Like a rolling stone

Αυτό δεν είναι τραγούδι #845
Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Δεν ήταν το “Blowin’ in the wind”, όπως ήταν, μάλλον, για τους περισσότερους. Καθόλου δεν μου ‘κανε αυτό τη «ζημιά» με τον Ντύλαν. Το άκουγα από μικρή, το ήξερα, αλλά δεν μου ‘λεγε τίποτα. Μου φαινόταν λίγο γλυκερό (και ακόμα μου φαίνεται). Έτσι, ως έφηβη, κατέταξα με (πολύ) συνοπτικές διαδικασίες τον Ντύλαν στην κατηγορία των συμπαθητικών ρομαντικών, και δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. Είχα, εξάλλου, τους Beatles για να εντρυφήσω – δεν είχα καμία ανάγκη από κάποιον που μου θύμιζε Νέο Κύμα.

Τη «ζημιά» μου την έκανε το “Like a rolling stone”. «Α, ΑΥΤΟΣ είναι ο Ντύλαν; Αυτός ο ανελέητος τύπος;»

Από εκεί και μετά, ο Ντύλαν έγινε για μένα μια πελώρια ανοιχτή μπαταρία ενέργειας, στους στίχους, στη μουσική, στις μεταμορφώσεις του, στο χιούμορ του. Στη σατανική του ικανότητα να αφηγείται ιστορίες.

* * *

Από σήμερα και μέχρι την Παρασκευή 4/11, η στήλη θα φιλοξενεί αποκλειστικά τραγούδια (που δεν είναι τραγούδια) του Μπομπ Ντύλαν. Την Παρασκευή, γιορτάζουμε παρέα το Νόμπελ του Μπομπ με πάρτι: I dreamed I saw Bob Dylan, 4/1//2016 από τις 9 μ.μ. στο Manhattan Project (Ακαδήμου 11, Μεταξουργείο).

Κάντε κλικ στην πρόσκληση για να οδηγηθείτε στο event στο fb
(η για να εκραγεί η οθόνη σας και μέσα από τους καπνούς και τα συντρίμμια
να εμφανιστεί ο Ντύλαν τραγουδώντας το Like a rolling stone):

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Bob Dylan, Μπομπ Ντύλαν, Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Μουσική

from dimart http://ift.tt/2eVHGF1
via IFTTT

Φεντερίκο Φελίνι: Μαγεία και ζυμαρικά

—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—

Για πολλούς σκηνοθέτες, οι σκηνές στο τραπέζι δεν είναι παρά μια ευκαιρία να έχουν μαζί διάφορους χαρακτήρες που μιλάνε ώστε να προωθηθεί η πλοκή. Στις ταινίες του Φελίνι, το φαγητό ήταν τόσο ουσιώδες στοιχείο, τόσο απαραίτητο συστατικό για την απεικόνιση της ζωής όσο και ο έρωτας και ο ύπνος.

Στην πραγματικότητα, η εμμονή του σκηνοθέτη Φελίνι με το φαγητό δεν ήταν παρά μια ευθεία αντανάκλαση της ίδιας εμμονής στην καθημερινή του ζωή. Η έννοια της παρέας, της συνύπαρξης γενικά, οι συζητήσεις και οι κουβέντες, σοβαρές ή μη, έπρεπε πάντα να συνοδεύονται με φαγητό. Άλλωστε, όπως του άρεσε να επισημαίνει, ετυμολογικά η λέξη ιταλική compagnia προέρχεται από το con+pane (ψωμί) – όπως άλλωστε και στα ελληνικά η «συντροφιά».

