Φεντερίκο Φελίνι: Μαγεία και ζυμαρικά

—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—

Για πολλούς σκηνοθέτες, οι σκηνές στο τραπέζι δεν είναι παρά μια ευκαιρία να έχουν μαζί διάφορους χαρακτήρες που μιλάνε ώστε να προωθηθεί η πλοκή. Στις ταινίες του Φελίνι, το φαγητό ήταν τόσο ουσιώδες στοιχείο, τόσο απαραίτητο συστατικό για την απεικόνιση της ζωής όσο και ο έρωτας και ο ύπνος.

Στην πραγματικότητα, η εμμονή του σκηνοθέτη Φελίνι με το φαγητό δεν ήταν παρά μια ευθεία αντανάκλαση της ίδιας εμμονής στην καθημερινή του ζωή. Η έννοια της παρέας, της συνύπαρξης γενικά, οι συζητήσεις και οι κουβέντες, σοβαρές ή μη, έπρεπε πάντα να συνοδεύονται με φαγητό. Άλλωστε, όπως του άρεσε να επισημαίνει, ετυμολογικά η λέξη ιταλική compagnia προέρχεται από το con+pane (ψωμί) – όπως άλλωστε και στα ελληνικά η «συντροφιά».

«Μ’ αρέσει να τρώω», δήλωνε σε μια παλιά του συνέντευξη στο Vogue, «αλλά πιο πολύ ακόμα μ’ αρέσει να κάθομαι και να συζητάω με φίλους γύρω από το τραπέζι και να παρακολουθώ άλλους να τρώνε. Καταλαβαίνεις πολλά για την προσωπικότητα του άλλου βλέποντάς τον να τρώει — πώς πιάνουν το μαχαίρι και το πιρούνι, πώς μασάνε, πόσο φαγητό βάζουν στο στόμα τους. Πιο πολύ μου αρέσει να βλέπω γυναίκες να τρώνε, γιατί έτσι καταλαβαίνω τη διάθεσή τους απέναντι στον αισθησιασμό. Όταν βλέπω μια γυναίκα να μασουλάει επί ώρες δυο φύλλα μαρούλι, αμέσως γίνομαι καχύποπτος».

«Το φαγητό είναι αγάπη», συμπλήρωνε. «Έχει μεγάλη σημασία το πόση αγάπη βάζεις στην προετοιμασία του φαγητού. Η αγάπη θα έπρεπε πάντα να συμπεριλαμβάνεται στα υλικά».

 

Ο Φελίνι τάιζε τους ηθοποιούς του με τη φροντίδα Ιταλίδας μαμάς. Το φαγητό στις ταινίες του είναι πάντα αληθινό. Οι ηθοποιοί έτρωγαν κανονικά, δεν έφτυναν την μπουκιά μετά το «cut!» όπως συμβαίνει συνήθως. Στις παραγωγές των ταινιών του, συμμετείχαν πάντοτε πολλοί (και καλοί) μάγειροι. Και είναι αλήθεια ότι ο Φελίνι μάς έχει δώσει μερικές από τις πιο κλασικές σκηνές φαγητού στην ιστορία του κινηματογράφου: το γαστριμαργικό όργιο στο «Σατυρικόν» (όπου χρησιμοποιήθηκαν, για ευνόητους λόγους, και ψεύτικα φαγητά, όπως τα αλογίσια μάτια), το απολαυστικό οικογενειακό γεύμα στο «Amarcord», τις σκηνές κουζινικής τρέλας στο «Και το πλοίο φεύγει» και, βέβαια, το υπαίθριο τσιμπούσι στο «Ρόμα».

Ειδικά γι’ αυτή την τελευταία, η τροφοδοσία έμοιαζε με βαρέλι χωρίς πάτο: «Οι κομπάρσοι ήταν πολλοί, και πεινούσαν, κι έτσι ανάμεσα στα γυρίσματα έτρωγαν όλο το φαγητό που υπήρχε. Είχαμε είκοσι μαγείρους να δουλεύουν για εκείνη τη σκηνή. Γυρίζαμε και ξαναγυρίζαμε, μέχρι να τελειώσει το φαγητό – και τα λεφτά».

Ο κόσμος του Φελίνι έμοιαζε με μια ατέλειωτη καντρίλια ανάμεσα στο ωμά γήινο και το ονειρικό. Κι ο ίδιος έδωσε ίσως τον καλύτερο ορισμό: «Η ζωή είναι ένας συνδυασμός μαγείας και ζυμαρικών».

* * *

Καλλιτέχνες στην κουζίνα και σεφ με ανησυχίες:
μια στήλη για την τέχνη της γαστρονομίας και τη γαστρονομία της τέχνης.

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Η κουζίνα του dim/art

Στο:Η κουζίνα του dim/art Tagged: Amarcord, Και το πλοίο φεύγει, Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Ρόμα, Σατυρικόν, Φεντερίκο Φελίνι, Stucano Closer

from dimart http://ift.tt/2eUMomx
via IFTTT