Shadow play

Αυτό δεν είναι τραγούδι #753
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Στα τέλη της —μακρινής;— δεκαετίας του ’70, βγήκαν δύο άλμπουμ που περιείχαν δύο διαφορετικά τραγούδια με τον τίτλο «Shadow Play». Στις 15 Ιουνίου 1979, κυκλοφόρησε το Unknown Pleasures των Joy Division.

To the center of the city where all roads meet, waiting for you,
To the depths of the ocean where all hopes sank, searching for you,
I was moving through the silence without motion, waiting for you,
In a room with a window in the corner I found truth.

In the shadowplay, acting out your own death, knowing no more,
As the assassins all grouped in four lines, dancing on the floor,
And with cold steel, odor on their bodies mad a move to connect,
But I could only stare in disbelief as the crowds all left.

I did everything, everything I wanted to,
I let them use you for their own ends,
To the center of the city in the night, waiting for you.
To the center of the city in the night, waiting for you.

Είχε προηγηθεί κατά μερικούς μήνες ο Ρόρυ Γκάλαχερ και το Photo-Finish, που υπήρξε καμπή στην καριέρα του Ιρλανδού παρ’ όλο που ήταν ήδη το έβδομο.

In the flinty light, it’s midnight and stars collide
Shadows run, in full flight, to run, seek and hide
Well, I’m still not sure what part I play
In this shadow play, this shadow play

In the half light, on this mad night
I hear a voice in time
Well, I look back, see a half-smile
Then it’s gone from sight

Won’t you tell me how I can find my way?
In this shadow play, this shadow play
In this shadow play, this shadow play

Sounds come crashing and I hear laughing
All those lights just blaze away
I feel a little strange inside
A little bit of Jekyll, a little Mr. Hyde

Sounds come crashing and I hear laughing?
All those lights just blaze away
I feel a little strange inside
A little Mr. Jekyll, a little Mr. Hyde

Thoughts run wild, free as a child, into the night
Across the screen a thin beam, of magic light
Yeah, things they just don’t look the same
In this shadow play, this shadow play

Shadow play, shadow play
I can’t run away from this shadow play
Shadow play, this shadow play

Το Photo-Finish ήταν ο πρώτος δίσκος του Γκάλαχερ μετά την αλλαγή ντράμερ και την κατάργηση της θέσης του κιμπορντίστα στο συγκρότημά του: από εδώ και στο εξής, ο Ρόρυ εμφανιζόταν με το στοιχειώδες σχήμα του ροκ τρίο —κιθάρα / μπάσο / ντραμς—, απελευθερώνοντας πλήρως την εκρηκτική του ενέργεια και αποδεικνύοντας ότι less is more. Τα τραγούδια του Photo-Finish είχαν ηχογραφηθεί για ένα άλμπουμ ονόματι Torch, που δεν κυκλοφόρησε ποτέ, γιατί το αποτέλεσμα δεν ικανοποιούσε τον Γκάλαχερ — κάτι που στάθηκε και η αφορμή για την αλλαγή σχήματος.

O τίτλος «Shadow Play» σημαίνει προφανώς το παιχνίδι με το φως και τον ίσκιο, την εικόνα και τη μη εικόνα, την αντίληψη, τις αισθήσεις, την πραγματικότητα και — και τι; Σημαίνει, επίσης, «θέατρο σκιών» — δηλαδή, κατά μία έννοια, όλα τα προηγούμενα. Και τα δύο τραγούδια μιλούν (αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο) για αποξένωση, για απομόνωση, για τη «φοβερή ερημία του πλήθους»· και στα δύο, ο αφηγητής βρίσκεται στη σπηλιά του Πλάτωνα, παρέα με τον Σαίξπηρ:

 Η ζωή δεν είναι
παρά ήσκιος διαβατάρικος, φτωχός
θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει
στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,
κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,
είναι το παραμύθι που ένας βλάκας
το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές,
δίχως κανένα νόημα. 

(Μάκβεθ, μετάφραση Κ. Θεοτόκη)

Σε πρώτο επίπεδο, ωστόσο, τα πράγματα είναι κάπως πιο πεζά (αυτό είναι το ωραίο με τα επίπεδα: το πρώτο είναι συνήθως τόσο πεζό, που τα υπόλοιπα δεν τα ακυρώνει, αλλά τα ομορφαίνει ακόμα περισσότερο): σε μια συνέντευξή του σχετικά με το κομμάτι το 1991 στο περιοδικό Christian Science Monitor, ο Ρόρυ είχε πει: «Θυμάμαι αμυδρά να γράφω το «Shadow Play» με μια δωδεκάχορδη. Ήμουν στην Ιρλανδία, κρεβατωμένος με γρίππη και φαίνεται πως η γρίππη επηρέασε τους στίχους, γιατί, ξέρετε πώς είναι, όταν έχεις γερή γρίππη έχεις αυτή τη θολούρα και τη ζάλη και όλα αυτά».

Μπόνους βίντεο, ο Ρόρυ ζωντανά στο θρυλικό φεστιβάλ του Μοντρέ. Το τραγούδι είναι πιο καλό στην ηχογράφηση του στούντιο, βέβαια, εδώ όμως καταγράφεται μοναδικά η απίστευτη ενέργεια του αγαπημένου Ιρλανδού. Κορυφαία η στιγμή που αφήνει κάτω την κιθάρα να παίζει μόνη της μικροφωνισμούς (σημειωτέον, σε σταθερή λούπα — ευλογημένη στιγμή) και ο ίδιος ανεμίζει μια πετσέτα γιατί δεν ξέρει τι άλλο να κάνει πια για να κάψει ενέργεια.

Εικόνα εξωφύλλου: Αλεξέι Μπέντνι, Shadow Play

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο
dimartblog@gmail.com.

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1U2Vb1o
via IFTTT