zougla: Φόρος κοινωνικών φρονημάτων

varkizatelos2

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιώργος Κυρίτσης εισήλθε την πρώτη φορά από σπόντα στην ελληνική Βουλή, συνδυάζοντας τη μνημονιακή του ψήφο με τη ντροπή της σχολικής διούρησης : «η αποψινή ήταν η πιο εξευτελιστική στιγμή στη ζωή μου από τότε που κατουρήθηκα στο σχολικό στην τρίτη δημοτικού. Οι πρώτες λέξεις που είπα ως βουλευτής ήταν ένα ΝΑΙ σε κάτι που δεν πιστεύω, ψήφισα μνημόνιο, αισθάνομαι άρρωστος». Ήταν η εποχή που πολλοί Συριζαίοι βουλευτές και ψηφοφόροι περιέφεραν στο Διαδίκτυο την «αριστερή μελαγχολία» τους, επιζητώντας την τρυφερή συμπόνια των συντρόφων τους, προκειμένου να δικαιολογήσουν τις αντιφάσεις της ψήφου τους. (Κανείς βέβαια δεν το έκανε με τόσο γελοίο τρόπο). Με τον καιρό, η στάση αυτή μορφοποιήθηκε σε μόνιμο βουλευτικό άλλοθι της κυβερνητικής πλειοψηφίας: «θρηνώ αλλά ψηφίζω». Ένα άλλοθι με ποικίλες παραλλαγές, ανάλογα με τα πρόσωπα, τη συγκυρία και τη σταδιακή ακύρωση των ψευδαισθήσεων — ή, αλλιώς, την αποκάλυψη της μεγαλύτερης προεκλογικής απάτης στην ιστορία της μεταπολίτευσης.

Τη δεύτερη φορά που μπήκε από σπόντα στη Βουλή, ο κ. Γιώργος Κυρίτσης είπε να ξεπλύνει τα «λερωμένα τ’ άπλυτα» της αρχικής ντροπής με μια επιθετική δήλωση κομματικής υπερηφάνειας: «Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου, ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του προέδρου της ΝΔ και όχι των απελπισμένων σπιν του: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων», γράφει χαρακτηριστικά ο βουλευτής. Και προσθέτει: «Γι’ αυτό ακριβώς ψηφίστηκε [ο ΣΥΡΙΖΑ] τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους “μενουμευρωπαίους”, και αυτό ακριβώς κάνει». Για να δικαιολογήσει μάλιστα ιδεολογικά τη θέση του, ο βουλευτής ανατρέχει στο «βαρκιζαϊκό σχήμα» της ήττας της αριστεράς, και υποδεικνύει τη δική του πρόταση για την αριστερή έφοδο στην εξουσία. Η δήλωσή του, που σχολιάστηκε πολύ, έχει ξεχωριστή σημασία, καθώς συνδυάζει τη ρητορική των πολωτικών διακρίσεων, τον κυβερνητικό χουλιγκανισμό της στοχοποίησης πολιτών και βέβαια τον χυδαίο μαρξισμό της αγραμματοσύνης.

Στο βάθος της σκέψης του —αν υπάρχει βέβαια κάτι τέτοιο—, ο κ. Κυρίτσης πρέπει να είχε στο μυαλό του κάποιο ανόητο κομματικό δελτίο τύπου σχετικά με την περίφημη «ταξική αναδιανομή», ή έστω την «ταξική μεροληψία». Από υπερβάλλοντα ζήλο μάλλον, ο βουλευτής θεώρησε πως η κυβέρνηση «όλων των Ελλήνων» —ξέρετε, αυτή που είναι «κάθε λέξη του Συντάγματος»— έχει υιοθετήσει πλέον μια μνημονιακή λογική, στην οποία η φορολογία δεν κατανέμεται σύμφωνα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων αλλά σύμφωνα με την τιμωρία των ψηφοφόρων του «ΝΑΙ». Είναι πάντως η πρώτη φορά που η «πρώτη φορά Αριστερά» επαναφέρει ιδεολογικά κριτήρια για τη ζωή (ή μάλλον για την επιβίωση) χιλιάδων ελλήνων πολιτών. Ας σημειωθεί επίσης ότι κανείς ηγέτης της αντιπολίτευσης δεν δήλωσε πως «η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων». Όταν η μαρξιστική καρικατούρα συναντιέται με το προπαγανδιστικό ψέμα, τότε το μείγμα είναι, πράγματι, εκρηκτικό: το αριστερό μνημόνιο εκλαμβάνεται ως ένας αντίστροφος φόρος «κοινωνικών φρονημάτων».

