zougla: Λιωμένο παγωτό

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Λιωμένο παγωτό

Αυτό δεν είναι τραγούδι #746
Dj της ημέρας, η Ειρήνη Σωτηροπούλου

Όπως και να το εξετάσει κανείς, το «Λιωμένο παγωτό» είναι πολύ κουλ τραγούδι. Το έχουμε κουράσει βέβαια, το έχουμε κουράσει πάαααρα πολύ, έλεος πια, όλοι το ξέρουν, απ’ έξω κιόλας, εντάξει τα ‘παμε κ.λπ. κ.λπ. Στη μνήμη μου όμως έχει παγιδευτεί σε repeat μαζί με την εικόνα των Εκτακίων του παλιού μου σχολείου (εκτάκια: όρος που περιγράφει με νοσταλγία, θαυμασμό και περηφάνια τα παιδιά που έχουν την τιμή να κάθονται στον θρόνο της ΣΤ’ Δημοτικού κάθε χρονιά). Αυτά τα συγκεκριμένα Εκτάκια, δεν ξέρω ποιας χρονιάς, σίγουρα με περνούσαν αρκετά χρόνια, μου φαινόντουσαν τόσο απερίγραπτα κουλ. Γιγαντιαία, πανύψηλα, μαυροντυμένα, πανέμορφα, κουλτουριάρικα, με μπλουζάκια συγκροτημάτων, να παίζουν μονίμως κιθάρα και να φωνάζουν φάλτσα αλλά με αυτοπεποίθηση και βαριά εφηβική προφορά τους στίχους συγκεκριμένων κουλ τραγουδιών: «Passenger» – Iggy Pop, «Wind of Change» – Scorpions, «Λιωμένο παγωτό». Προσπαθούσαμε κι εμείς να τραγουδήσουμε μαζί τους.

Ήταν οι ήρωές μου, τα είδωλά μου, παραδείγματα προς μίμηση. Αντιπροσώπευαν ένα καλύτερο μέλλον στο οποίο θα μπορούσα να συμμετέχω, όπου θα ήμουν κι εγώ κουλ χωρίς έγνοιες, αδυνατούσα μάλιστα να καταλάβω γιατί με είχε καταραστεί ο θεός και δεν γεννήθηκα στη χρονιά τους. Είχα πέσει στη γνωστή παγίδα στην οποία πέφτω ακόμα κάθε φορά που βλέπω μαγαζιά με βινύλια των Pink Floyd και εισιτήρια από παλιά live: Καταλόγιζα την ευθύνη για την έλλειψη ευτυχίας μου στους καιρούς, στην εποχή μου, στις τρέχουσες παρέες μου, στο 2000. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα: Οραματιζόμουν και οραματίζομαι συνέχεια ένα καλύτερο παρόν, είτε αυτό είναι εγώ σε κάποιο άλλο σχολείο, είτε είναι εγώ με άλλο μαλλί, σε άλλη τάξη, με άλλη παρέα, με άλλον εγκέφαλο. Σε αυτόν τον ουτοπικό παράλληλο χωροχρόνο, απλώς περνάω 24 ώρες το εικοσιτετράωρο τέλεια, γιατί όλα είναι τόσο κουλ. Eίχα πει θα φύγω, κι όμως είμαι ακόμα εδώ.

Ένιγουεϊ, το λιωμένο παγωτό: το έχουμε κουράσει αλλά δεν κουράζεται. Γέλασα πάρα πολύ όταν κάποιος με ενημέρωσε με συνωμοτικό ύφος ότι οι στίχοι αναφέρονται στην πραγματικότητα στην ηρωίνη. Όχι βέβαια, στο λιωμένο παγωτό αναφέρονται. Καλά δεν με νοιάζει βασικά, εγώ ξέρω να μασάω τους συγκεκριμένους στίχους και ύστερα να τους φτύνω με τσαμπουκά στο ρυθμό της μουσικής, χωρίς να σκέφτομαι τι λέω. Δε μου χαλάει καθόλου τις παιδικές μου αναμνήσεις αυτή η πληροφορία, δε μου φαίνεται καθόλου dark.

Είναι τόσο χαρακτηριστικό: πάντα ξαναεμφανίζεται. Το έχω ακούσει να ερμηνεύεται από τα Εκτάκια, μετά από τη δική μου χρονιά όταν πήγαμε έκτη δημοτικού (καθόλου κουλ, ούτε κατάλαβα πώς πέρασε η χρονιά, εγώ φόραγα κάτι χρωματιστά φούτερ και μίλαγα λίγο), μετά κενό μνήμης αλλά σίγουρα ήταν κάπου εκεί. Ποτέ δεν μου συνέβη να το ακούσω και να νιώσω νοσταλγικά, να πω «Αχ! Το Λιωμένο Παγωτό!», άρα ήταν πάντα κάπου εκεί. Μετά, σε εκδρομή πρώτης λυκείου να το φωνάζουμε όλοι (αυτό το τραγούδι δεν τραγουδιέται, προφανώς φωνάζεται) με συνοδεία κιθάρας και από τον ημιμεθυσμένο γερμανό καθηγητή που χαμογελάει αμήχανα και μας κοιτάει λες και είμαστε ταραντούλες που καταβροχθίζουν το θύμα τους. Μετά, την επόμενη μέρα στο πούλμαν καθ’ οδόν προς κάποια αρχαιολογία, όπου με τις πρώτες συγχορδίες γυρνάω και κοιτάζω τη χαρακτηριστική σνομποψαγμένη συμμαθήτρια με το ξεβαμμένο κόκκινο μαλλί και τα μπλουζάκια που κάτι λένε, και αρχίζουμε αμέσως το headbanging. Και ξανά στο πούλμαν, και ξανά. Το ελληνικό καλοκαίρι δεν αλλάζει ποτέ. Η ώρα πήγε μία. Κι όμως είμαι ακόμα εδώ.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.