—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—
«Ένας πραγματικός κήπος λογίου, αρκετά κοντά στην πόλη ώστε να φτάνει κανείς εύκολα κι ωστόσο αρκετά μακριά ώστε να αποφεύγεις τη σκόνη και τον θόρυβο· αρκετά μεγάλος ώστε να διασκεδάζει τον ιδιοκτήτη, κι ωστόσο αρκετά μικρός ώστε να τον απορροφά· με επαρκή χώρο ώστε το μάτι να αναζωογονείται και το πνεύμα να ησυχάζει, με τόσα μονοπάτια όσα είναι αναγκαία για έναν περίπατο, και τόσα δέντρα που να μπορεί κανείς να τα μετρά με άνεση».
Έτσι όριζε ο Γκαίτε τον τέλειο κήπο – τον κήπο του. Αυτόν που απέκτησε στα 27 του, λίγο έξω από τη Βαϊμάρη, και διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του εξελίσσοντάς τον, σαν ένα βοτανολογικό/γαστριμαργικό work in progress.
Ο κήπος περιελάμβανε αρχικά κυρίως λουλούδια και αρωματικά φυτά, που αντιστοιχούσαν στο πρώιμο ενδιαφέρον του για τη βοτανολογία, σταδιακά όμως επεκτάθηκε και σε πιο πρακτικές καλλιέργειες: οπωροφόρα δέντρα, θάμνους με μούρα όλων των χρωμάτων, και λαχανικά, ιδίως πατάτες, αγκινάρες και σπαράγγια. Φαίνεται μάλιστα πως το σημείο καμπής για τη μερική μεταμόρφωση του κήπου του σε μποστάνι (όπου φρόντιζε να ξεναγεί τους πάντες) υπήρξε το μεγάλο ταξίδι του στην Ιταλία, το 1786-88.
Εκεί, ο Γκαίτε δοκίμασε όλα αυτά που προσφέρει η φύση της Μεσογείου, από το ελαιόλαδο έως τα ψάρια της. Είναι γνωστό ότι με τη βοήθεια του δασκάλου του, βοτανολόγου Φρίντριχ Γκότλιμπ Ντίτριχ, διατηρούσε στο μποστάνι του και ένα κομμάτι αφιερωμένο σε «πειραματικές» καλλιέργειες. Να ήταν, άραγε, ο Γκαίτε ένας από τους πρώτους Βορειοευρωπαίους που καλλιέργησαν ντομάτες σε θερμοκήπιο; Διόλου απίθανο.
Το βέβαιο είναι ότι υπήρξε ένας από τους πρώτους που περιέγραψαν την παρασκευή (και την κατανάλωση) των ζυμαρικών στην Ιταλία: πώς ζυμώνονται με σκληρό αλεύρι, πώς τα κορίτσια της οικογένειας αναλαμβάνουν να τα πλάσουν όσο πιο λεπτά γίνεται, πώς βράζονται σε νερό (μαζί με χοιρινό λίπος) και πώς τρώγονται με τυρί που τρίβεται από πάνω ενώ ακόμα είναι καυτά από την κατσαρόλα.
Τα οικονομικά αρχεία του αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο με εκλεπτυσμένα γούστα στο φαγητό: σταφύλια, μουστάρδες, μέλι, σοκολάτες από τη Βιέννη, σταφίδες από την Ισπανία, κρασιά του Ρήνου, φουαγκρά, τρούφες, μύδια και χαβιάρι. Από όλα αυτά τα ακριβά εδέσματα όμως, τα πιο πολύτιμα για τον ίδιο (όπως και για όλους τους ερασιτέχνες καλλιεργητές) και η μεγαλύτερη πηγή περηφάνιας ήταν εκείνα που γεννήθηκαν στον κήπο του. Τα εδώδιμα ποιήματά του.
* * *
Καλλιτέχνες στην κουζίνα και σεφ με ανησυχίες:
μια στήλη για την τέχνη της γαστρονομίας και τη γαστρονομία της τέχνης.
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Η κουζίνα του dim/art
from dimart http://ift.tt/1Wl4LDH
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου