zougla: Summertime

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Summertime

Αυτό δεν είναι τραγούδι #750

Dj της ημέρας, η Χαρούλα Ζάρα

Δεκαετία του ’80. Η εποχή των μεγάλων πάρτι της δικιάς μου γενιάς. Κέφι, ωραία τρέλα και τάσεις για απροσδόκητα χάπενιγκ. Το σπίτι στην εξοχή, λοιπόν, είναι μισοτελειωμένο, το μισό γιαπί. Ο κήπος είναι ένα χωράφι με ελιές. Τέλος Ιουλίου, καύσωνας και αποφασίζουμε να κάνουμε το μεγάλο πάρτι της χρονιάς με όλους τους φίλους καλεσμένους. Από πόλεις κι από χωριά, από Αθήνα και Επαρχία. Το κόνσεπτ είναι να μετατραπεί το σπίτι σε μπαρ και η αυλή σε πίστα.

Αρχίζουν να καταφθάνουν από νωρίς με τον ήλιο. Έχουμε στήσει παντού τραπεζάκια: κάτω απ’τις ελιές, στη βεράντα, μέχρι και στο τσιμέντο πάνω από το βόθρο! Η κουζίνα είχε ένα παράθυρο προς την αυλή. Το διαλύσαμε και το μετατρέψαμε σε χώρο σερβιρίσματος των ποτών. Από μέσα ο οικοδεσπότης κι ένας φίλος ντυμένοι μπάρμεν με τα παπιονάκια τους και τα πουκαμισάκια τους δέχονταν τις παραγγελίες. Από την προηγουμένη είχαμε πάρει συνταγές για διάφορα κοκτέιλ και είχαμε φτιάξει έναν ωραίο ζωγραφιστό κατάλογο που τον είχαμε κρεμάσει απέξω, με όλα όσα μπορούσαμε να φτιάξουμε. Ήδη ήταν έτοιμο ένα καζάνι με σαγκρία -μήλα κι ένα δεμάτι κανέλα μέσα- αλλά μπορούσαμε να φτιάξουμε κι άλλα, καμιά εικοσαριά είδη ποτών. Μέχρι να σκοτεινιάσει είχε γεμίσει η αυλή κόσμο και το σπίτι σλίπιν μπαγκς! Η μουσική στο τέρμα με ηχεία παντού… Μέσα σε ελάχιστη ώρα είχαν καταναλωθεί τεράστιες ποσότητες αλκοόλ και οι πάντες χόρευαν παντού όπου υπήρχε χώρος. Δεν περιγράφεται το κέφι και η ευφρόσυνη διάθεση. Ούτε ο ερωτισμός στην ατμόσφαιρα και στα κορμιά. Οι ελιές στέναζαν.

Και κάποια στιγμή, αργά τη νύχτα, αντιλαμβάνομαι κάποιον αλλιώτικο θόρυβο, κάτι σούρτα φερτα, μια ανησυχία. Βλέπω φίλους να τρέχουν μέσα στο σαλόνι και κάτι να γίνεται εκεί. Και ένα ψου ψου ψου χαμηλόφωνο, σαν κάτι να μην έπρεπε να μαθευτεί. Πλησιάζω κι εγώ και βλέπω πάνω στο κασελοντίβανο της γιαγιάς μου, ξαπλωμένο ημίγυμνο, έναν φίλο μου, κάτασπρο σαν το πανί, με το μάτι γυρισμένο ανάποδα, να βογκάει και να τρέμει και να λες «τώρα θα ξεψυχήσει». Και κάτι φιλενάδες να έχουν καθαρίσει κρεμμύδια και να του τα βάζουν πάνω στα… απόκρυφά του. Για πότε πετάχτηκε στον αέρα το παιδί κι άρχισε να τρέχει δεν λέγεται! Κι από το πικάπ να ακούγεται στο τέρμα η Τζάνις Τζόπλιν: «no,no,no,no,no,no, don’t you cry»! Πέσαμε κάτω από τα γέλια. Αυτός ο καημένος υπέφερε κι εμείς σπαρταράγαμε.

Και έμαθα επιτέλους τι είχε συμβεί. Φαίνεται ότι στο πάρτι είχε κυκλοφορήσει «κάτι» και ο Χάρης πήρε παραπάνω απ’όσο σήκωνε κι έπεσε ξερός. Και κάποιος είπε ότι ξέρει το φάρμακο για να συνέλθει: κρεμμύδια. Το πάρτι κράτησε μέχρι το πρωί και το μεσημέρι μάς βρήκε όλους στρωματσάδα παντού στο σπίτι να ροχαλίζουμε, μεθυσμένοι κι ευτυχισμένοι.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στοdimartblog@gmail.com.