zougla: Gloria

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Gloria

Αυτό δεν είναι τραγούδι #798
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Σ’ ένα προβάδικο κάπου στη Δυτική Αθήνα, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, τα ιδρυτικά μέλη του πολλά υποσχόμενου συγκροτήματος Deep για Ντιπ συσκέπτονται. Αυτός με τις μπαγκέτες είναι προφανώς ο ντραμίστας. Αυτοαποκαλείται L. HoC (το προφέρει «Ελ Χοκ» και ισχυρίζεται ότι βγαίνει από τα αρχικά της φράσης «Little Hands of Concrete». (Εντάξει, ντραμίστας είναι, δεν το παρεξηγούμε.) Ο άλλος, ο παιδοβούβαλος, είναι ο μπασίστας. Αυτός κυκλοφορεί ως Three Β («Bass, Booze & Balls» θα μας εξηγούσε, αν τον ρωτούσαμε). Και ο τρίτος, ο Beau Brummell του συγκροτήματος, και ο μεγαλύτερος σε ηλικία (πατημένα τα 19), είναι ο κιθαρίστας· καλλιτεχνικό ψευδώνυμο: Ροζ.

Και τι έχουν πάθει και συσκέπτονται, αντί να δοκιμάζουν τα όριά τους στα ντεσιμπέλ; Έχουν πάθει σύγχυση: Ξέρουν πια να παίζουν (κάπως), έχουν έτοιμα τουλάχιστον 20 τραγούδια (συνολικής διάρκειας κάτι παραπάνω από 30 λεπτά), αλλά ακόμα δεν έχουν τολμήσει να βγουν στη σκηνή. Γιατί; Γιατί είναι φάλτσοι, άφωνοι, ψάρια – γι’ αυτό! Τότε, γιατί δεν παίρνουν έναν τραγουδιστή από την πιάτσα να κάνουν τη δουλειά τους; Ή –ακόμα καλύτερα– τραγουδίστρια! Μα, αυτό ακριβώς έκαναν. Εξού και η περισυλλογή.

Έβαλαν μια αγγελία στα δύο μουσικά περιοδικά της εποχής, ζητώντας «γυναίκα για lead vocalist σε ανερχόμενο πανκ-ροκ συγκρότημα». Απάντησε μία όλη κι όλη. Στο τηλέφωνο ακουγόταν μικρή, αλλά με ωραία, βραχνή φωνή. Είπαν να τη δοκιμάσουν, τι είχαν να χάσουν; (Είχαν, αλλά δεν το ήξεραν – ακόμα. Να γιατί αυτή την ερώτηση πρέπει να την κάνει κανείς μόνο όταν ξέρει την απάντηση.)

Η ακρόαση έχει μόλις τελειώσει. Η μοναδική υποψήφια τούς τραγούδησε το “Gloria” στην εκδοχή της Patti Smith. Ακαπέλα (γιατί δεν ξέρουν να το παίζουν – δεν κάνουν διασκευές, παίζουν μόνο τα δικά τους· «μόνο έτσι έχει νόημα», λένε μεταξύ τους μήπως πειστούν κι οι ίδιοι).

Η μικρή (ας την πούμε Gloria, τιμής ένεκεν) το είχε πει άψογα. Τους κάνει. Ίσως και να τους παρακάνει: αυτό είναι το πρόβλημα. Ποιο; Μα η ίδια η Gloria! Δεν φτάνει που όντως τραγουδάει, είναι και πανέμορφη από πάνω! Μια μεταφυσική απάντηση στις εφηβικές προσευχές τους. Η απόδειξη για την ύπαρξη, τελεία! Και οι τρεις τους ξέρουν ότι η λογική λέει να της δώσουν τη “δουλειά”, αλλά διαισθητικά ξέρουν επίσης ότι αυτή (Αυτή!) θα είναι και η αρχή του τέλους (και, δεδομένου ότι βρίσκονται ακόμα εντελώς στην αρχή –μεσοτοιχία με την ανυπαρξία–, τους έρχεται κομμάτι δύσκολο να πέσουν με τη μία από το «καλώς σας βρήκαμε» στο «άντε, να πηγαίνουμε σιγά σιγά». Γιατί, αν την πάρουν, το τέλος τους είναι προδιαγεγραμμένο: είτε η Gloria θα τους επισκιάσει είτε κάποιος θα την ερωτευτεί, γεγονός που με μαθηματική ακρίβεια θα τους διαλύσει· είτε και τα δύο μαζί.

Αυτά έχουν ήδη πει μεταξύ τους με το που έφυγε η Gloria για να τους αφήσει ν’ αποφασίσουν. Και τώρα σκέφτονται τι να κάνουν. Δύσκολη απόφαση; Μπα· τα κουκιά είναι μετρημένα, το ξέρουν.

«Εντάξει, να την πάρουμε», λέει ο Ροζ. «Ας μας καπελώσει».

«Μέσα», συμφωνεί ο Three Β.

«Παραμέσα», συμπληρώνει L. HoC, πετώντας τις μπαγκέτες στον αέρα.

«Υπό έναν όρο», συνεχίζει ο αρχηγός Ροζ.

Δραματική παύση.

«Απαγορεύεται να την ερωτευτούμε!»

Σιωπή από τους άλλους δύο. Βαριά η κουβέντα. Αφού την έχουν ήδη ερωτευτεί!

Μετά από σκέψη πολλή, ο Three Β λέει: «Δεν το διαλύουμε από τώρα; Πιο εύκολο μου φαίνεται!»

Κι άλλη παύση. Μέχρι που πετάγεται ο L. HoC και ρίχνει στο τραπέζι μια συζητήσιμη λύση: «Κι αν την ερωτευόμασταν και οι τρεις μαζί;»

Χμ, νέες προοπτικές! Θα το σκεφτούν. Η νύχτα προμηνύεται μεγάλη (σε αντίθεση με το καλλιτεχνικό τους μέλλον). Αλλά θ’ αποφασίσουν το σωστό. Και θα πουν κι ένα τραγούδι.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.