zougla: Don’t You Forget About Me

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Don’t You Forget About Me

Αυτό δεν είναι τραγούδι #837
Dj της ημέρας, η Κατερίνα Σταματοπούλου

Θυμάμαι κάποτε που είχαμε το μαγαζί και πηγαίναμε παραγγελίες με τη μαμά, με το αυτοκίνητο, σε όλη την Αθήνα. Και ήταν αργά το απόγευμα, και ήταν Χριστούγεννα, παραμονές Πρωτοχρονιάς. Τα σπίτια στις γειτονιές ήταν στολισμένα με πολύχρωμα φωτάκια και καραβάκια και αστέρια και δέντρα, που αναβόσβηναν ρυθμικά. Και εμείς στο αυτοκίνητο, κουβεντιάζαμε και σχολιάζαμε το ένα ή το άλλο.

Καμιά φορά σταματούσαμε σε κάποιο «εξωτικό» ζαχαροπλαστείο, σε κάποια μακρινή από τη δική μας γειτονιά, για να αγοράσουμε γλυκά ή έστω μια σοκολάτα από ένα περίπτερο, και το Μίκυ Μάους και περιοδικά Ντίσνεϊ. Άλλοτε μπορεί να φέρναμε φαγητό στο σπίτι, από κάπου πρόχειρα, από τα Goody’s ή τα Wendy’s ή μια πίτσα ή σουβλάκια. Αν και συνήθως μαγείρευε η μαμά, παρά τις απαιτητικές υποχρεώσεις μιας συνοικιακής οικογενειακής επιχείρησης, ενός ανθοπωλείου.

Όταν γυρίζαμε σπίτι, κουρασμένες, στο τέλος της ημέρας, θα χαζεύαμε καμιά ταινία στην τηλεόραση. Τότε είχαμε μόνο μία τηλεόραση που είχε μεταφερθεί στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου, όταν τα σπάσαμε με τον αδερφό μου και έκανα κατάληψη στο σαλόνι, όπου και έγινε το δικό μου δωμάτιο. Επισκέψεις έτσι και αλλιώς δεν είχαμε ποτέ στο σπίτι, ούτε τραπεζώματα, παρά μόνο Χριστούγεννα και σε καμιά γιορτή, και αυτά μεταξύ μας. Είχαν σταματήσει να έρχονται συγγενείς και φίλοι γιατί με το μαγαζί δεν υπήρχε πλέον χρόνος να διοργανώσεις γιορτές και πανηγύρια. Ο λιγοστός ελεύθερος χρόνος που πιθανόν να υπήρχε ήταν χρόνος ιερός, χρόνος ξεκούρασης στο σπίτι ή χρόνος προετοιμασίας για την επόμενη ημέρα. Εφόσον λοιπόν η τηλεόραση είχε μεταφερθεί στην κρεβατοκάμαρα, αν ήθελα να δω κάποιο πρόγραμμα αργά το βράδυ, έπρεπε να ξαπλώσω δίπλα στη μαμά ή τον μπαμπά ή αν ήταν οι δυο τους ξαπλωμένοι έπρεπε να κάτσω στην μπαμπού πολυθρόνα δίπλα από το κρεβάτι.

Ένα τέτοιο, κρύο βράδυ Χριστουγέννων, μετά από παραγγελίες που είχαμε πάει με το αυτοκίνητο, είχα πετύχει στην τηλεόραση το «Breakfast Club». Θυμάμαι πως ήταν αργά, μετά τα μεσάνυχτα, και έξω είχε αρχίσει να πέφτει ένα ψιλό χιόνι. Είχαν σβήσει και τα καλοριφέρ στην πολυκατοικία, από ώρα, και είχα τυλιχτεί με μια κουβέρτα, στην πολυθρόνα, να βλέπω την ταινία. Δεν έλεγα να πάω για ύπνο, ήθελα να την δω, μου άρεσε πολύ. Οι γονείς μου είχαν πια αποκοιμηθεί. Ο μπαμπάς ίσως να ροχάλιζε κιόλας. Η μαμά ξυπνούσε μια στο τόσο να δει αν είμαι ακόμα εκεί ή αν έχω ξεχάσει την τηλεόραση αναμμένη. Το κανάλι έκανε διακοπή για διαφημίσεις και η ταινία αργούσε να τελειώσει, αλλά εγώ έμενα εκεί, τυλιγμένη στην κουβέρτα, στην μπαμπού πολυθρόνα, με τον ήχο της τηλεόρασης όσο πιο χαμηλά γινόταν να μην τους ξυπνήσω.

Για κάποιον περίεργο λόγο αυτή η ανάμνηση είναι πολύ έντονη στη μνήμη μου και πάντα ανατρέχω σε αυτήν θεωρώντας την ως μια από τις πιο ευτυχισμένες της εφηβικής μου ηλικίας! Ήταν ίσως ο συνδυασμός όλων αυτών. Τα Χριστούγεννα, έξω το κρύο και το χιόνι, μέσα η θαλπωρή του σπιτιού, η ζέστη της κουβέρτας και η ελπίδα ότι όλα με κάποιον μαγικό τρόπο, όσο δύσκολα και αν φαίνονται ότι είναι, θα πάνε καλά. Ο αλήτης θα βρει μια πριγκίπισσα να τον αγαπήσει. Η «παράξενη» θα βρει έναν καλό φίλο. Έστω για μια μέρα. Και ας εξαφανιστούν όλα αυτά αύριο. Ας ξαναγυρίσουν στην πρότερή τους κατάσταση. Για εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα όμως βρήκαν αυτό που ήθελαν. Αυτό που τους έκανε ευτυχισμένους. Και αυτό το συναίσθημα θα τους συντροφεύει για πάντα. Στο τέλος της ταινίας δε, όταν έπεσε και το «Don’t You Forget About Me» πρέπει να είχα δακρύσει. Από ευτυχία. «Κοίτα, μαμά, χιονίζει!»

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.