zougla: Ο Αίσωπος αλλιώς

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Ο Αίσωπος αλλιώς

Αυτό δεν είναι τραγούδι #751
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Αν θυμάμαι καλά –που δεν θυμάμαι- τα παραμύθια του Αισώπου ήταν τα πρώτα που άκουσα στην παιδική μου ηλικία. Δεν θα έλεγα ότι μου πολυάρεσαν, δεν με γοήτευαν. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά μαζί τους. Άσε που έπιανα κι εκείνο το διδακτικό τους και να δεις που, τελικά, τώρα που το σκέφτομαι, ο Αίσωπος φταίει που έγινα αντιδραστική.

Το κατάλαβα σήμερα το βράδυ που άκουγα τα τζιτζίκια να μην σταματάνε το αέναο τραγούδι τους. Και φυσικά θυμήθηκα τον γνωστό του μύθο. Και νευρίασα. Γιατί δηλαδή ήταν καλύτερο το μυρμήγκι; Που έξω ήταν χαρά Θεού κι αυτό ζαλωνόταν ό,τι έβρισκε μπροστά του και τροχάδην να το πάει στην φωλιά; Εργάτης ήταν, χωρίς ένσημα, χωρίς ιατρική περίθαλψη, μη και στραμπούλαγε πόδι, κανείς δεν θα γύριζε να το κοιτάξει ή να το γιατροπορέψει, αναλώσιμος και στην ιεραρχία στον πάτο. Αντιστάθηκε ποτέ; Όχι βέβαια! Φορτωμένος και κουρασμένος, έπρεπε να πηγαινοέρχεται την ίδια διαδρομή, ο ένας πίσω από τον άλλο, το μόνο που έβλεπε ήταν τα οπίσθια του μπροστινού του, για να κοιτάξει κάνα λουλούδι ούτε λόγος, για να πάει λίγο παραπέρα από την γραμμή, καμία περίπτωση. Εν δυο, εν δυο, συνέχεια. Το «εμπρός της γης οι κολασμένοι», ούτε που το είχε ακούσει. Αλλά το θαυμάζουμε, είναι το καλό παράδειγμα ενάντια στον τεμπέλη τζίτζικα.

Και δεν κατανοούμε ότι ο τζίτζικας είναι ο τροβαδούρος, ο καλλιτέχνης και μάλιστα πολύ προχωρημένος που έχει αφήσει πίσω τις βαρύγδουπες μουσικές φόρμες και έχει κατακτήσει το μίνιμαλ το οποίο έχει απογειώσει. Και ποιες είναι οι απολαβές του; Το εφήμερο της δόξας και να αφήνει το άδειο κέλυφός του στα δέντρα με το πρώτο κρύο. Γιατί δεν ξεπουλάει την τέχνη του, έχει αξίες, μπορεί να πεινάσει αλλά δεν θα παραδοθεί για δέκα σπόρια (αλήθεια, τι τρώει το τζιτζίκι, αυτό δεν το σκέφτηκα πριν αρχίσω να γράφω). Με το που φεύγει από τη σκηνή, μας αφήνει μια μικρή βοή στα αυτιά και μια λύπη. Είναι σεμνός και δεν ζητάει χειροκρότημα. Φυσικά και είμαι με τον μουσικό! Κι άμα ξαναέγραφα τον μύθο, θα τον έβαζα μέσα στην φωλιά των μυρμηγκιών το χειμώνα, να συνεχίζει να τραγουδάει. Άμα δεν καταλαβαίνανε την τέχνη του, δεν θα έφταιγε αυτός, αλλά οι απαίδευτοι χαμάληδες. Γεια σου βρε τζίτζικα παρεξηγημένε και αδικημένε, είθε κι εκεί που πας όταν χάνεσαι να συνεχίζεις να λαλείς.

Ζέστη σήμερα, ε;

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.