zougla: God I miss the 90’s

Αυτό δεν είναι τραγούδι #812
Dj της ημέρας, η Ερασμία Κρητικού

Η νοσταλγία είναι ένα ύπουλο πλασματάκι που τρυπώνει συνήθως απ’ τ’ αυτιά.

Μπαίνει ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΝΤΡΟ και είμαι 16 ξανά –πρώτη λυκείου– και τα ‘χω με τον Μανώλη που είναι τρίτη λυκείου, αλλά δεν γράφει Πανελλήνιες γιατί «δεν είναι Δέσμη, είναι Κλάδο». Κάθε πρωί μου κρατάει θέση στη γαλαρία του σχολικού και κανένας δε τολμάει να κάνει καμιά απερισκεψία να του την πιάσει, γιατί φαίνεται ζόρικος τύπος, λιγομίλητος και αγέλαστος. Και φοράει πάντα μαύρα γυαλιά, ακόμη και τις μέρες που ψιλοβρέχει, κι ο ουρανός στις 7.15 που ξεκινάει το λεωφορείο είναι σκοτεινός και βαρύς. Και λίγο τον φοβούνται.

Αλλά κατά βάθος είναι ευαίσθητος και αγαπάει το ξανθό κορίτσι, και πάει και την παίρνει και κάποια βράδια απ’ το φιλολογικό φροντιστήριο —έχει και αμάξι, αν και δεν έχει ακόμη δίπλωμα, εδώ είναι επαρχία κι αυτά είναι αληθινές ιστορίες— την περιμένει από κάτω, και απ’ το παλιό μαύρο Τογιότα του μπαμπά του στη διαπασών παίζει Deep Purple (το Highway Star) που ακούγεται ως πάνω στην αίθουσα των Λατινικών, και οι συμμαθητές σχολιάζουν τους στίχους: Νobody ‘s gonna take my girl/ I’m gonna keep her to the end και με κοιτάζουν κρυφογελώντας. Κοκκινίζω και στο σχόλασμα κατεβαίνω βιαστική και χώνομαι στ’ αμάξι, του ζητάω άλλη φορά να χαμηλώνει την ένταση, μη δίνουμε στόχο. Στραβώνει.

Και φοράω fly μπουφάν του αεροπόρου (γιατί κι εγώ τότε πετούσα στα σύννεφα και μου ταίριαζε σημειολογικά) που είναι απ΄ έξω μαύρο και από μέσα πορτοκαλί του σωσιβίου, τεράστιο σιδερότυπο Guns ‘n’ Roses στην πλάτη με πιστόλια αντικριστά και μπλεγμένα τριαντάφυλλα.

Και συναντιόμαστε οι γνωστοί άγνωστοι στο Άποψις —εκεί παίζει αυστηρά ροκ, άντε και κάνα έντεχνο— που είναι το ΣΣΚ (Σημείο Συνάντησης Κοπάνας) τα πρωινά, ειδικά τις Τετάρτες που πρώτη ώρα μας είχαν Αρχαία, γιατί προφανώς πήγαιναν γυρεύοντας οι καθηγητές να βρούνε μισοάδειες τάξεις. Παίρνουμε σοκολάτα γιατί καφέ ακόμη δεν πολυπίναμε, εκτός από κάτι ζόρικα τυπάκια που τολμούσαν (και τον πίναν πάντως με πολύ γάλα) ψευτοκαπνίζοντας και κρυφοβήχοντας, συζητώντας φωναχτά με τρομερά μάγκικο υφάκι πως τα αρχικά του φρόντμαν William Axl Rose σχηματίζουν τη λέξη WAR —κι αυτό για κάποιο λόγο ήταν εξαιρετικά σπουδαίο εύρημα σ’ αυτή την ηλικία— και άλλα συνομωσιακά· όπως την «Επιχείρηση: Αυτοκτονία Κομπέιν» με πολλές και καλά εμπεριστατωμένες διαβεβαιώσεις και λεπτομέρειες εκ των έσω και την χαρακτηριστική αλαζονεία της εφηβείας μας.

Αργότερα στο Άποψις θα πλακώνανε και τα αγόρια από την Επαγγελματική Σχολή (που ήταν γνωστή σε όλους εμάς τους Λυκειακούς ως «Βοϊδοσχολή» — το αίμα μας πίσω γιατί κι αυτοί μας φώναζαν «Το Κολλέγιο») πιο μετά όμως, σιγά μην ξυπνήσουν από την πρώτη ώρα. Θα τους ακούγαμε από σχεδόν ενάμιση χιλιόμετρο απόσταση με τα πειραγμένα μηχανάκια τους (κακόγουστες αερογραφίες με υπερμεγέθεις πανσελήνους και λύκους, και «φτιαγμένες» Sebring εξατμίσεις). Συμμορίτες και καλά και αδελφοποιτοί με τα μυαλά στα κάγκελα, όπως όλοι μας στο φούσκωμα της εφηβείας, που επιβιώνουν από τύχη στους δρόμους χωρίς κράνη για να μη χαλάσει η μοϊκάνα, και πιάνονται στα χέρια στο διάλειμμα για την ίδια Μαρία. Τότε το «Τα Μπούτια σου Μαρία» γραφόταν με ανεξίτηλο μαρκαδοράκι σχεδόν σε κάθε εσωτερικό τουαλέτας αγοριών. Στις διπλανές των κοριτσιών δεν έβρισκες αποφθέγματα Πανούση, περισσότερο μάλλον ρομαντικούς στίχους άδοξης αγάπης (Πυξ Λαξ δηλαδή), άντε και κάνα πεταμένο τεστ εγκυμοσύνης, και τις πρώτες μας σερβιέτες.

Και πίσω από τους ευκάλυπτους, στο πιο απομακρυσμένο σημείο στο προαύλιο (ίσα που προλάβαινες να πας στα τελευταία διαλείμματα) ήταν τα «Καπνιστήρια» όπου αναλύουμε μέχρι τελικής πτώσης συμπεριφορές αδιάφορων σπυριάρικων αγοριών, με βαθύ στοχασμό, απροσποίητη προσήλωση και κάποια δάκρυα πρώιμης αγάπης ενίοτε, βγάζουμε για πρώτη φορά τα φρύδια μας, (η μια της άλλης – προσπαθούμε) με κλεμμένα τσιμπιδάκια απ’ τις μανάδες μας, ανοίγουμε προφυλακτικά από περιέργεια, γελώντας με θράσος και σκάζοντας τεράστιες ροζ τσιχλόφουσκες.

Τα χρόνια που το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής μας είναι το ότι η μάνα πάλι μας σιδέρωσε με τσάκιση το πετροπλυμένο Levi’s. Που νομίζαμε ότι θα πεθάνουμε από αγάπη όταν μας έριχνε ματιά ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς. Που γράφαμε κασέτες με μπαλάντες Doors, Aerosmith, Bon Jovi και παιδευόμασταν να πάρει ολόκληρο το τραγούδι η κάθε πλευρά. Που γράφαμε και τους στίχους από μνήμης σε σκισμένα φύλλα τετραδίων (την ώρα της παράδοσης). Που αφήναμε να αντιγράφει ο κολλητός μας ο σκράπας στο διαγώνισμα Κειμένων. Που βρίσκαμε τριαντάφυλλα και ραβασάκια κάτω απ τα θρανία μας του Αγίου Βαλεντίνου.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.