«Μ’ αρέσει να τρώω», δήλωνε σε μια παλιά του συνέντευξη στο Vogue, «αλλά πιο πολύ ακόμα μ’ αρέσει να κάθομαι και να συζητάω με φίλους γύρω από το τραπέζι και να παρακολουθώ άλλους να τρώνε. Καταλαβαίνεις πολλά για την προσωπικότητα του άλλου βλέποντάς τον να τρώει — πώς πιάνουν το μαχαίρι και το πιρούνι, πώς μασάνε, πόσο φαγητό βάζουν στο στόμα τους. Πιο πολύ μου αρέσει να βλέπω γυναίκες να τρώνε, γιατί έτσι καταλαβαίνω τη διάθεσή τους απέναντι στον αισθησιασμό. Όταν βλέπω μια γυναίκα να μασουλάει επί ώρες δυο φύλλα μαρούλι, αμέσως γίνομαι καχύποπτος».

«Το φαγητό είναι αγάπη», συμπλήρωνε. «Έχει μεγάλη σημασία το πόση αγάπη βάζεις στην προετοιμασία του φαγητού. Η αγάπη θα έπρεπε πάντα να συμπεριλαμβάνεται στα υλικά».

 

Ο Φελίνι τάιζε τους ηθοποιούς του με τη φροντίδα Ιταλίδας μαμάς. Το φαγητό στις ταινίες του είναι πάντα αληθινό. Οι ηθοποιοί έτρωγαν κανονικά, δεν έφτυναν την μπουκιά μετά το «cut!» όπως συμβαίνει συνήθως. Στις παραγωγές των ταινιών του, συμμετείχαν πάντοτε πολλοί (και καλοί) μάγειροι. Και είναι αλήθεια ότι ο Φελίνι μάς έχει δώσει μερικές από τις πιο κλασικές σκηνές φαγητού στην ιστορία του κινηματογράφου: το γαστριμαργικό όργιο στο «Σατυρικόν» (όπου χρησιμοποιήθηκαν, για ευνόητους λόγους, και ψεύτικα φαγητά, όπως τα αλογίσια μάτια), το απολαυστικό οικογενειακό γεύμα στο «Amarcord», τις σκηνές κουζινικής τρέλας στο «Και το πλοίο φεύγει» και, βέβαια, το υπαίθριο τσιμπούσι στο «Ρόμα».

Ειδικά γι’ αυτή την τελευταία, η τροφοδοσία έμοιαζε με βαρέλι χωρίς πάτο: «Οι κομπάρσοι ήταν πολλοί, και πεινούσαν, κι έτσι ανάμεσα στα γυρίσματα έτρωγαν όλο το φαγητό που υπήρχε. Είχαμε είκοσι μαγείρους να δουλεύουν για εκείνη τη σκηνή. Γυρίζαμε και ξαναγυρίζαμε, μέχρι να τελειώσει το φαγητό – και τα λεφτά».

Ο κόσμος του Φελίνι έμοιαζε με μια ατέλειωτη καντρίλια ανάμεσα στο ωμά γήινο και το ονειρικό. Κι ο ίδιος έδωσε ίσως τον καλύτερο ορισμό: «Η ζωή είναι ένας συνδυασμός μαγείας και ζυμαρικών».

* * *

Καλλιτέχνες στην κουζίνα και σεφ με ανησυχίες:
μια στήλη για την τέχνη της γαστρονομίας και τη γαστρονομία της τέχνης.

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Η κουζίνα του dim/art

Στο:Η κουζίνα του dim/art Tagged: Amarcord, Και το πλοίο φεύγει, Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Ρόμα, Σατυρικόν, Φεντερίκο Φελίνι, Stucano Closer

from dimart http://ift.tt/2eUMomx
via IFTTT

Τηλεόραση: τοπίο χωρίς ορίζοντα

—του Τέλη Σαμαντά για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—

Το τηλεοπτικό τοπίο δεν είναι μόνο νόμοι και λεφτά: πριν απ’ όλα είναι Πρόγραμμα. Θα υπάρξει κανείς από τη μεριά της Αντιπολίτευσης —ή έστω και από κάποιους, στοιχειωδώς σκεπτόμενους, του ΣΥΡΙΖΑ— να επισημάνει πως το περίφημο «τηλεοπτικό τοπίο» δεν διαμορφώνεται αποκλειστικά και μόνο από νομικούς και οικονομικούς όρους; Ότι μπορεί αυτοί να αποτελούν ένα αναγκαίο υπόβαθρο αλλά αυτό στο οποίο καταλήγουν, αυτό για το οποίο υπάρχουν ουσιαστικά, είναι κάτι άλλο; Το τηλεοπτικό πρόγραμμα, αυτό που βλέπει η κοινωνία στις οθόνες της; Το πρόγραμμα: το προϊόν, η ποιότητα του και ο τρόπος που παράγεται.

