zougla: Ο Αγαπημένος και ο Θάνατος

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Ο Αγαπημένος και ο Θάνατος

Αυτό δεν είναι τραγούδι #819
Dj της ημέρας, η Βυζαντία Πυριόχου Γκυ

Το 1986 ο Σείριος κυκλοφορεί έναν θαυμάσιο δίσκο με την ονειρική φωνή της Αλίκης Καγιαλόγλου. Ο τίτλος είναι «Τραγούδια από την Ισπανία και τη Λατινική Αμερική». Περιέχει εννέα παραδοσιακά τραγούδια της Ισπανίας και επτά σύγχρονα της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής. Οι διασκευές είναι του ταλαντούχου Νίκου Κυπουργού και η απόδοση των στίχων από τα ισπανικά της Αγαθής Δημητρούκα. Την ωραιότατη σπανιόλικη κιθάρα γρατζουνά εντέχνως ο Κώστας Γρηγορέας.

Το τραγούδι Romance del enamorado y la muerte είναι ένα εκ των παραδοσιακών ισπανικών τραγουδιών και η φωνή της Καγιαλόγλου το ντύνει ιδανικά, ώστε σχεδόν δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τους στίχους για να αισθανθείς το ρομαντικό δράμα που κρύβει.

Στο ειδύλλιο του Ερωτευμένου και του Θανάτου, λοιπόν, κυριαρχεί η αίσθηση του αναπόφευκτου. Ο Αγαπημένος ονειρεύεται ανέμελα στο σπίτι του, όταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου τον επισκέπτεται ο Θάνατος με την ωραία μορφή μιας λευκής γυναίκας, την οποία αυτός περνά για τη λευκή αγαπημένη του. Όταν ανακαλύπτει την αλήθεια, εκλιπαρεί τον Θάνατο να του χαρίσει λίγο ακόμα χρόνο. Εκείνη του διαθέτει άλλη μια ώρα: όσο ακριβώς χρειάζεται για να τρέξει απελπισμένα προς τον χαμό του. Η Λευκή του αγαπημένου μπλέκεται με την λευκή γυναίκα Θάνατο, κι αυτός βουτάει σε λάθος αγκαλιά.

Παρακάτω οι στίχοι του τραγουδιού σε δική μου ελεύθερη απόδοση.

Όνειρο είδα χτες τη νύχτα, όνειρό μου αγαπημένο
όλες τις αγαπημένες που τότε κράτησα στην αγκαλιά μου.

Μια πολύ χλωμή γυναίκα, παγωμένη σαν το χιόνι
“Από πού έρχεσαι, αγάπη; Πώς μπήκες μέσα εδώ, ψυχή μου;”

Ξάφνου κλείδωσαν οι πόρτες, σφάλισαν τα παραθύρια
“Δεν είμαι αγάπη, αγαπημένε, ο Θάνατος είμαι που ο Θεός στέλνει”.

“Ax, σκληρέ Θάνατε! Χάρισέ μου άλλη μια μέρα!”
“Δεν θα σου χαρίσω μέρα, σου χαρίζω όμως μια ώρα”.

Γδύθηκε ο αγαπημένος, ξαναντύθηκε με βιάση
και έτρεξε κατά τον δρόμο που η αγάπη του κατοικούσε.

“Άνοιξε, Λευκή, την πόρτα! Άνοιξε μου, αγαπημένη!”
“Πώς να ανοίξω θες την πόρτα, η ώρα είναι περασμένη.

Ο πατέρας μου είναι μέσα, και η μητέρα μου είναι ξύπνια.”
“Αν απόψε δεν μου ανοίξεις, δεν μου ανοίγεις την καρδιά σου.
Γιατί ο Θάνατος με ζώνει, μα με σένα είναι η Ζωή”.
“Έλα στο παράθυρό μου, όπου πλένω και κεντώ.

Θα σου ρίξω για να ανέβεις το μεταξωτό σχοινί,
κι άμα εκείνο δεν αντέξει, τις πλεξίδες μου σου ρίχνω”.
Το μεταξωτό σχοινί έσπασε και κόπηκε, και ο Θάνατος από κάτω ήρθε και τον άρπαξε
“Πάμε τώρα, αγαπημένε, η ώρα σου ήρθε και παρήλθε”.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.