zougla: In the year 2525

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

In the year 2525

Αυτό δεν είναι τραγούδι #725
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Εντάξει: η μισή ντροπή δική μου, η μισή δική σας· ή δική τους (= των Dennis Zager και Rick Evans)· ή κάποιου άλλου, τέλος πάντων. Όπως και να ‘χει, δεν είναι μόνο δική μου.

Οι Zager και Evans είναι οι φλώροι που το 1969 έγραψαν και έκαναν χιτ το In the year 2525. Ε ναι, περί φλώρων πρόκειται — κι όμως, το εν λόγω φλωροτράγουδο κυριάρχησε στα ερτζιανά και στα τσαρτς τη χρονιά που μεσουρανούσαν ονόματα όπως Beatles, Stones, Hendrix, Joplin, Doors, Jefferson Airplane, Grateful Dead, Pink Floyd, Jethro Tull κ.ο.κ.

Ροκάς εγώ και όχι φλώρος (τουλάχιστον κατά δήλωσή μου, να εξηγούμαστε), στο Παγκράτι στα τέλη της δεκαετίας του 1970, δεν τα είχα και τόσο ξεκαθαρισμένα τα πράγματα. Δεν είχαμε και βιβλιογραφία τότε, ρε μάνα μου: διαβάζαμε Ποπ και Ροκ και Πετρίδη και τις αναλύσεις του Πητ Κωνσταντέα λες και ήταν το Κοράνιο. Μοιραίο ήταν να τα μπλέξουμε, κι εγώ και οι —επίσης «ροκάδες»— φίλοι μου, και να καταδεχτούμε να ακούμε και το In the year 2525, γιατί τάχα μου ψαχνόμασταν και με τους «ελάσσονες» (τι ελάσσονες, είπαμε, φλώροι του κερατά ήταν) των ηρωικών σίξτις.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στο περί ντροπής: είπαμε, τέλη δεκαετίας του ’70 και τα αγγλικά μας ήταν άθλια έως ανύπαρκτα. Από τους στίχους του εν λόγω τραγουδιού, προσωπικά δεν είχα καταλάβει Χριστό. Π.χ. ο εναρκτήριος στίχος «If man is still alive» εγώ ήμουν σίγουρος πως έλεγε «Ίφμαν ιζ στιλ ε λάι» — και δώσ’ του ξεκοκκάλιζα τα τεύχη του Ποπ και Ροκ και τη Μπριτάνικα του θείου μου του Τάκη μπας και ανακαλύψω ποιος διάολο ήταν ο Ίφμαν, που αποδείχτηκε —και παρέμενε, δέκα χρόνια αργότερα— τόσο κάλπης (αγαπημένη λέξη της εποχής). Έτσι λοιπόν, μη έχοντας πάρει ούτε μυρωδιά τι λέει το άσμα (δεν λέει δα και καμιά σοφία), πού να καταλάβω ότι αναφέρεται στο έτος 2525 — δηλαδή, δύο χιλιάδες πεντακόσια είκοσι πέντε; Ε; Πού; Νόμιζα αφελώς ότι επρόκειτο περί παρελθοντολογίας, ότι το υπό συζήτηση έτος ήταν το 25 (είκοσι πέντε) και ότι οι καλλιτέχνες το επαναλάμβαναν, ποιητική αδεία, για έμφαση.

Και ναι, φυσικά και έψαξα και στη Μπριτάνικα για το σχετικό έτος, μπας και ο Ίφμαν δεν ήτο Ίφμαν παρά η εγγλέζικη προφορά του φοβερού πειρατή Ιφμάν, π.χ., που λυμαινόταν τη Μεσόγειο, φόβος και τρόμος των Ρωμαίων. Μπα, ούτε Ιφμάν. Μετά από τρομερές έρευνες βρήκα απλώς ότι ο Τιβέριος το 25 μ.Χ. έλυσε μια διαμάχη μεταξύ των Μεσσήνιων και των Λακώνων (κανένας Ίφμαν εδώ), ενώ στην Κίνα αποκαταστάθηκε στον θρόνο η δυναστεία των Χαν (και όχι Ιφμάν).

Είπαμε: η μισή ντροπή δική μου, η μισή δική τους.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στοdimartblog@gmail.com.