zougla: Τερματικός σταθμός

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Τερματικός σταθμός

Αυτό δεν είναι τραγούδι #755
Dj της ημέρας, Βυζαντία Πυριόχου Γκυ

Είναι Πέμπτη βράδυ, και βρίσκομαι στην αποβάθρα στο Μοναστηράκι, στις κυλιόμενες που οδηγούν από το μετρό της μπλε γραμμής στην αποβάθρα του ΗΣΑΠ. Το τραίνο έχει φτάσει, το ακούμε, βλέπουμε τους πρώτους επιβάτες να κατεβαίνουν τις παράλληλες κυλιόμενες, και κάποιοι από μας βιάζονται (μεταξύ τους κι εγώ) και πιάνουμε την αριστερή λωρίδα των κυλιόμενων για να ανεβούμε περπατώντας. Μπροστά μου, την ίδια ιδέα έχουν μια νέα μαμά με το δεκάχρονο κοριτσάκι της. Η μικρή τραβάει απαλά τη μαμά από το χέρι, λέγοντας γλυκά και χαμηλόφωνα “Έλα μαμά, θα χάσουμε το τραίνο”. Η μαμά, ένα σκαλί πιο πάνω, γυρίζει στη μικρή και της σκάει ένα χαστούκι με ορθάνοιχτα δάχτυλα στο πρόσωπο, όπως θα απέκρουε κανείς μια μπάλα. Η μικρή σχεδόν χάνει την ισορροπία της, αλλά η έκφρασή της δεν αλλάζει. Εγώ σοκάρομαι και μένω άναυδη, μια κυρία δίπλα μου βγάζει ένα κατάπληκτο επιφώνημα. Πριν προλάβω να αντιδράσω, η μαμά σφυρίζει στα μούτρα του παιδιού “Σου είπα, σκάσε, μες στον κόσμο” και την τραβάει να τρέξουν να μπουν στο τραίνο. Ξοπίσω εγώ, με σκοπό να βοηθήσω το παιδί, καρφώνοντας τη μαμά με τα μάτια, η οποία το έχει καταλάβει και σέρνει την κόρη σε πιο μακρινό βαγόνι. Τις προλαβαίνω, μπαίνουμε, η μάνα ρίχνει το κορίτσι στο βαγόνι με σφαλιάρα που το τινάζει στην άλλη άκρη του βαγονιού, η μικρή πάντα ατάραχη δέχεται τα χτυπήματα. Η μάνα τρέχει στην άλλη άκρη του βαγονιού, στη γαλαρία, η μικρή στο κατόπι της, εγώ κατά πόδας να την κοιτάζω με φανερή αποδοκιμασία.

Οι επιβάτες έχουν πάρει χαμπάρι το παράξενο τρίο που αποτελούμε. Στη γαλαρία όμως υπάρχουν δύο θέσεις, οι πιο οριακές αντίθετα, σε άλλο παράθυρο η καθεμιά. Η μάνα κάθεται στη μια, η μικρή, μπερδεμένη στην άλλη. Το βλέμμα μου δεν φεύγει από τη μάνα. Είναι καλοντυμένη, νόστιμη, νέα, φαίνεται ευκατάστατη, η μικρή επίσης περιποιημένη. Με κοιτάει που την κοιτάω. Το βλέμμα της ξεχειλίζει δυστυχία και θυμό. Αποστρέφει το βλέμμα με ντροπή. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δε μπορώ πια να πω “Σε είδα που χτύπησες το παιδί πριν”, πλέον είναι άκυρο, έπρεπε να δράσω τότε, άμεσα, σκέφτομαι, εξοργίζομαι με τον εαυτό μου, πιθανολογώ ότι παράλληλα με το βλέμμα μου φτάνουν σε εκείνη οι μεγεθυμένοι και γρήγοροι χτύποι της καρδιάς μου. Μερικές στάσεις παρακάτω, αδειάζουν αρκετές θέσεις, η μικρή τρέχει και κάθεται απέναντι από τη μαμά της. Η μάνα την κοιτάζει με απαξίωση, σχεδόν με αηδία, έχει βουρκώσει από κάτι, δεν είναι σαφές, η μικρή -που βλέπω μόνο την πλάτη της από εκεί που στέκομαι – αρχίζει να χαϊδεύει τα γόνατα της μαμάς της, τρυφερά, μεθοδικά, σαν ζώο που θέλουμε να καλοπιάσουμε. Εκείνη της ρίχνει μια τελευταία ματιά περιφρόνησης, μετά στρέφει το βλέμμα στο παράθυρο, έξω.

Λίγες στάσεις παρακάτω κατεβαίνω, εκείνες παραμένουν. Δεν έχω κάνει τίποτα, δεν έχω πει τίποτα, ξέρω κάπου μέσα μου πως πρόκειται για μια παθογένεια που δεν γνωρίζω, μέχρι πού έφτανε άραγε το δικαίωμά μου να εμπλακώ; Σκέφτομαι τα προφανή, μπορούσα να προστατεύσω ένα παιδί και δεν το έκανα, μήπως το παιδί προστάτευε τη μάνα του, μήπως το ότι στράφηκε η προσοχή μου πάνω τους πυροδοτούσε άλλο ξέσπασμα στο σπίτι, άλλωστε της είχε πει σκάσε, σου είπα, μες στον κόσμο… Εγώ ήμουν ο κόσμος. Έξω έχει νυχτώσει, περπατώ στην αποβάθρα, έχω έναν κόμπο στο λαιμό. Η βραδιά είναι ενοχικά γλυκιά, δεν πρέπει να μυρίζει έτσι όμορφα, με ποιο δικαίωμα αυτή η δροσιά με καλοπιάνει, μου χαϊδεύει τα γόνατα, με ποιο δικαίωμα με χτυπάει στα μούτρα με ανοιχτά τα δάχτυλα η ζωή; Γυρίζω σε έναν κόσμο που γνωρίζω πώς να διαχειριστώ, εκείνες φαντάζομαι κατεβαίνουν στο Φάληρο, ή στον Πειραιά, δεν έχει δα και τόσες στάσεις μετά το Μοσχάτο. Για κάποιον λόγο όμως, θεωρώ ότι δεν φτάσανε απόψε όλοι οι επιβάτες στο τέρμα.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.