zougla: Ανεπίδοτα γράμματα

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Ανεπίδοτα γράμματα

Αυτό δεν είναι τραγούδι #822
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

Αγαπώ πολύ το θέατρο, από παιδί. Παλιά πήγαινα πάρα πολύ συχνά. Τα τελευταία χρόνια όχι όσο θα ‘θελα – οι λόγοι πολλοί: χρόνος μηδέν πια, χρήματα επίσης, δεκάδες παραστάσεις στην Αθήνα (ποια να πρωτοδιαλέξεις), οι περισσότερες μέσα στη βδομάδα κι όχι Σαββατοκύριακα. Έτσι πηγαίνω σπάνια πια, όταν βρεθεί παρέα.

Το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου ήθελα από πέρσι να το δω. Θεωρώ εμβληματικό το έργο για την νεοελληνική λογοτεχνία, είναι μέσα στα πιο αγαπημένα μου, κι είχα μεγάλη περιέργεια να δω τη μεταφορά του στη σκηνή – μου άρεσε και η ιδέα της κουβέντας μετά την παράσταση, με διαφορετικό καλεσμένο κάθε φορά. Δεν βόλεψε, αλλά φέτος μάθαμε (από τη φίλη-θεατρολόγο της παράστασης) πως στην πρώτη της φετινής σαιζόν, στην κουβέντα που θα ακολουθήσει μετά τον θεατρικό μονόλογο του Φώτη Μακρή (που έχει κάνει και την θαυμάσια προσαρμογή του κειμένου) θα είναι η Άλκη Ζέη. Έξτρα κίνητρο, λοιπόν, κινητοποίησα φίλες και φίλους και πήγαμε παρέα μεγάλη, μια Παρασκευή με την πρώτη δυνατή βροχή του φθινοπώρου (που κάποια στιγμή λειτούργησε σαν ηχητικό εφέ στην παράσταση, απολύτως ταιριαστό).

Βγήκαμε από το θέατρο περασμένα μεσάνυχτα. Συγκλονισμένοι όλοι, και από την εξαιρετική ερμηνεία και από την κουβέντα που ακολούθησε. Η Άλκη Ζέη μας είπε για τις αναμνήσεις της από τον φίλο της τον Άρη Αλεξάνδρου, από την κατοχή, από τις εξορίες της στην Τασκένδη και στο Παρίσι. Απάντησε στις ερωτήσεις μας, κουβέντιασε μαζί μας, χάρηκε που τόσοι νέοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την ιστορία του τόπου.

Στην κουβέντα που κάναμε μετά, στο ταβερνάκι που πήγαμε, έπαιζε λούπα στο μυαλό μου το «Σύντροφε, κοιμάσαι;». Και σήμερα όλη μέρα ακούω τα Ανεπίδοτα Γράμματά του. Νομίζω θα κάνει μέρες να σβήσει από το μυαλό μου η παράσταση, οι σκέψεις που ακολούθησαν κι οι κουβέντες που κάναμε. Κι η διαπίστωση πως εξακολουθεί να είναι επίκαιρος ο λόγος του, πεζός και ποιητικός. Πως μεταφέρεται στο σήμερα η αλληγορική ιστορία του άδειου κιβωτίου. Και πόσο ακόμα με συγκινούν τα ποιήματά του, κι ας τα ‘χω διαβάσει δεκάδες φορές.

Πλάι στη θάλασσα μαζί σου
Είχα μπορέσει να πετάξω
Δυο βότσαλα στην άκρη του γιαλού
Και μας πιτσίλισαν λιακάδα

Δεν ξέρω αν διαβάζεις ανάμεσα στις δέκα μου αράδες
Πόσο πολύ μου λείπει το βορινό παράθυρο κλειστό
Μην τύχει και κρυώσει
Ένα φλιτζάνι τσάι που αχνίζει
Τα περιστέρια των χεριών σου

Λέω να κλείσω τα παντζούρια
Μήπως και μείνει τίποτα απ’ το σούρσιμο της χτένας
Στα μαλλιά σου
Λέω ν’ ανεβάσω το φιτίλι
Μη μου χαθεί η φωνή σου

(οι φωτογραφίες είναι της Ελένης Νικολοπούλου)

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.