zougla: Θα σε δω στην πρεμιέρα

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 745
Dj της ημέρας, ο Δημήτρης Αλεξίου

— Ρε συ Δημήτρη, είναι μικρό το έργο. Μήπως να πρόσθετες καμιά δεκαριά λεπτά;

— Και τι είναι παιδί μου το έργο να του προσθέσω στα ξεκούδουνα δέκα λεπτά; Αγγούρι που του αυξήθηκε ο ΦΠΑ; Μια χαρά είναι το έργο, μιάμιση ώρα κρατάει.

— Είναι μικρό το δεύτερο μέρος όμως.

— Θα γελάει ο κόσμος, θα σταματάτε να παίζετε θα φάμε κάνα τρίλεπτο ακόμα απ’ τα χειροκροτήματα. Βάλε και την αλλαγή σκηνικού, μια χαρά είμαστε. Να τελειώσουμε και πριν αρχίσουν τα κλαμπατσίμπανα από τα μαγαζιά της πλατείας.

Μ’ έτρωγε όμως. Να κάτσεις να αλλάξεις τη δομή μιας φάρσας μπορεί ή να την μπουκώσει ή να την αδυνατίσει; Πόσες ατάκες ακόμα να προσθέσεις για να βγει δέκα λεπτά παραπάνω το έργο; Ποιο ρόλο να μεγαλώσεις χωρίς να σου γκρινιάξουν όλοι οι υπόλοιποι; Πώς στο καλό μεγαλώνει ένα έργο σε διάρκεια χωρίς να πειράξεις το κείμενο;

Στο έργο μέσα, αναφέρεται η ατάκα: «Θα παίξεις και θα πεις κι ένα τραγούδι». Κι ενώ η μία αρνείται να συζητήσει καν την εκδοχή του τραγουδιού γιατί δεν αναφέρεται στο συμβόλαιό της, η άλλη πρωταγωνίστρια τρελαίνεται και ζητάει συνεχώς να τραγουδήσει εκείνη το τραγούδι τέλους. Το τραγούδι τέλους.

Κύμη – Αθήνα δυο ώρες και κάτι ψιλά δρόμος. Cd στο αμάξι δεν έχει —το Mamma mia έχει ξεμείνει στο άλλο αμάξι από τότε που τα παιδιά ήταν πέντε χρονών και το ακούγαμε δις ημερησίως σαν αντιβίωση ένα πράγμα—, τα τοπικά ραδιόφωνα παίζουν μπουζουκοτράγουδα της πλάκας, ποπ χιτάκια με αφελείς στίχους ή νταλκαδοτράγουδα για βαριά σεκλέτια. Τα κρατικά συνηθίζουν την κλασική μουσική και φοβάμαι μη με πιάσει ο ύπνος στο τιμόνι. Ειδήσεις δεν ακούω γιατί συνήθως κάποια καταστροφή συμβαίνει κάθε φορά που γυρίζω απ’ το νησί και σκιάζομαι ο άνθρωπος που ούτε τηλεόραση δε βλέπω εκεί. Να γυρίσω τουλάχιστον στην πόλη να κλειδαμπαρωθώ στο γραφείο να μη με βρίσκουν οι συμφορές στο δρόμο. Τι να κάνει ο αγχωμένος συγγραφέας την ώρα που οδηγεί;

Εκεί κατά το Αυλωνάρι μού ήρθε το ρεφρέν. Η μελωδία δηλαδή πάνω στον τίτλο. Την άκουγα στο μυαλό μου καθαρά. Ρούμπα γρήγορη ήταν, άκουγα το ακορντεόν, τα κρουστά να χτυπάνε το πνευστό που δεν καταλάβαινα αν ήταν τρομπέτα ή τρομπόνι (καλά, και να το ‘βλεπα μάλλον πάλι δε θα καταλάβαινα τι απ’ τα δύο ήταν). Και δώσ’ του να το τραγουδάω ξανά και ξανά λες και ήταν το τελευταίο σουξεδάκι που έγινε viral και μου κόλλησε στο μυαλό. Μέχρι το Αλιβέρι το πρώτο ρεφρέν ήταν έτοιμο και άρχιζα να φτιάχνω και τα υπόλοιπα στην ίδια μελωδία αλλά με άλλους στίχους. Τέτοιος ενθουσιασμός να γκαρίζεις απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα ένα άγνωστο σε όλους —και σε σένα ακόμα— τραγούδι και να σε κοιτάνε οι νταλικιέρηδες που προσπερνάς και τα αμάξια που σταμάτησαν να στρίψουν στον επαρχιακό, δε φαντάζεστε. Σαν να έχεις κερδίσει στο μυαλό σου το τζόκερ και αρχίζεις να υπολογίζεις που θα ξοδέψεις τα λεφτά.

Κάπου εκεί στη Χαλκίδα βάζεις μπροστά και τα κουπλέ. Αυτά πρέπει να έχουν σχέση με το έργο, να βγαίνουν απ’ την υπόθεση, απ’ τις ατάκες των ηθοποιών. Και δώσ’ του να αλλάζεις και να μετανιώνεις και να σκέφτεσαι τον κάθε στίχο με τη φωνή του κάθε ηθοποιού που γνωρίζεις ως ομιλία, αλλά δεν έχεις ιδέα πώς τραγουδάει.

Και στην Εθνική να κόβεις ταχύτητα για να μη σου χαλάει την ακουστική ο αέρας απ’ τα ανοιχτά παράθυρα, μη σου βγει λάθος το σολ (ή λα ήταν; ή ντο;) και μάθεις λάθος το τραγούδι πριν καν γραφτεί.

Δυόμισι ώρες μετά στην Αθήνα, το πρώτο πράγμα που κάνεις μόλις μπεις στο γραφείο είναι να τρέξεις στον υπολογιστή να σημειώσεις τους στίχους — όσο τους θυμάσαι. Τη μελωδία δε θα την ξεχάσεις ποτέ έτσι κι αλλιώς αφού την τραγούδησες περίπου διακόσιες είκοσι τρεις φορές το τελευταίο δίωρο. Το τυπώνεις και το κοιτάς.

Αυτό δεν είναι τραγούδι. Μια διαδρομή Κύμη-Αθήνα είναι οδηγώντας ένα Seat με ανοιχτά παράθυρα.

— Παιδιά το μεγάλωσα το έργο. Αυτό είναι το τραγούδι τέλους. Θα το πούμε όλοι μαζί επί σκηνής.

— Αααα, τραγούδι δεν αναφέρεται στο συμβόλαιό μας.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στοdimartblog@gmail.com.