zougla: Wish you were here

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Wish you were here

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 739
Dj της ημέρας, η Ρούλα Καλαρά

Μια φορά κι εναν καιρό ήσαν τα νιάτα. Και μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε η Ίος της δεκαετίας του ’70 και της Μεταπολίτευσης. Τότε που ζούσαμε… Τέλειωσε η εξεταστική (σιγά τα πολλά μαθήματα που δίναμε τον Ιούνιο -στα τραπεζάκια των παρατάξεων περνάγαμε τη μέρα μας…) και η παρέα αποφάσισε να πάμε, για όσον καιρό θα φτάνανε τα λεφτά μας, στην Ίο. Ο πυρήνας της παρέας ήταν από το Δημοκρατικό Αγώνα Φιλοσοφικής και από θαμώνες της πλατείας Εξαρχείων. Η Μπέττυ, η Βάσω, η Δάφνη, εγώ κι ο Χρίστος ήμασταν οι πρώτοι που κατέφθασαν στο Μυλοπότα. Σιγά σιγά, προστίθενταν κι άλλοι που έρχονταν ενδιάμεσα.

Για μένα αυτές ήσαν οι πρώτες διακοπές που έκανα εκτός οικογενείας. Μέχρι τότε ήξερα μόνο τα Ιαματικά Λουτρά στα Μέθανα και στην Ωραία Ελένη, που πηγαίναμε επί χρόνια με τον αδελφό μου μαζί με τους παππούδες. Μετά ήρθε το διάβασμα για τις Εισαγωγικές και τέρμα κι αυτά! Ο Μυλοπότας τότε ήταν μια τεράστια αμμουδιά, σχεδόν άδεια. Όλη δική μας! Κανένα σπίτι! Μόνο μια φτηνή ταβέρνα σε μιαν άκρη που μας έφτανε και μας περίσσευε για το φαγητό μας. Κάναμε ελεύθερο κάμπιν στα χωράφια γύρω γύρω από την παραλία. Κάποιοι μάλιστα, δεν είχαμε καν σκηνή και κοιμόμασταν σε μια κουβέρτα πάνω στην άμμο. Τη θυμάμαι ακόμα την κόκκινη αργαλίσια κουβέρτα μου… Με μια δυο αλλαξιές ρούχα ο καθένας και τίποτα άλλο…Όλη τη μέρα την περνάγαμε εκεί, μέσα έξω στη θάλασσα. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Τις διαδρομές μας, φυσικά, τις κάναμε όλες με τα πόδια. Κάθε βράδυ ανεβαίναμε στη Χώρα, όπου συμμετείχαμε σε ένα αυτοσχέδιο, διαρκές πάρτι μέχρι τα ξημερώματα.

Στη Χώρα τότε (δεν έχω ιδέα αν λειτουργεί ακόμα) υπήρχε το περίφημο Ίος Κλαμπ. Ένας χώρος πάνω στα βράχια με μια πίστα κι ένα μπαρ στο κάτω μέρος. Η θέα από τα βράχια του ήταν μοναδική, ειδικά την ώρα που βασίλευε ο ήλιος. Και σ’αυτό το σημείο, αυτή την ώρα, έγινε η γνωριμία μου με τους Pink Floyd! Kάθε ηλιοβασίλεμα, το Ίος κλαμπ ξεκινούσε το πρόγραμμά του με το wish you were here. Είναι αδύνατον να περιγράψω τα συναισθήματά μου όταν το πρωτοάκουσα μέσα στην ησυχία και στα χρώματα πέρα στα βουνά και στη θάλασσα της Κυκλαδίτικης Δύσης. Κάτι μου έκανε μέσα μου αυτό το τραγούδι και ειδικά η εισαγωγή…Έκλαψα από ευφρόσυνη συγκίνηση. Από τότε, κάθε δειλινό, ανηφόριζα για το Ίος κλαμπ είτε μαζί με όλους τους άλλους είτε με κάποιους είτε μόνη μου, για να ζήσω την ιεροτελεστία του ηλιοβασιλέματος με την απόλαυση των μοναδικών για μένα ήχων του wish you were here. Θυμάμαι ακόμα και το ποτό αυτής της ώρας: ουζο on the rocks, όπως το έλεγε ένας φίλος μου, ο Γιάννης, που τον έχω χάσει από τότε. Φυσικά, το κλαμπ συνέχιζε με τα αγαπημένα μας ροκ κομμάτια και χορεύαμε μέχρι το πρωί, που γυρνούσαμε στο Μυλοπότα λιώμα. Χορεύαμε ακόμα και στη δαδρομή. Σταματούσαμε όπου μας άρεσε και στήναμε κατάσταση με ποτά τραγουδώντας μόνοι μας.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η αρχική παρέα, αφού αυξήθηκε πολύ με νέες αφίξεις, άρχισε σιγά σιγά να λιγοστεύει και να σκορπάει από δω κι από κει. Τσακωμοί, συγκρούσεις επιθυμιών και… πανευρωπαϊκοί έρωτες μας χώρισαν εις τα εξ ων συνετέθημεν. Βρεθήκαμε σε άλλες παρέες και συναντιόμασταν τυχαία. Στο τέλος διαλυθήκαμε και γύρισε ο καθένας μόνος του στην Αθήνα, για να ξανασμίξουμε το φθινόπωρο. Τι ωραία φάση! Ανεξίτηλες σκηνές μέσα στο μυαλό μου… Ανεξίτηλοι ήχοι… Και μια νότα ν’ ακούσω σήμερα από το wish you were here, γίνομαι αμέσως 20 χρονών και μεταφέρομαι κατευθείαν στο Ίος κλαμπ και στο Μυλοπότα. Και ζω για λίγο μαζί με αγαπημένους που έχουν χαθεί για πάντα…

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στοdimartblog@gmail.com.