Δεν εννοώ βεβαίως ότι η «ποιότητα» νομοθετείται. Αλλά οι ποσοστώσεις εντόπιων ή και ευρύτερα ευρωπαϊκών παραγωγών, οι εκπτώσεις όσον αφορά τις διεθνείς συμπαραγωγές και η ενίσχυση τους, οι διασυνδέσεις μεταξύ των ραγδαία εξελισσόμενων τρόπων κατανάλωσης «εικόνας και ήχου» —τηλεόραση, κινηματογράφος, internet— και οι νέοι οικονομικοί κανόνες που οι διασυνδέσεις αυτές επιβάλλουν βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο επίκεντρο του διεθνούς προβληματισμού. Σε ορισμένες δε χώρες τα ερωτήματα αυτά αρχίζουν ήδη να απαντιούνται — αφενός λόγω της ομαλής λειτουργίας της σχετικής αγοράς, αφετέρου λόγω του νομικού πλαισίου που ναι μεν δεν νομοθετεί την ποιότητα, ωθεί ωστόσο προς τη σωστή κατεύθυνση. Αποτέλεσμα: η άνθιση διεθνώς του τηλεοπτικού (αλλά και κινηματογραφικού, κατ’ επέκταση) προϊόντος — και ποσοτικά και ποιοτικά. Αντιθέτως εδώ, τα τελευταία ιδίως χρόνια, κυριαρχεί η εσωστρέφεια, η αδιαφορία για τις διεθνείς εξελίξεις, η διαρκώς επιταχυνόμενη πτώση της ποιότητας σε ολόκληρο το φάσμα της τηλεόρασης, με επικεφαλής την κρατική ραδιοτηλεόραση, που αντί να αποτελεί το «αντίπαλο δέος» για τα ιδιωτικά κανάλια έχει καταντήσει —όπως και στο παρελθόν άλλωστε— διεθνές παράδειγμα προς αποφυγή· και οικονομικά και ποιοτικά.

Δεν περιμένει φυσικά κανείς συνολική ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου από τον πρωθυπουργό, τον κ. Παππά και την παρέα τους, που θεωρούν πως άπαξ και «μπαίνουνε λεφτά στο δημόσιο ταμείο» από «αύριο θα ζούμε σε ένα άλλο τηλεοπτικό τοπίο». Το δικό τους «τοπίο» τελειώνει στον ορίζοντα της πρότασής τους για τον κ. Πολύδωρα. Θα περίμενε ωστόσο κανείς από την Αντιπολίτευση, πέρα από την πολιτική και θεσμική διάσταση του ζητήματος, που κουτσά-στραβά κάπως τη διαχειρίζεται (χάρη κυρίως στις απανωτές κυβερνητικές αυταρχικές «πρωτοτυπίες»), να θέσει συνολικά το ζήτημα της ελληνικής τηλεόρασης· από τη συζήτηση αυτή δεν μπορεί να λείπει ο δάλογος για τους όρους σύστασης, στελέχωσης με σοβαρά πρόσωπα και λειτουργίας του ΕΣΡ, μιας ανεξάρτητης ρυθμιστικής αρχής με ουσιαστικές αρμοδιότητες — και σε αυτό θα κριθούν όλα τα κόμματα. Γιατί το τι βλέπει η ελληνική κοινωνία στις οθόνες της μπορεί να έχει νομικό και οικονομικό υπόβαθρο, αλλά πριν απ’ όλα είναι ζήτημα πολιτισμού. Και δεν είναι κακό να θυμίσουμε πως ο πολιτισμός, με την ευρεία έννοιά του —ως διαμόρφωση νοοτροπιών και συμπεριφορών—, συνδέεται άμεσα και με την οικονομία και μ’ αυτή την περιώνυμη «ανάπτυξη».

