zougla: Η κουκίδα

Αυτό δεν είναι τραγούδι #797
Dj της ημέρας, η Βυζαντία Πυριόχου Γκυ

Την συναντώ στο σούπερ μάρκετ και με φιλά. Τα νέα μου, ρωτάει. Τα νέα μου είναι καλά. Πολύ καλά, στην πραγματικότητα. Με πήραν σε μια καλή δουλειά.

Πρέπει να φαίνομαι πολύ χαρούμενη, γιατί τη βλέπω να καταπίνει ένα λυγμό. Με σοκάρει. Όλα καλά εσύ; ρωτώ με έγνοια. Τελικά όλα καλά. Απλά σιχάθηκε που με είδε έτσι ευτυχισμένη, συμπεραίνω. Κι έχω δίκιο.

Οι άνθρωποι που σε θέλουν δυστυχή —οι άνθρωποι που σε κάνουν να κρύβεις της ζωής σου τα όμορφα— δεν είναι για σένα. Δεν είναι για κανέναν. Έχουν τη δυστυχία ως επιλογή. Τους λυπάμαι βαθιά, γιατί ζουν μέσω μια αέναης φρικτής σύγκρισης. Εσύ είσαι πιο πλούσιος, πιο ευτυχισμένος, πιο σταθερός, πιο ταλαντούχος από αυτούς — έστω κι ένα από αυτά, αρκεί.

Την ξανασυναντώ στην ουρά ενός φούρνου, τρία χρόνια μετά. Η ζωή μου δεν είναι αρκετά καλή — της το λέω, με μιαν ηλίθια ελπίδα (που δεν προλαβαίνω να αποδιώξω) να είναι πιο ευγενική και πιο καλή μαζί μου. Πράγματι: όχι μόνο δεν υπάρχει λυγμός εδώ, αλλά υπάρχει και άπλετη φτιαχτή συμπόνια. Έλα ρε, πολύ λυπάμαι, λέει ψέματα, υπομονή, να δεις εγώ που… Και ξεκινάει ένας δραματικός μονόλογος για το ότι ο φίλος της δεν της έχει κάνει ακόμη πρόταση γάμου, πότε θα κάνει παιδιά αυτή; Ο σκοπός της ζωής της είναι τα παιδιά, το αποφάσισε, έχει πρηστεί η κοιλιά της τις τελευταίες μέρες, σίγουρα στρες θα είναι, και στη δουλειά βαρεμάρα τρελή ρε συ.

Είμαι μπερδεμένη. Τι πρέπει να είμαι εγώ για να είναι φίλη εκείνη; Επιτυχημένη ή όχι; Ευτυχισμένη ή σε απελπισία; Δεν πρέπει να με νοιάζει, μα με νοιάζει. Με τρομάζει αυτή η συμπεριφορά των ανθρώπων, η ταυτόχρονα ανθρώπινη και μη.

Την συναντώ στο φουαγιέ ενός κινηματογράφου μερικά χρόνια μετά και δεν με φιλά. Κρατάει ένα μωρό στην αγκαλιά κι άλλο ένα στο καρότσι. Χαίρομαι πολύ για κείνη! Της το λέω. Τη ρωτάω τι κάνει ο φίλος της. Α, τον παντρεύτηκα τον βλάκα, λέει. Που να μην έσωνα. Και — βούλωσ’ το, Δανάη, λέει στο μωρό που κλαψουρίζει. Είδες τα βλαμμένα, μου έχουν φάει τη ζωή. Αν θες μια συμβουλή φιλενάδα, μη κάνεις παιδιά. Εσύ; δεν έχεις, ε; Τυχερή, τυχερή. Κι αν μπορείς μη παντρευτείς. Βρες μια δουλειά που να σου αρέσει και κάνε καριέρα. Τα νέα σου; Α, κάνεις καριέρα.

Και καταπίνει ένα λυγμό.

Από τα ηχεία της ζωής ξεχύνεται μια μουσική. Αυτή η μουσική είμαι εγώ. Αυτή η μουσική γελά.
Συγγνώμη, λέει στην αρχή, συγγνώμη που ευτύχησα περιστασιακά μπροστά στα μούτρα σου, μπροστά σε αυτή τη μάσκα γκρίνιας του προσώπου σου. Συγγνώμη και για μετά, που έγινα για μια στιγμή πιο δυστυχής από όσο μπορούσες να διαχειριστείς. Συγγνώμη που γελάω τώρα. Αλλά έχω ανέβει βλέπεις σε ένα μπαλόνι, φίλη μου, σε ένα μπαλόνι τεράστιο, ένα μπαλόνι κόκκινο, σαν εκείνη την ταινία – τη θυμάσαι; και σε κοιτώ από πολύ ψηλά, κι εσύ χαρούμενη πρέπει να είσαι τώρα, είσαι τόσο χαμηλά όσο θέλησες. Τώρα μπορείς να με κοιτάς και να με μέμφεσαι, και να με θαυμάζεις, να με μισείς. Όπως σε κάνει να νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου.

Και η μουσική γίνεται χορός, και το μπαλόνι γίνεται πόλη. Και χωράει εμένα, όσα αγαπώ, όσα χάνω, όσα κερδίζω κι όσα ψευτοχάνω κι όσα ψευτοκερδίζω, κι εσύ με κοιτάς να χαχανίζω, και τα μωρά με κοιτούν να χαχανίζω και γελούν κι αυτά. Και το σινεμά με κοιτά να χαχανίζω και οι ταινίες γίνονται κωμωδίες, και τα προσεχώς κυλιούνται κάτω από τα γέλια κι εσύ δεν καταλαβαίνεις. Και φωνάζεις ξανά στη Δανάη να σταματήσει, αλλά η Δανάη δεν σταματά, κι εκείνο το άλλο παιδί στο καροτσάκι του οποίου το όνομα δεν ξέρω γελάει κι εκείνο, και φεύγουν από καρότσια και χέρια, και οι αφίσες πετάνε τα συρραπτικά τους, και η ταμίας ανεβαίνει σα να κολυμπά. Όλα ανεβαίνουν προς τα πάνω, προς το κόκκινο μπαλόνι, όλα γελούν κι όλα χορεύουν, κι ας μην είναι όλα καλά. Και το μπαλόνι πόλη γεμίζει κι άλλο, κι άλλο, κι ανεβαίνει πάνω από την ατμόσφαιρα, κι εσύ έχεις καιρό τώρα που έχεις γίνει κάτι λιγότερο από μια κουκιδίτσα τόση δα, κι εγώ νιώθω όμορφα για σένα, γιατί για πρώτη φορά έχεις γίνει εκείνο που επιθυμούσες.

[Εξώφυλλο: Paul Klee, Red Balloon, 1922. Solomon R. Guggenheim Museum, New York, USA]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.