zougla: Ένα φωτεινό χαμόγελο

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Ένα φωτεινό χαμόγελο

Αυτό δεν είναι τραγούδι #834
Dj της ημέρας, η Παρασκευή Χατζηνικόλα

Δεν είχε άλλη επιλογή. Ο νέος ανάγκασε το χρόνο να κυλήσει γοργά σα να ’χε την ταχύτητα φωτός. Και μέσα από αυτόν βρέθηκε σε έναν τόπο ά-τοπο με ένα χρόνο ά-χρονο, όπου θα συναντούσε εκείνη. Περίεργο που του φάνηκε τόσο οικείος; όχι, γιατί πολλές φορές τον είχε πλάσει με τη δύναμη της φαντασίας του. Μια δύναμη που αντλούσε από την αγάπη και την πίστη Εκείνης, που τόσο απρόσμενα βιαστικά τον εγκατέλειψε.

Δεν πρόλαβε να της πει όσα είχε ονειρευτεί. Δεν μπόρεσε να κάνει πραγματικότητα όσα είχε σχεδιάσει για Εκείνη. Δεν κατάφερε να της ζητήσει εκείνο το χορό που πάντα λαχταρούσε. Δεν είχε χορτάσει να της δείχνει το «σ’ αγαπώ» με κάθε τρόπο. Ένιωθε πως ό,τι είχε ως τότε πει ήταν τόσο ασήμαντο για το μεγαλείο της ψυχής της.

Όφειλε λοιπόν να την αναζητήσει γιατί η αγάπη του για Εκείνη δεν γνώριζε όρια κοσμικά. Μόνο τον ωθούσε να κάνει ακόμα και όσα δεν ορίζει το ανθρώπινο μυαλό. Και είχε μια παράδοξη σιγουριά πως Εκείνη θα ήταν σ’ αυτόν τον πρωτόγνωρα όμορφο χωρο-χρόνο.

Γιατί πάντα ήταν εκεί. Δεν υπήρξε στιγμή στη ζωή του που να μην ταυτίστηκε με το χαμόγελό της. Ένα χαμόγελο φωτεινό που έκανε τη μορφή της αγγελική κι έδινε στο νέο κουράγιο κι ελπίδα. Δεν υπήρξε σκέψη που να μην αφιερώθηκε σε Εκείνη. Δεν υπήρξε γλυκό, αγνό συναίσθημα που να μη γεννήθηκε και να μην εκδηλώθηκε για Εκείνη. Όλα ήταν αυτό το χαμόγελο. Πάντα το καταφύγιό του στις δύσκολες στιγμές. Αυτό που χάριζε στις όμορφες στιγμές μοναδικότητα. Η κινητήρια δύναμη στη ζωή του νέου, που τον ωθούσε, τον παρότρυνε, τον ενίσχυε σε κάθε βήμα του. Αυτό που του όριζε με μια γλυκιά επιταγή σκοπούς στη ζωή του.

Άξιζε να ξαναδεί τη λαμπρότητα αυτού του χαμόγελου, να ξανακούσει τον ήχο του που ποτέ δεν έφυγε από τα αφτιά του… κι ένιωθε πως θα ήταν για πάντα σα μια ξεχωριστή μελωδία στην ψυχή και στο μυαλό του. Άξιζε λοιπόν να κάνει την υπέρβαση για το ρευστό εκείνο χώρο. Και μέσα σε αυτή τη ρευστότητα Εκείνη ήταν το μόνο ακλόνητο σημείο αναφοράς. Ήταν εκεί για να χαμογελάσει στο νέο ξανά και να του δώσει νόημα να συνεχίσει τη ζωή του τη μισή.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.