Εικόνα εξωφύλλου: Ellen Ringstad, «Everything began and ended» 2013 (installation)

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα

Στο:Παροράματα και ημαρτημένα Tagged: Ellen Ringstad, internet, τηλεόραση, ΕΡΤ, ΕΣΡ, Νίκος Παππάς, Τέλης Σαμαντάς

from dimart http://ift.tt/2eeuJaM
via IFTTT

Εδώ παπάς, εκεί παπάς

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Η πρόσφατη γνωμοδότηση του ΣΤΕ για τον περίφημο «νόμο Παππά» σχετικά με τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου αποτελεί αναμφισβήτητα ένα σημείο τομής στη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Όχι μόνο για αυτά που προηγήθηκαν της απόφασης αλλά κυρίως για αυτά που ακολούθησαν. Τα πρώτα άλλωστε είναι γνωστά: επιχειρώντας όχι τη ρύθμιση αλλά τον έλεγχο των καναλιών, η κυβέρνηση επινόησε έναν εξαμβλωματικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο ο αρμόδιος υπουργός υφάρπαζε τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ για να κάνει το δικό του επικοινωνιακό show, βάζοντας μερικούς επιχειρηματίες να κοιμούνται σε άβολα ράντζα. Η καραμπόλα ήταν άμεση: τα βοσκοτόπια ενός υπερθεματιστή οδήγησαν στο μαύρο ταμείο μιας τράπεζας και σε de facto αμφισβήτηση της διαδικασίας, ενώ ταυτόχρονα η απόπειρα εκβιασμού των δικαστών γέννησε βάσιμες υποψίες για τις προθέσεις της κυβέρνησης. Το άδοξο τέλος του νόμου Παππά μετά την απόφαση του ΣΤΕ δεν είναι απλώς μια στρατηγική ήττα της κυβέρνησης. Είναι η ανατομία του ριζοσπαστικού λαϊκισμού ∙ ενός λαϊκισμού που, με σημαία το «ηθικό πλεονέκτημα» και τη μάχη απέναντι στη διαπλοκή, επιχειρεί τον «εξαυταρχισμό του καθεστώτος», που προσφυώς ονομάζεται «πρώτη φορά Αριστερά».

Το θεσμικό παραλήρημα της ασθμαίνουσας εκπροσώπου Τύπου της κυβέρνησης κ. Γεροβασίλη αποτελεί μία από τις πιο μαύρες σελίδες στο νομικό πολιτισμό της χώρας, από τη μεταπολίτευση και μετά. Για πρώτη φορά, υπήρξε επίσημη αναγγελία ανοιχτής αμφισβήτησης της δικαστικής εξουσίας και προσβολής του κράτους Δικαίου. Η κ. Γεροβασίλη, ωστόσο, δεν εξέφρασε την προσωπική της άποψη. Η ομοβροντία δηλώσεων από βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την απόφαση του ΣΤΕ είναι ενδεικτική για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση τη νομιμότητα της λειτουργίας των θεσμών.  Επαναφέροντας συνολικά την πολωτική «θεωρία πολέμου» απέναντι σε όσους αμφισβητούν την πολιτική της, η κυβέρνηση φρόντισε από την πρώτη στιγμή να διακηρύξει πως δεν μπορεί – και δεν θέλει- να συμφιλιωθεί με τη νέα πραγματικότητα μιας δεσμευτικής εντέλει απόφασης.

