zougla: Στο δρόμο μ’ έναν άσπρο βάτραχο

Αυτό δεν είναι τραγούδι #788
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Ο βάτραχος έβγαινε συχνά στον δρόμο· για εκδρομές στην θάλασσα, για μικρές τοπικές τσάρκες στα γύρω χωριά, το πιο ωραίο όμως ήταν τα ταξίδια στην Αθήνα. Ήταν νέοι τότε οι γονείς μας και οι αντοχές τους ήταν απεριόριστες. Κι ο βάτραχος ήξερε από ζόρια και από βάρη, ανταποκρινόταν επάξια. Ήταν του θείου μου το αυτοκίνητο, αλλά είχε φτάσει να γίνει το οικογενειακό πουλμανάκι. Ανεβαίναμε τότε συχνά από την πόλη που μέναμε στην Αθήνα για παιδικά θέατρα ή για να δούμε τους Χριστουγεννιάτικους στολισμούς στον Πειραιά, για ψώνια ή κι απλώς για βόλτες. Φορτωνόταν ο βάτραχος με όλους μας, μέχρι και έντεκα άτομα —μεγάλοι και μικροί— είχαμε μπει και βγαίναμε στην παλιά εθνική κάνοντας αμέτρητες στάσεις για βουτιές στις παραλίες με τις χοντρές κροκάλες, για τσιμπούσια στις πλατείες των χωριών, καφέδες οι μεγάλοι και πορτοκαλάδες οι μικροί. Αλλά πιο πολύ θυμάμαι την αίσθηση της παρανομίας, όποτε έβλεπε ο θείος μου από μακριά τροχαία και ακουγόταν το παράγγελμα «κεφάλια κάτω!» και πέφταμε η πιτσιρικαρία στο δάπεδο του αυτοκινήτου ή ξαπλώναμε με φόρα στα πόδια των μεγάλων κοπανώντας τους για να κρυφτούμε. Καλά, εμείς παιδιά ήμασταν, δεν είχαμε μυαλό· αλλά και οι ενήλικοι, τώρα που το σκέφτομαι, δεν πήγαιναν πίσω. Αλλά ήταν τόσο διασκεδαστικό όλο αυτό!

Το καλοκαίρι για κανα μήνα πηγαίναμε στα εξοχικά που είχαμε στο βουνό, να μας ανοίξει η όρεξη και να κάνουμε κόκκινο μάγουλο. Συνήθως βέβαια κάναμε κόκκινα οπίσθια από τις τσουλήθρες στις πλαγιές και γδαρμένα γόνατα. Η μετοίκηση γινόταν με δυο-τρία αυτοκίνητα, αλλά έλα που όλοι θέλαμε με τον βάτραχο! Γινόταν κλήρωση για τους τυχερούς επιβάτες και έπειτα, στα κρυφά, έπεφταν οι εκβιασμοί: γυαλένια και αυτοκόλλητα λευκωμάτων άλλαζαν χέρια μέχρι να βγει η τελική σύνθεση που θα έπαιρνε ο βάτραχος. Και ήταν περίεργο, γιατί ο δρόμος είχε αμέτρητες στροφές, οι στάσεις εκεί δεν ήταν της χαράς, αλλά αναγκαίες για να βγάλουμε τα σωθικά μας, αλλά επιμέναμε να τον προτιμάμε. Όλοι άλλωστε ξέραμε ότι δεν τα έκανε ο βάτραχος αυτά, ο θείος μου έφταιγε που, φορώντας γάντια για το τιμόνι, νόμιζε ότι έκανε την ανάβαση του Ράλι Ακρόπολις κι ήταν και μια αφορμή για να ξαναπάρεις πίσω τα γυαλένια σου, στα στοιχήματα για το ποιος θα αντέξει και θα φτάσει με την αξιοπρέπεια του άθικτη μέχρι το ορεινό θέρετρο.

Αμ το άλλο το ωραίο; Εκείνη η στιγμή του προσωπικού λούνα παρκ; Που έμπαινες, καθόσουνα και με το που ξεκίναγε η μηχανή του, ουπς! σιγά σιγά σηκωνόντουσαν τα οπίσθια του, τι τέλειο! Κάποια φορά, που δεν τον είδαμε έξω από το σπίτι, καρναβάλι ήταν, είχαν μπει μέσα δεν ξέρω πόσοι μασκαράδες μετά από γλέντι κι ο βάτραχος δεν σηκώθηκε ούτε πόντο. Αναγκάστηκαν να γυρίσουν ποδαράτοι, έκατσε ο βάτραχος κάτω και δεν κούναγε, τον μαζέψανε την άλλη μέρα από την μέση του δρόμου που είχε μείνει παρατημένος και μόνος. Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσουν ποιανού είναι, ήταν γνωστός σε όλη την πόλη. Είχε κι άλλη επώδυνη στιγμή ο βάτραχος, όταν τον έδωσε ο θείος μου να τον οδηγήσει στην μητέρα μου που μόλις είχε πάρει δίπλωμα και τον θεώρησε πιο λεπτό από ότι ήταν, νόμιζε ότι χωρούσε ανάμεσα από δύο παρκαρισμένα φορτηγά και ήρθε και τον έκανε συλφίδα, τον έμπασε και από τις δύο μεριές.

Μια μόνο φορά μου έτυχε να έχω δική μου θέση στο πίσω κάθισμα και μου κατέβασαν το «παιδί», έτσι το λέγαμε, ποτέ δεν έμαθα πως λέγεται κανονικά, εννοώ αυτό το μαξιλαράκι που είναι στην μέση και κατεβαίνει για να ακουμπάς τα χέρια σου σαν πολυθρόνα. Κι έκατσα εκεί ψηλά, βασίλισσα σε θρόνο κι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα μπροστά τον δρόμο να ξετυλίγεται.
Δεν ξέρω αν ήταν καλό αμάξι, γρήγορο ήταν, το ένιωθα, αλλά για μένα ο βάτραχος ήταν το μαγικό αμάξι, το αμάξι των εκδρομών, των γέλιων, του «είμαστε όλοι μαζί». Το θυμάμαι πιο πολύ από εκείνο του πατέρα μου. Άλλωστε ποιο άλλο αμάξι ξεφούσκωνε όταν βγαίναμε από μέσα του και ψήλωνε μαζί μας!

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.