zougla: Μάτια γαλανά

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Μάτια γαλανά

Αυτό δεν είναι τραγούδι #787
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα

Σκηνή πρώτη σε νέο έργο:

Θυμάται να την κοιτάνε από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Όμορφα όπως η θάλασσα που είναι γυαλί τ’ απογεύματα. Μέσα απ’ αυτά έμαθε ν’ αγαπά, μα πιο πολύ έμαθε τι σημαίνει ν’ αγαπιέται, χωρίς όρια, χωρίς συνθήκες και προϋποθέσεις.

Σκηνή δεύτερη στο ίδιο έργο:

Κάθε που συναντά μάτια γαλανά, θυμάται εκείνα, τα πρώτα. Δεν κοιτάνε το ίδιο, όμως αναζητά σ’ αυτά την ίδια γαλήνη που έβρισκε τότε. Και είναι φορές που συναντά την ομορφιά. Είναι εκείνη η φευγαλέα αίσθηση που έχει, ότι τα μάτια, που δεν είναι πια εκείνου, χαϊδεύουν την ψυχή της. Και τι περίεργο! Κάθε φορά που αγαπά μάτια, τους δίνει πάντα εκείνο το χρώμα, της θάλασσας του απογεύματος. Κι ας μην είναι έτσι… Σημασία για κείνη έχει να μπορεί να βουλιάζει στο βλέμμα του άλλου και να μην πνίγεται, να νιώθει ότι την αγκαλιάζουν ακόμα κι όταν δεν είναι κοντά για να την αγκαλιάσουν τα χέρια.

Αυτή η σκηνή τελειώνει με δύο ανθρώπους, εκείνη κι εκείνον. Αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να είναι ο καθένας μας. Η ζωή —ή μήπως το έργο;— τους θέλει να συζητούν για όλα, μα όχι για τα βλέμματα και τη μαγεία που νιώθουν όταν κοιτιούνται. Η μαγεία δεν αποκαλύπτεται με λόγια. Τη μαγεία την κουβαλάμε μέσα μας και μόνο έτσι μπορούμε να την κοινωνήσουμε ή και να την αναγνωρίσουμε στον άλλο.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.