zougla: Τα μεταλλαγμένα

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Τα μεταλλαγμένα

Αυτό δεν είναι τραγούδι #762
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα μεταλλαγμένα είναι κακό πράγμα. Κι αν δεν το ξέρετε κακό του κεφαλιού σας, τόσο αγώνα κάνει η Greenpeace για αυτό. (Αυτό και την αρκούδα. Εκείνη την κάτασπρη που θες να την πάρεις σπίτι και να την έχεις σαν λούτρινο. Μα δεν είναι κούκλα; Πάμε πάλι απ την αρχή, παρασύρθηκα από τα κάλλη της.) Λοιπόν, τα μεταλλαγμένα είναι κακό πράγμα. Στις ντομάτες, στα κολοκύθια κι εν γένει τα ζαρζαβατικά. Υπάρχουν όμως και κάτι μεταλλαγμένα που έχουν έρθει κι έχουν βελτιώσει το αρχικό προϊόν. Στην μουσική ας πούμε. Ποιος δεν θυμάται την απόδοση του Bourée του Μπαχ από τον Ian Anderson; Βέβαια και το πρωτότυπο ήταν μαγικό αλλά κι ο φλαουτίστας του έδωσε και κατάλαβε του κομματιού.

Κι εδώ θα εξομολογηθώ κάτι κι ας πέστε να με φάτε. Δεν μου αρέσει ο Μότσαρτ. Ναι, ξέρω τι θα πείτε, ότι ήταν ταλαντούχος, ότι αυτά που έγραψε ήταν αριστουργήματα, θα μου αναλύσετε τις μουσικές φόρμες. Μπορεί να έχετε και δίκιο. Εμένα όμως δεν μου αρέσει. Κι όχι μόνο δεν μου αρέσει, στραβομουτσουνιάζω κιόλας άμα τον ακούω. Θα κάνω μια εξαίρεση για το Ρέκβιεμ του, εκεί ήταν καλός. Αν μη τι άλλο σοβαρός. Στα υπόλοιπα τον βρίσκω πολύ — χαζοχαρούμενο να το πω, εύκολο, πολύ χαριτωμενιά; Δεν μου αρέσει, πώς να το κάνουμε! Όσο για το παιδί ταλέντο, είμαι σίγουρη ότι αν ζούσα τότε στον κύκλο του, θα μου έσπαγε τα νεύρα, είμαι σίγουρη ότι θα ήταν από αυτά τα παιδάκια που όλοι τα επευφημούν κι έχουν κορδωθεί σαν παγόνια κι είμαι σίγουρη ότι εγώ θα του έχωνα τσιμπιά στα κρυφά. Γιατί είμαι και καλός άνθρωπος…

Ενώ ο άλλος, αααχ ο άλλος ο έρμος, που δεν του το ‘χανε, δεν αναγνώριζαν την αξία του, που έγραφε ασταμάτητα, δεν έκανε δηλαδή και τίποτα άλλο, έγραφε και έπαιζε. Τώρα το ότι κατάφερε κι έκανε και 19 παιδιά, άλλο. Κάπου έπρεπε να ξεδώσει κι αυτός. Και στην τελική, σε εκείνο το κονσερβοκούτι που στείλαμε στο διάστημα, δεν βάλαμε Μότσαρτ να ‘ρθουν τα πράσινα ανθρωπάκια να χορεύουν και να χαχανίζουν, Μπαχ βάλαμε. Βαρύγδουπο, μεστό και σοβαρό. Ακόμα και στο επετειακό αφιέρωμα που είχε γίνει πριν κάτι χρόνια για τον Μότσαρτ και μας το έδειξε η Ερτ, Ετ, Νετ, θα σας γελάσω, ο γνωστός Ian Anderson, δεν έπαιξε τον τιμώμενο, Μπαχ έπαιξε και φυσικά το γνωστό Bourée, λίγο άσχετο, αλλά πολύ τον αγάπησα και του έβγαλα και το καπέλο αναφωνώντας «πάρτα, παλιόπαιδο!» για τον άλλον που τον ξεπέταξε.

Έλα όμως που στο συγκεκριμένο αφιέρωμα, εκτελέστηκε και η Βασίλισσα της Νύχτας, ναι, εκείνη η γνωστή, του παλιόπαιδου (ε καλά, ας το παραδεχτώ κι αυτό από τα καλά του είναι). Και πολύ μου άρεσε έτσι όπως του την κάνανε και του το ισιώσανε το κομμάτι. Ή μάλλον για την ακρίβεια, το κυμάτισαν το κομμάτι. Μα για ακούστε την και πέστε μου, δεν γαργαλάει τόσο ευχάριστα τα αυτιά σας; Και δεν διαγράφετε κι ένα χαμόγελο κοιτώντας την φοβερή σοπράνο; Κι αν συγκρατηθήκατε στα χαμόγελα, μια κίνηση στους γοφούς δεν την πάθατε;

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.