Δεν είναι τυχαίο πως στη ρητορική του κ. Γ. Κυρίτση υπάρχει το φάντασμα της Βάρκιζας. Η «μουμιοποίηση της ιστορίας», μόνιμο μοτίβο της ριζοσπαστικής αριστεράς, έχει προσδώσει στην κυβέρνηση τα ποιοτικά στοιχεία μιας ιστορικής ρεβάνς απέναντι στο «αστικό μπλοκ» και τους «νόμιμους ιδιοκτήτες της χώρας», όπως τους αποκαλεί ο βουλευτής. Ωστόσο, το να παραδέχεται κανείς ότι η κυβέρνηση πρέπει να πλήξει οικονομικά τους ιδεολογικούς της αντιπάλους δεν είναι μόνο δείγμα ρεβανσισμού αλλά και ωμή επίδειξη αντιδημοκρατικού ήθους. Αυτή η «εμφυλιοπολεμική συμπεριφορά» —ας σκεφτούμε, αλήθεια, πώς για πρώτη φορά ο κ. Κυρίτσης κατάφερε να αντιστρέψει το βέλος αυτής της κατηγορίας από τη Δεξιά στην Αριστερά— είναι πλέον μια νέα «αριστερή εθνικοφροσύνη». Τη βλέπουμε παντού: στη δυσανεξία της κυβέρνησης στην κριτική, στο νεποτικό καθεστωτισμό, στην απόπειρα κυβερνητικού ελέγχου της δημόσιας σφαίρας.

Είναι μάλλον σίγουρο πως ο κ. Κυρίτσης δεν θα καταφέρει να μπει τρίτη φορά, από σπόντα, στη Βουλή. Τα δημοσκοπικά δεδομένα, άλλωστε, δείχνουν πως η ραγδαία κυβερνητική φθορά έχει ξεκινήσει, ακριβώς επειδή οι πολίτες έχουν καταλάβει πως η «ταξική αναδιανομή» είναι συνώνυμη με τη νέα μαζική φτωχοποίηση και τη γενικευμένη εξαπάτηση. Και ας μη γελιόμαστε: το ιδεολογικό φορτίο του τρίτου αριστερού Μνημονίου θα είναι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα. Δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική αναποτελεσματικότητα του αλλά κυρίως στο ψευδεπίγραφο «ταξικό πρόσημό» του. Το θέμα όμως δεν είναι να γείρει απλώς η προτίμηση της ψήφου προς τον άλλο εναλλακτικό πόλο της εξουσίας, αλλά να συζητήσουμε, επιτέλους, για το ποια δημοκρατική Αριστερά θέλουμε να μας εκπροσωπεί στο Κοινοβούλιο. Αυτή που προτείνει αφελώς «να μοιράσουμε τη φτώχεια μας», ή εκείνη που κατανοεί πως η παραγωγή, η επιχειρηματικότητα και η ανταγωνιστικότητα προηγείται της αναδιανομής; Η περίπτωση του κ. Κυρίτση είναι ενδεικτική για το πώς το αρχαϊκό ρέκβιεμ του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει πλέον την ανάδυση μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής πρότασης.

Symfonia_Varkizas-ypografi