Αμοργός

Αυτό δεν είναι τραγούδι #710
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα

Κάποτε μίλησα για τόπους που αγάπησα και δεν γνώρισα ακόμα. Ίσως να μην τους γνωρίσω ποτέ. Είναι γιατί οι ανεκπλήρωτοι έρωτες πρέπει να διατηρούν τη μαγεία τους, μπορεί να έχουν ανάγκη εκείνο το αγκαθάκι που μετατρέπει τον πόνο σε συναίσθημα βαθύ για ό,τι δεν εκπληρώθηκε ποτέ, για ό,τι θα μείνει μακρινά μαγικό.

Κάποτε συνομίλησα με τόπο στον οποίο επέλεξα να ζήσω και υιοθέτησα σαν δεύτερη πατρίδα. Είναι τόπος χωρίς όνομα και με πολλά ονόματα την ίδια στιγμή, όπου το φως είναι πάντα διαυγές και ο ουρανός ανέφελος, μ’ εκείνο το γαλάζιο που το νιώθεις στο δέρμα και λες πως θα μπορούσες να το ντυθείς, να ζήσεις μέσα του.

Πέρασα πολλά καλοκαίρια στην πατρίδα που με υιοθέτησε, με τους ανθρώπους που άνοιγαν κάθε φορά την ψυχή τους για να μου δώσουν ένα κομμάτι της και να ταιριάξουν ένα κομμάτι της δικής μου εκεί. Σ’ εκείνες τις ψυχές και σ’ εκείνην την πατρίδα κατέφευγα στα δύσκολα, μόνη κάποιες φορές και άλλοτε νοερά, για να νιώσω τις ρίζες μου να αναρρώνουν και να δυναμώνουν, και τα κομμάτια να κολλάνε, πάλι.

Είναι χρόνια που δεν έχω δει την πατρίδα και τους ανθρώπους της. Όμως τα χρόνια δεν μετράνε σε τέτοιο δέσιμο και δόσιμο. Αρκεί να γυρίσεις μια μέρα εκεί για να καταλάβεις ότι όλα είναι στη θέση τους να σε περιμένουν˙ οι άνθρωποι, το φως, ο ίδιος ο ουρανός. Και αν το σώμα δεν μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί, φτάνει η ψυχή που δεν ξεχνά, γιατί από την αρχή δόθηκε ολοκληρωτικά.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1tcXDgt
via IFTTT