Alabama

Αυτό δεν είναι τραγούδι #742
Dj της ημέρας, ο Τάκης Φωτιάδης

Από το Oh! Susanna του Stephen Foster (1848), η Αλαμπάμα έχει απαθανατιστεί σε αρκετά τραγούδια. Η ίδια η Πολιτεία, βέβαια, είναι πατρίδα πολλών μουσικών, έδρα αρκετών σημαντικών στούντιο και έχει συνεισφέρει πάρα πολύ στα μπλουζ, στην κάντρι, στην τζαζ, στα γκόσπελ, στη ροκ και στην R&B. Πόλεις της, όπως το θρυλικό Muscle Shoals, έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη μουσική του 20ού αιώνα. H Αλαμπάμα έχει δώσει το όνομά της σε ένα συγκρότημα (εχμ, εννοώ τους Alabama) — α, και σε άλλο ένα: τους Alabama Shakes, πατρίδα μάλιστα των οποίων είναι η Αθήνα της Αλαμπάμα (Athens, Alabama — παρεμπιπτόντως, υπάρχουν γύρω στις 60 Αθήνες στις ΗΠΑ και αποτελεί ασυγχώρητη παράληψη της ελληνικής διπλωματίας το ότι δεν έχει φροντίσει να ονομαστούν «Πρώην Αμερικανική Πόλη της Αλαμπάμα» ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, που να μη δείχνει επεκτατισμό εναντίον μας).

Η Πολιτεία της Αλαμπάμα υπήρξε των θέατρο μερικών εκ των σκληρότερων συγκρούσεων στη διάρκεια του αγώνα των Αφροαμερικανών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είναι λοιπόν παράξενο το γεγονός ότι έχει δώσει το όνομά της σε τραγούδια που έχουν να κάνουν με αυτό το θέμα. Είναι γνωστή η ιστορία του Alabama του Neil Young (από το κλασικό Harvest, 1972), το οποίο επανέρχεται (μετά το Southern Man, 1970) στο θέμα του ρατσισμού στον Νότο και το οποίο στάθηκε αφορμή να γραφτεί ως απάντηση το αριστουργηματικό Sweet home Alabama των Lynyrd Skynyrd (single το 1973, στο LP Second Helping το 1974).

Έχει ωστόσο προηγηθεί το Alabama του John Coltrane. Περιλαμβάνεται στο Live at Birdland (1964) και γράφτηκε με αφορμή τη βομβιστική επίθεση της Κου Κλουξ Κλαν στην εκκλησία των Βαπτιστών στη 16η οδό στο Μπέρμιγχαμ στις 15 Σεπτεμβρίου 1963. Τέσσερα μέλη της ρατσιστικής οργάνωσης τοποθέτησαν δεκαπέντε ράβδους δυναμίτη με ωρολογιακό μηχανισμό κάτω από τα σκαλιά, στη μια πόρτα της εκκλησίας. Ένας από τους δράστες τηλεφώνησε λίγο πριν από την έκρηξη στην εκκλησία και είπε: «Τρία λεπτά». Η βόμβα όντως εξερράγη τρία λεπτά αργότερα και τα σώματα πέντε κοριτσιών, μελών της χορωδίας, «εκτοξεύτηκαν στον αέρα σαν κούκλες», σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής, ενώ ολόκληρο το κτήριο συγκλονίστηκε. Τα τέσσερα από τα πέντε κορίτσια σκοτώθηκαν (τα τρία από αυτά ήταν δεκατεσσάρων ετών, το άλλο έντεκα), ενώ τραυματίστηκαν άλλοι 22 άνθρωποι. Από το ωστικό κύμα, ένας διερχόμενος οδηγός πετάχτηκε από το αυτοκίνητό του. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ χαρακτήρισε την επίθεση «ένα από τα πιο βάρβαρα και διεστραμμένα εγκλήματα που έχουν ποτέ διαπραχθεί».

Την εποχή εκείνη, δεν υπήρχε ούτε ένας μαύρος αστυνομικός ή πυροσβέστης στο Μπέρμιγχαμ. Οι βομβιστικές επιθέσεις της Κου Κλουξ Κλαν ήταν τόσο συχνές, που η πόλη είχε κερδίσει το παρατσούκλι Bombingham.

 

Το Live at Birdland κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1964. Ο τίτλος δεν είναι ακριβής: μόνο τα τρία πρώτα τραγούδια ηχογραφήθηκαν ζωντανά στο θρυλικό Birdland Club της Νέας Υόρκης, στις 8 Οκτωβρίου 1963. Τα υπόλοιπα —μεταξύ αυτών, και το Alabama— ηχογραφήθηκαν στο στούντιο Van Gelder στο Νιου Τζέρσεϊ, στις 18 Νοεμβρίου 1963, δυο μήνες μετά τη φονική επίθεση. Εδώ, το ακούμε και το βλέπουμε από ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Jazz Casual που παρουσίαζε ο κριτικός Ralph Gleason στο National Educational Television (NET) από το 1961 ως το 1968. Στο ημίωρο της 7ης Δεκεμβρίου 1963, το κουαρτέτο του Coltrane έπαιξε το Afro Blue, το Alabama και το Impressions. Εκτός από τον Trane στο τενόρο σαξόφωνο, ο Jimmy Garrison παίζει μπάσο, ο Elvin Jones ντραμς και ο McCoy Tyner πιάνο.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/23CWqtG
via IFTTT