Γιατί περνάμε τέεεελειααα

—της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι κατανοώ επακριβώς την επιλογή της στιγμής για την παραδοχή του πρωθυπουργού (αλλά και του υπουργού του, του κ. Κουρουμπλή) να μιλήσει για αυταπάτες. Η σύμπτωση μυρίζει «γραμμή», αλλά πέραν τούτου εντάσσεται κι αυτή στη μακρά σειρά αποστροφών που σε αφήνουν άναυδο, καθώς η λογική σου προσπαθεί να αντιληφθεί από πόσα διαφορετικά σημεία βάλλεται.

Πρέπει να παραδεχτούμε, βέβαια, ότι για το πιστό ακροατήριο του κυρίου Τσίπρα, η δήλωση είναι άκρως επιτυχημένη: συνδυάζει και την, υποτίθεται, αυτοκριτική (τόσο φλου ώστε, φυσικά, να μην κριτικάρει απολύτως τίποτα) και το «γλυκούλι»-effect και την εικόνα του ονειροπόλου ιδεαλιστή που η κακούργα κοινωνία τον τραυμάτισε φρικτά, εκείνος όμως έσφιξε τα δόντια και, με το βλέμμα στυλωμένο ακόμα στο άπειρο, κάπου πολύ πέρα από εκεί που φτάνει το βλέμμα των κοινών θνητών, συνέχισε τον δρόμο του. Γιατί οι ονειροπόλοι έχουν πάντα δίκιο. Ο εχθρός της πραγματικότητας είναι, εξ ορισμού, φίλος μας. Οι ονειροπόλοι είναι Καλοί. Είναι ποιητές.

Θα αφήσω για λίγο κατά μέρος το προφανές: ότι δηλαδή το «αυτ-» της αυταπάτης δεν σημαίνει και ότι η στρεβλή πρόσληψη της πραγματικότητας επηρεάζει μόνο τον αυταπατώμενο, αλλά, μοιραία, και όσους εξαρτώνται από αυτόν. Με τις κατάλληλες συνθήκες ο έχων την αυταπάτη μπορεί να τη μετατρέψει σε συλλογική παράκρουση. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις παλιές καλές ψεματάρες. Εξάλλου, χαρακτηριστικό του καλού ψεύτη είναι ότι, από ένα σημείο και μετά, μετουσιώνει το ψέμα του σε δική του, αυτόνομη (στρεβλή) πραγματικότητα. Δηλαδή σε αυταπάτη.

Το ζήτημα όμως είναι άλλο, και είναι πολύ πιο περίπλοκο. (Όταν μπλέκεις με αυταπάτες, η εντροπία κάνει πάρτι.) Ο πρωθυπουργός μας μάς ανακοίνωσε περιχαρής ότι στο τελευταίο Eurogroup όλα πήγαν υπέροχα, ότι νικήσαμε κι ότι, ΠΑΡΑ τις αυταπάτες (δηλαδή την εσφαλμένη πρόσληψη της πραγματικότητας), όλα τώρα είναι μέλι γάλα. Πράγμα που σε κάνει να σκέφτεσαι: μήπως και το τωρινό μέλι γάλα είναι άλλη μια αυταπάτη; Και αν η πρόσληψη της πραγματικότητας υπήρξε εσφαλμένη πριν, μήπως ήταν αυταπάτη και η αντίληψη ότι επί Σαμαροβενιζέλων όλα ήταν φρικτά; Άρα μήπως, παραδεχόμενος αυταπάτες, ο πρωθυπουργός παραδέχεται επίσης ότι τα πράγματα ήταν έξοχα (και) προ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Άρα, εν τέλει, μήπως χτυπιόμαστε τζάμπα εδώ και έξι χρόνια διότι, στην «πραγματικότητα» και περνούσαμε και περνάμε τέεεεεελειαααα;

Άρα, οι αυταπάτες που επικαλέστηκε δεν είναι καν αυταπάτες: είναι απλώς μια εναλλακτική πραγματικότητα. Ένα σύμπαν όπου τα γεγονότα, τα δεδομένα, η εμπειρία και η καθημερινότητα δεν έχουν καμία σημασία, αφού η εσφαλμένη πρόσληψη της πραγματικότητας δεν επιφέρει καμία αρνητική συνέπεια. Μόνο καλά. Μόνο αγάπη. 

Δεν είναι φανερό άλλωστε;

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα

from dimart http://ift.tt/21VWrcZ
via IFTTT