Αυτό δεν είναι τραγούδι #734
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα
Δωμάτιο φοιτητικό, μικρό, μακριά από μια χώρα που τώρα σε διώχνει. Δύο κεριά δίνουν το μόνο φως στα πρόσωπα, αν και τα νιάτα τους είναι το ίδιο το φως. Πέντε παιδιά σιωπούν και ονειρεύονται. Όνειρα μπλεγμένα αλλά πολύχρωμα σαν το γαϊτανάκι. Στο πίσω μέρος των ονείρων, η μαγεία της μουσικής φτάνει μέχρι την ψυχή που νοσταλγεί. Άτιμο πράγμα ο νόστος. Μεταμορφώνει τα γκρίζα και τους δίνει το φως που δε θα είχαν αλλιώς.
Ωστόσο, τα πέντε παιδιά το ξέρουν καλά, είναι ψευδαίσθηση το φως του γκρίζου και είναι μπερδεμένα. Γέλιο και δάκρυα, όλα μπερδεμένα. Και η ψυχή ένα κουβάρι, όπως τις εποχές της χαρμολύπης. Όπως τις εποχές που ξεγελιέσαι με τον έρωτα και νιώθεις δυνατός και τρωτός την ίδια στιγμή. Όπως με την άνοιξη που ξέρεις πόσο λίγο κρατάει.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Όλα τα παιδιά χάθηκαν. Έφτιαξαν δικούς τους κόσμους. Άραγε θυμάται το ένα το άλλο; Ακόμα κι αν προσποιούνται πως όχι, ξέρουν ότι αυτό που είναι σήμερα είναι εκείνες οι μέρες στο φως των κεριών, οι νύχτες με τις ατέλειωτες σιωπές και τα μαγικά όνειρα που μπλέκονταν μεταξύ τους και ντύθηκαν τραγούδια σαν κι αυτό.
Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι να φανεί θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας…
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/1NfBF5a
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου