zougla: Not fade away

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

Not fade away

Αυτό δεν είναι τραγούδι #740
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Την Κυριακή που μας πέρασε έκανα το πρώτο μπάνιο της χρονιάς. Στόχος επετεύχθη: έγινα σαν εξώφυλλο του Ψυχογιού: ροζ.

Η παραλία δεν ήταν του συρμού: ούτε τατουάζ ούτε piercing. Οικογένειες κυρίως, ελληνικές και ξένες. Αλλά ο κόσμος τόσο λιγοστός που τα παιδάκια δεν ενοχλούσαν κανέναν. Ιδανικές συνθήκες. Διαβάζαμε και ψηνόμασταν, ψηνόμασταν και διαβάζαμε. Όταν άρχισα να νοσταλγώ με σθένος το κλιματιστικό στο σπίτι, η παρέα με δελέασε με μπύρες και χταποδάκι στα κάρβουνα. Πάνω στις σπονδές ήταν που είδα την κρίσιμη λεπτομέρεια: το μανταλάκι-τοτέμ (βλ. φωτό).

Τα πράγματα έγιναν ως εξής: κατέφθασαν στην παραλία, αργοπορημένοι, μία κυρία μετά του συζύγου της, Κεντροευρωπαίοι και οι δύο, κατά πάσα πιθανότητα, και έπιασαν τις ξαπλώστρες ακριβώς μπροστά στο τραπέζι μας. Η κυρία έστρωσε την πετσέτα της στην ξαπλώστρα και την στερέωσε στο κεφαλάρι με ένα τεράστιο μανταλάκι. Και να πεις ότι φυσούσε; Όχι· άπνοια είχε. Είπα στην παρέα μου να τσεκάρουν το μανταλάκι (εξού και η φωτογραφία) και μετά πήρα μπρος κατά τα ειωθότα: «Αυτή η κυρία, προετοιμαζόμενη για τις διακοπές της στην Ελλάδα, φρόντισε να αγοράσει από την πατρίδα της το σούπερ μανταλάκι γιατί είχε προβλέψει τον βαθμό αστάθειας της πετσέτας στην ξαπλώστρα. Αν δεν είναι αυτή η κυρία κατάλληλη για μια θέση στην ομάδα στρατηγικού σχεδιασμού του Κομαντάντε Καρανίκα, τότε λυπάμαι για λογαριασμό της αξιοκρατίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο».

Και τότε η φίλη μου, η ίδια που είχε βγάλει και τη φωτογραφία για να μη μου χαλάσει το χατίρι, με πληροφόρησε ότι τα συγκεκριμένα μανταλάκια, κινεζικής προέλευσης, έχουν πλημμυρίσει την ελληνική αγορά. «Με τα κοντέινερ έρχονται». Έμεινα κάγκελο! Μα πού ζω; «Ο Καρανίκας το ξέρει;» ρώτησα ταπεινωμένος.

Η κουβέντα ξεστράτισε σε άλλα, εξίσου βαρυσήμαντα, αλλά εγώ έμεινα να κοιτάζω το μανταλάκι-σύμβολο σαν υπνωτισμένος. Αυτή, σκέφτηκα, είναι η τέλεια αναλογία για τον στρεβλό τρόπο που βλέπω τα πράγματα: μεγεθυμένες λεπτομέρειες ήσσονος σημασίας απ’ όπου συνάγονται αυθαίρετα συμπεράσματα (γενίκευση καθ’ υπερβολή), τα οποία, όλως περιέργως, συλλαμβάνουν εναργώς την πραγματικότητα.

Συνειρμικά, θυμήθηκα μια σκηνή από την ταινία Christine (John Carpenter, 1983), την οποία θεωρώ επίσης εξαιρετική αναλογία για τη ζωή εν γένει: Ο Arnie έχει παρκάρει τη σαραβαλιασμένη Christine (μια Plymouth Fury, μοντέλο του 1958) σε ένα γκαράζ της συμφοράς με σκοπό να την επισκευάσει. Μετά την πρώτη μέρα δουλειάς, φεύγει ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Ο γλοιώδης γκαραζιέρης είναι περίεργος να δει τι έχει καταφέρει με τα παλιοσίδερα ο πιτσιρικάς. Πάει στη θέση όπου είναι αραγμένη η Christine, όπου διαπιστώνει ότι το μόνο που έχει φτιάξει ο μικρός είναι ο εξωτερικός καθρέφτης.

Ο καθρέφτης τής Christine, το μανταλάκι-γίγας της ξαπλώστρας: το τίποτα που αξιώνει κάτι. Η ζωή, μια άξια λόγου ζωή, εξαρτάται κυρίως όχι από το φαίνεσθαι γενικώς και αορίστως, αλλά από την οπτική γωνία του παρατηρητή της. Ο διάβολος δεν κρύβεται στις λεπτομέρειες· αντιθέτως, εκεί είναι που φαίνεται.

[Από το soundtrack της Christine, ακούμε το “Not Fade Away” από τους Buddy Holly & the Crickets. Το αφιερώνω στη μνήμη του Σπύρου, ενός φίλου που την έκανε γι’ αλλού εκείνη την ίδια Κυριακή.]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.