zougla: Οι κακοί είναι στη φυλακή

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Οι κακοί είναι στη φυλακή

Αυτό δεν είναι τραγούδι #702
Dj της ημέρας, η Βυζαντία Πυριόχου Γκυ

Η επωδός “ναι, μωρέ, αλλά δεν είναι κακός άνθρωπος”. Αυτή η επωδός. Τριβελίζει στα αυτιά μου. “Πώς της μιλάει έτσι;” “ναι, μωρέ, αλλά δεν είναι κακός άνθρωπος, τον πέτυχες στις κακές του”. “Αυτή η τύπισσα μόλις χώθηκε μπροστά μου στην ουρά”. “Η Κική; την ξέρω μωρέ, μην την παρεξηγείς, δεν είναι κακός άνθρωπος”. “Σε χτύπησε;;”, “ναι, μωρέ, αλλά δεν είναι κακός άνθρωπος – κατά βάθος”.

Μια απελπισμένη γεώτρηση στην ψυχοσύνθεση του άλλου για να ανακαλύψουμε ψήγματα καλοσύνης. Γιατί; Διότι μας πληγώνει να γνωρίζουμε “κακούς ανθρώπους”. Πόσω μάλλον, να τους έχουμε στον περίγυρό μας. Στον στενό μας περίγυρο. Άρα πρέπει να δικαιολογηθούμε.

“Δεν είμαι βλαμμένη που κάνω παρέα με αυτόν τον ηλίθιο, εσύ δεν τον ξέρεις καλά”.

Επίσης, έχει ένα έξτρα δωράκι: την αυτοδικαιολόγηση την μέρα και την στιγμή που κάνουμε εμείς τη μαλακία. “Δεν είμαι κακός άνθρωπος, αλλά σήμερα ήρθα στα όριά μου”. Και εννοούμε πραγματικά βαθιά γαντζωμένες συμπεριφορές. Τι εννοώ.

Δεν είσαι κακός άνθρωπος αν κάποια στιγμή αντιδράσεις και βρίσεις κάποιον που σε αδίκησε. Συμβαίνουν αυτά. Βέβαια, μετράει και ο τρόπος. Είναι άλλο να του πεις “άντε στο διάολο ηλίθιε” από το να του πεις “άντε στο διάολο Αλβανέ”. Ναι. Έχει τεράστια διαφορά, ξέρεις. Γιατί ξαφνικά μετατρέπεις την υπόσταση σε βρισιά. Και αυτό, για να σου έρθει αυτόματα την στιγμή που “φτάνεις στα όριά σου”, υπήρχε μέσα σου – απλά το καταπίεζες. Κάθε μέρα κέρδιζες τη μάχη να κρύψεις τον ρατσιστή μέσα σου. Και μια μέρα την έχασες. Αλλά αυτό σημαίνει πως ο ρατσιστής υπήρχε μέσα σου. Λυπάμαι, αλλά δεν εξαπολύεται μέσα σου η στοχευμένη μισαλλοδοξία όταν θυμώνεις ή στεναχωριέσαι, δεν είναι ορμόνη ο ρατσισμός, νοοτροπία είναι.

Δεν είναι κακός άνθρωπος, μωρέ. Μπορεί βέβαια να είναι αγενής, ψεύτης, απατεώνας, αδικαιολόγητα υποτιμητικός και είρωνας, ρατσιστής, σεξιστής, κουτοπόνηρος, χειριστικός, ύπουλος, κομπλεξικός, επιδειξίας, φθονερός, γκρινιάρης, μίζερος, επιθετικός, τεμπέλης, αλλά

κατά βάθος είναι καλός άνθρωπος.

Κατά πόσο βάθος; Μέχρι να βρεθεί ένας που του ταρακουνάει τη βολή του, που τον καθυστερεί στο δρόμο, που δεν του αρέσει η φάτσα του – ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Εντάξει, τέτοιο βάθος δεν το χαρακτηρίζεις ακριβώς και ως απροσμέτρητο.

Ο Διονύσης λέει “οι κακοί είναι στη φυλακή. Οι υπόλοιποι είναι απλά μαλάκες”.

Ο Ζακ Πρεβέρ λέει

«Όσοι φοράν έναν λύκο στο κεφάλι όταν τρώνε αρνί
Όσοι κλέβουν αυγά και δεν τολμούν να τα κάνουν βραστά […]
Όσοι τρέχουν, πετούν και παίρνουν εκδίκηση για μας, όλοι αυτοί κι άλλοι πολλοί μπαίναν περήφανα στο Προεδρικό Μέγαρο κάνοντας το ψιλό χαλίκι να τρίζει, όλοι αυτοί σπρώχνονταν, βιάζονταν, γιατί εκεί δινόταν ένα μεγάλο γεύμα μεταμφιεσμένων κι ο καθένας ήταν μασκαρεμένος ό,τι ήθελε».

(το ποίημα του Ζακ Πρεβέρ είναι από το ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ ΓΕΥΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ-ΓΑΛΛΙΑ, από τον τόμο Κουβέντες, μετάφραση Μιχάλη Μεϊμάρη).

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.