Για αυτό και με περισσή θεσμική αλαζονεία έσπευσε να κάνει το δεύτερο λάθος. Προανήγγειλε μια νέα νομοθετική «πρωτοβουλία-γέφυρα», που βρίσκεται ήδη στο κενό, καθώς αγνοεί τον πυρήνα της απόφασης του ΣΤΕ: ότι δηλαδή η οποιαδήποτε παράκαμψη του ΣΤΕ από τον πρώην «καναλάρχη» υπουργό κρίθηκε οριστικά και τελεσίδικα αντισυνταγματική. Οι λεγόμενες «προσωρινές άδειες» με «ετήσιο ενοίκιο» και αντίστοιχο τίμημα απλώς θα εγκαινιάσουν μια νέα «γκρίζα ζώνη» λειτουργίας των καναλιών, ενώ θα πυροδοτήσουν ένα άγονο κλίμα αντιπαράθεσης μεταξύ πολιτικών, κομμάτων, παλαιών και νέων επιχειρηματιών, ιδίως τώρα που ο κ. Παππάς δεν διαθέτει πλέον το απαραίτητο πολιτικό κύρος για να πετύχει ευρύτερες συναινέσεις.

Το τρίτο σύμπτωμα του λαϊκισμού αφορά την αδιανόητη αναφορά των κυβερνητικών στελεχών στους «παιδικούς σταθμούς» που θα κλείσουν και στους «νοσηλευτές» που δεν θα προσληφθούν, επειδή θα πρέπει να δοθούν πίσω τα χρήματα που εισπράχθηκαν από τους υπερθεματιστές. Ο πολλάκις αγενής κ. Πολάκης μίλησε για «δικαστικό πραξικόπημα», ο κ. Κρέτσος έκανε λόγο για «ριφιφί», ο τηλε-λαϊκιστής Λάκης Λαζόπουλος επέκρινε τη «σαπίλα» των δικαστών, οι διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται στο «δίκαιο της ανάγκης», ενώ οι φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι της νέο-αυριανικής Αυγής θυμήθηκαν την «κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας». Η απόφαση του ΣΤΕ εξομοιώνεται έτσι με την ακύρωση των κυβερνητικών σχεδιασμών για τη χρηματοδότηση των κοινωνικών αναγκών. Ήδη εκτοξεύονται κατηγορίες ότι οι δικαστές «τετραγώνισαν» το «τρίγωνο της διαπλοκής»!!!

Ο συμψηφισμός ωστόσο της νομιμότητας με μια μάλλον ακαθόριστη και πάντως μελλοντική «κοινωνική πολιτική» καλλιεργεί μια περίεργη και επικίνδυνη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι «φτωχοί» κινδυνεύουν από κάποιους κακούς δικαστές. Πρόκειται για τη γνωστή αντιπολιτική ρητορική εναντίον των «αποπάνω» (των θεσμών, δηλαδή, και των δήθεν άνομων ελίτ)∙ μια ρητορική που εκλαμβάνει την άσκηση της πολιτικής ως παρηγορητική θεραπεία των θυμάτων της κρίσης, με λεφτά που θα φέρει ο υπουργός «Ρομπέν των Δασών», εξοντώνοντας τους καναλάρχες σε μια ενέδρα φτιαγμένη από ψηφιακά σήματα και χοντρά πορτοφόλια. Προφανώς, θα περιμένουμε να δούμε «καθαρογραμμένη» την απόφαση του ΣΤΕ, για να δούμε αν ο πραγματικός στόχος του δικαστηρίου ήταν όντως να τα βάλει με τα παιδάκια και τους ανέργους. Αλλά μέχρι τότε καλό είναι σκεφτούμε τα αυτονόητα: οι νόμοι αλλάζουν — και πρέπει να αλλάζουν, ιδίως όταν είναι δυσλειτουργικοί και πάντως όταν είναι αντισυνταγματικοί. Αυτό ισχύει και για την αυτοκριτική συνειδητοποίηση της αντιπολίτευσης. Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες για την ανυπαρξία κανόνων στην αγορά των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων.

