, Βασίλης Λιαούρης, Νεκτάριος Μαμάης, Τάσος Μαντζαβίνος, Παναγιώτης Μαρίνης, Μηνάς Μαυρικάκης, Στέλλα Μελετοπούλου, Γιάννης Μετζικώφ, Γεωργία Μπλιάτσου, Δημήτρης Μοράρος, Ρούλη Μπούα, Γεύσω Παπαδάκη, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Κώστας Παπατριανταφυλλόπουλος, Χριστίνα Παρασκευοπούλου, Λίζα Πενθερουδάκη, Βασίλης Πέρρος, Γιώργος Πετσικόπουλος, Νίκος Ποδιάς, Μαρία Πωπ, Κατερίνα Σαμαρά, Ιφιγένεια Σδούκου, Γιώργος Σκλάβαινας, Ευγένιος Σπαθάρης, Χρήστος Στανίσης, Μαρίνα Στελλάτου, Ιωάννα Τερλίδου, Βάσω Τρίγκα, Κλεοπάτρα Τσαλή, Κλαίρη Τσαλουχίδου, Θεοδώρα Τσιάτσιου, Βιργινία Φιλιππούση, Απόστολος Χαντζαράς, Αθηνά Χατζή, Νικόλαος Χριστόπουλος, Νικόλας Χριστοφοράκης.

Από την προσωπική συλλογή του Λάκη Παπαστάθη εκτίθενται έργα της Λήδας Κοντογιαννοπούλου, του Μίλτου Παντελιά, του Βασίλη Σπεράντζα, του Γιώργου Σταθόπουλου, του Αλέκου Φασιανού και του Πάνος Φειδάκη.

Ο Θεόφιλος από την Σταυρούλα Καζιάλε

Ο Θεόφιλος με τον Καραγκιόζη και η υπομονή,
της Ευτυχίας Λάβδα

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εκθέσεις

from dimart https://ift.tt/35WVbBi
via IFTTT

Το κλουβί

[Ένα ποίημα της Ελένης Κοσμά σε πρώτη δημοσίευση].

Το κλουβί

Όταν ο Ιωάννης του Λέιντεν
έγινε Βασιλιάς Γιαν
του έκοψαν τη γλώσσα
από τη βάση
τον έκλεισαν σε ένα
σιδερένιο κλουβί
και τον ξέχασαν εκεί
κρεμασμένο νεκρό
για τέσσερις αιώνες.
«Πώς είναι ο κόσμος από ψηλά, Γιαν;»
τον ρώτησαν κάποια στιγμή
κι εκείνος
που δεν είχε γλώσσα να μιλήσει
τους έκλεισε
το μισοβγαλμένο του μάτι.
«Να κοιτάς την πόλη από ψηλά
έχει γούστο.
Μόλις πέφτει η νύχτα
πετάω στους
αμέριμνους περαστικούς
ένα ένα τα κόκαλά μου».

Μετά την ήττα του κινήματος των Αναβαπτιστών στο Μύνστερ της Γερμανίας στα μέσα του 16ου αιώνα, ο Ιωάννης του Λέιντεν βασανίστηκε, εκτελέστηκε και κρεμάστηκε μέσα σε ένα σιδερένιο κλουβί, από το καμπαναριό της εκκλησίας Λαμπέρτι. Μαζί με αυτόν, σε δύο ακόμη κελιά κρεμάστηκαν οι σύντροφοί του, Μπερντ Κνιπερντόλινκ και Μπερντ Κρέχτινκ. Τα οστά τους αφαιρέθηκαν πενήντα χρόνια αργότερα, αλλά τα κλουβιά βρίσκονται ακόμα στη θέση τους.

* * *

Ποίηση σε πρώτη προβολή

from dimart https://ift.tt/32FjEc8
via IFTTT