zougla: Αφήγηση

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Αφήγηση

Αυτό δεν είναι τραγούδι #701
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα

— Πες μου τι θυμάσαι από την κοινή μας ιστορία.
— Θυμάμαι τις πρώτες μας στιγμές, τις πρώτες μας ματιές, εκείνες τις κρυφές ματιές σαν πίσω από πέπλο μαγικό κι ας ήταν ματιές κάτω από τον καθαρό ήλιο του καλοκαιριού.
— Κι έπειτα;
— Έπειτα θυμάμαι μόνο τη φθορά και όσα μας πόνεσαν.
— Και το ενδιάμεσο;
— Δεν υπάρχει ενδιάμεσο στη δική μου ιστορία. Πες μου τη δική σου εκδοχή και θα σε πιστέψω…
— Ματιές σαν αστραπές που σκίζουν το σκοτάδι ήταν η γνωριμία μας. Κι έπειτα δυο χρόνια ευτυχίας, από εκείνη τη σκληρή που πονά την καρδιά, γιατί φοβάσαι πως κάποτε θα τελειώσει.
— Κι έπειτα;
— Θυμάμαι πως μ’ αγάπησες και πόσο αγάπησα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια σου. Και είναι ο απόλυτος έρωτας αυτός να μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια εκείνου στον οποίο εμπιστεύθηκες το είναι σου.
— Υπάρχει συνέχεια στη δική σου ιστορία;
— Πάντα θα υπάρχει. Τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά, τίποτα δεν τελειώνει ανώδυνα.

Πάνω στην παλιά μας ιστορία χτίζω νέες και δεν απομυθοποιώ τίποτα από τα παλιά. Χρειαζόμαστε τα παραμύθια μας για να στοιχειώνουμε παρόν μας ή να στεριώνουμε σ’ αυτό. Επιλέγω και τα δύο.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.