zougla: Ο Bob δεν μιλάει για φαγητό

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Ο Bob δεν μιλάει για φαγητό

—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—

Η στήλη αυτή έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς επεισόδια από τον γαστριμαργικό βίο μεγάλων μορφών της τέχνης, ιστορίες του τραπεζιού τους και της, λίγο-πολύ αποκαλυπτικής σχέσης τους με το φαγητό, είτε ως καθημερινότητα είτε ως εξαιρετική περίσταση. Τα πρόσωπα επιλέγονται άλλοτε τυχαία κι άλλοτε επ’ ευκαιρία κάποιας επετείου. Η μέρα, λοιπόν, σήμερα ανήκει δικαιωματικά στον Bob (ένας είναι ο Bob: ο Dylan), που έχει σήμερα τα γενέθλιά του.

Ο Bob έχει ξεκοκαλίσει 75 χρόνια ζωής – και συνεχίζει ακάθεκτος με το επόμενο πιάτο. Από αυτά τα 75 χρόνια, τα 53 τα έχει περάσει σε ψηλές καλλιτεχνικές κορυφές, γράφοντας, ηχογραφώντας, δίνοντας συναυλίες, δίνοντας συνεντεύξεις, λέγοντας ιστορίες, τα πάντα. Έχει πλάσει, εξερευνήσει και εκθέσει την κάθε πτυχή και τη βαθύτερη άβυσσο του σύμπαντός του. Κι όμως, κατά έναν τρόπο παράδοξο για οποιονδήποτε άλλον κι ωστόσο εντελώς φυσικό για τον ίδιο, δεν έχει αποκαλύψει ποτέ το παραμικρό για τις πιο απλές του συνήθειες, όπως το φαγητό. Στις συνεντεύξεις του αρνείται να πει τι του αρέσει να τρώει. Στις χιλιάδες φωτογραφίες του είναι πιο πιθανό να τον δει κανείς με ένα φλιτζάνι καφέ μπροστά του στο τραπέζι παρά με ένα πιάτο φαΐ.

Αυτό το κενό τρελαίνει τους fan του Dylan, οι οποίοι αποδύονται κατά καιρούς σε brainstorming ανταλλαγής πληροφοριών σχετικά με αυτή την αθέατη πλευρά του. Τρώει kosher ως Εβραίος; Είναι χορτοφάγος ως οπαδός της ειρήνης και του ανθρωπισμού; Βάζει πίκλες στο μπέργκερ του; Όταν κάνει περιοδείες, έχει μαζί του και σεφ; Προτιμά την ανατολίτικη κουζίνα; Μήπως γι’ αυτό παραμένει τόσο κομψός;

Τα τραγούδια του, πάντως, δεν απαντούν στο ερώτημα. Όχι πως από τους στίχους του λείπουν οι αναφορές σε εδέσματα: «Hot chili peppers in the blistering sun Dust on my face and my cape». (Από το «Romance in Durango»)

«Raspberry, strawberry, lemon and lime What do I care? Blueberry, apple, cherry, pumpkin and plum Call me for dinner, honey, I’ll be there» (Από το «Country Pie»)

«I ask for something to eat I’m as hungry as a hog, And i get brown rice, seaweed And a dirty hot dog.» (Από το «On the road again»)

«I went into a restaurant Lookin’ for the cook I told them I was the editor Of a famous etiquette book The waitress he was handsome He wore a powder blue cape I ordered some suzette, I said “Could you please make that crepe” Just then the whole kitchen exploded From boilin’ fat Food was flying everywhere And I left without my hat» (Από το «Bob Dylan’s 115th Dream»)

«Now, the man on the stand, he wants my vote, He’s a-running for office on the ballot note. He’s out there preaching in front of the steeple, Telling me he loves all kinds of people – He’s eating bagels, He’s eating pizza, He’s eating chitlins. He’s eating bullshit!» (Από το «I shall be free»)

Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, ο στίχος που χαρακτηρίζει περισσότερο τον ίδιο προέρχεται από το «Standing in the doorway»: «I’ll eat when I’m hungry, drink when I’m dry».

Τι γίνεται, λοιπόν, εδώ; Η απάντηση είναι ότι μάλλον γίνεται τέχνη. Ο Dylan μοιάζει, εδώ και τόσες δεκαετίες, να ενδιαφέρεται και να μιλάει για τα πράγματα μόνο σαν να είναι αυτά μια μεταφορά για κάτι άλλο. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ τις καθημερινές του συνήθειες γιατί ποτέ δεν πρόκειται να τις εκθέσει καθεαυτές. Η κυριολεξία των πραγμάτων, η επιφάνεια, φαίνεται πως είναι και η πιο κρυφή πτυχή της ζωής του. Η καθημερινότητα του φαγητού (ή και του ύπνου, ας πούμε) είναι το κομμάτι που κρατά ζηλότυπα, αποκλειστικά, δικό του.

Εκτός, όπως είπαμε, κι αν συνδέεται με τη μουσική. Στο διάστημα 2006-2009, o Dylan έκανε ραδιόφωνο, την περίφημη τότε εκπομπή «Theme Time Radio Hour», που μεταδιδόταν δορυφορικά. Η εκπομπή ήταν θεματική: κάθε επεισόδιο ήταν αφιερωμένο σε μια έννοια, την οποία διερευνούσε μουσικά: ενδεικτικά, έκανε εκπομπές για το Φιλί, τον Καιρό, το Μπέιζμπολ, τον Καφέ, τον Θάνατο και τους Φόρους – και, φυσικά, μία και για το φαγητό, με μια εκπληκτική playlist τραγουδιών αφιερωμένων σε εδέσματα. (Εδώ, θα βρείτε το link, όπου μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την εκπομπή.)

Ωστόσο, επειδή ο Dylan είναι ο Dylan, δεν συμπεριέλαβε στα ενδιάμεσα σχόλια καμιά συνταγή, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Αυτό το έκανε στην πιο απρόσμενη στιγμή, σε μια άλλη εκπομπή με θέμα «Number One». Εκεί, αφού έπαιξε το τραγούδι του Josh White με τίτλο «One meatball», άφησε τους πάντες άφωνους εκφωνώντας τη δική του συνταγή για τον τέλειο κεφτέ με: μισό κιλό κιμά (χοιρινό και μοσχαρίσιο), τριμμένη παρμεζάνα, τριμμένο σκόρδο, τριμμένα αλμυρά κράκερς, ρίγανη βασιλικό, μαϊντανό, αυγό και λίγο τοματοπελτέ.