Αν κρίνουμε ωστόσο από τις αντιδράσεις της κυβέρνησης απέναντι στην απόφαση του ΣΤΕ, δεν μιλάμε απλώς για την αλλαγή ενός νόμου αλλά για τον πειρασμό ενός νέου αυταρχισμού. Η φαρσοκωμωδία της ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου ολοκληρώθηκε με την τυχοδιωκτική πρόταση της κυβέρνησης για τον Βύρωνα Πολύδωρα στη θέση του προέδρου του ΕΣΡ. Η «λουμπενοποίηση» των θεσμών βρίσκεται πλέον σε πλήρη εξέλιξη. Για αυτό, άλλωστε, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν πρέπει να αφήσουν την κυβέρνηση να μετατρέψει την ήττα της σε ήττα της Δημοκρατίας.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ανώμαλα ρήματα

Στο:Ανώμαλα ρήματα Tagged: Όλγα Γεροβασίλη, ΑΝΕΛ, Βύρων Πολύδωρας, Γιάννης Παπαθεοδώρου, ΕΣΡ, Λάκης Λαζόπουλος, Νίκος Παππάς, ΣΥΡΙΖΑ

from dimart http://ift.tt/2f8Tp2a
via IFTTT

Graffiti on the train

Αυτό δεν είναι τραγούδι #843
Dj της ημέρας, η Μίλλη Τσουμάνη

Πώς είναι όταν συναντιέσαι για δεύτερη φορά με κάποιον μετά από 10 χρόνια άραγε; Μπορεί και να το πεις «ανοιχτός λογαριασμός».

Το 2003 ήταν το Maybe Tomorrow μέσα από το πλατινένιο You Gotta go There to Come back, να πας και να ‘ρθεις δηλαδή. Ακέραιος, in one piece, όπως το λένε αλλιώς. Γίνεται; Κάπως έτσι βρίσκομαι εδώ, για το δεύτερο ραντεβού μου με τους Stereophonics. Πήγα κι ήρθα, με απώλειες. Αλλά το καλό με αυτές τις συναντήσεις σε δεύτερο χρόνο είναι ότι γλυτώνεις τα προκαταρκτικά, τις συστάσεις, την αμηχανία, και τα πρώτα λόγια για να σπάσεις τον πάγο.

Ο Kelly Jones το κάνει με περισσή ευγένεια και χάρη, δυναμισμό που δε σου αφήνει περιθώρια «Marry me I love you» σου λέει και μένεις έκπληκτη από το graffiti on the train. Ιστορία γραμμένη στα βαγόνια με τις συρόμενες πόρτες.

Το τραγούδι έδωσε το όνομα στο όγδοο άλμπουμ του συγκροτήματος από την Ουαλία και βγήκε στην αγορά επίσημα τον Μάρτιο του 2013. Το Graffiti on the train αποτέλεσε το κύκνειο άσμα για τον ντράμερ της μπάντας, Javier Weyler. Η παγκόσμια περιοδεία του συγκροτήματος τους βρήκε με τον Jamie Morisson να δίνει το ρυθμό στα κρουστά. Ο γύρος του κόσμου σε εννέα μήνες για τους Stereophonics. Φτιάχνεις βαλίτσες από το Λέστερ, πηγαίνεις Ιαπωνία, Κορέα, Αυστραλία, Β. Αμερική, Μεξικό για να επιστρέψεις στη Mητρόπολή σου, το Λονδίνο.

Το κακό με αυτές τις συναντήσεις που έρχονται από το παρελθόν είναι ότι ποτέ δε σου φτάνουν. Γεννιέται μια εμμονική αγάπη, που σε τραβάει πίσω σα μαγνήτης και ταυτόχρονα σε σπρώχνει μπροστά για το καινούριο. Αλλά εσύ πάντα περιμένεις το εισιτήριο που γράφει το όνομά σου για να ανέβεις στο βαγόνι, μετρώντας το χρόνο αντίστροφα για την επόμενη συνάντηση.

“The train sped down the line / it was the last train (s)he would ride”.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Μίλλη Τσουμάνη, Μουσική, Stereophonics

from dimart http://ift.tt/2f6VlZd
via IFTTT