zougla: Ο Σεπτέμβρης ντύθηκε δάσκαλος

Αυτό δεν είναι τραγούδι #784
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

[Ένα κείμενο κι ένα τραγούδι, για τον Σεπτέμβρη που έρχεται. Για τη χρονιά που ξεκινάει.]

Δυο ζάχαρη και μια κοφτή καφέ, ένα κουταλάκι νερό και ανακάτεμα
ο καφές του

Ο Σεπτέμβρης ντύθηκε ανόρεχτα δάσκαλος
Πότισε το μαντήλι του δυο ρανίδες με τη μυρωδιά μουσκεμένου από τη βροχή χώματος
κι έβαλε στο πέτο του ένα τσαμπί σαββατιανό
έτσι
κάτι να του θυμίζει πως δεν είναι μόνο ένα

Έριξε μια ματιά στον καθρέφτη
πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά
“παλιόφιλε… παλιοσειρά!” σκέφτηκε κι αμέσως διαπίστωσε την υπερβολή
τη λεκτική, όχι στην ουσία!
ίσως και να έπρεπε ν’ αποσυρθώ
ως πότε θα σηκώνω την έναρξη
βάρυνε κι αυτή με τα χρόνια
κάποτε ήταν νέα κι όλη την είχαν περί πολλού και την ποθούσαν
και τώρα το ίδιο συμβαίνει μα ανομολόγητα κι οι λόγοι είναι άλλοι

Κοίταξε, χωρίς να αντιδράσει, δυο μυρμήγκια που νέμονταν τον νεροχύτη του
ακούμπησε το φλιτζάνι κι έκανε να φύγει

Έλεγξε το θερμόμετρο στη γλάστρα
χαμηλές για την εποχή θερμοκρασίες
ωραία, σκέφτηκε κι ήρθε αντιμέτωπος με πολλούς

Θυμήθηκε τη χθεσινή μέρα και χαμογέλασε
αστραπόβροντα πολλά σε σχέση με το νερό που έπεσε
σαν για εκφοβισμό!..
«κάποιος θύμωσε τον Αύγουστο»
«δε βαριέσαι! νταηλίκια ενός Καίσαρα», σκέφτηκε με συγκατάβαση
και γύρισε τον διακόπτη του αυτοκινήτου

«Έφη Δώλα στη ρύθμιση του ήχου..”
όλα στη θέση τους
και πάτησε το γκάζι βαριεστημένα

Δέκα και εννιά λεπτά ακριβώς η διαδρομή
μια αττική οδός γκαστρωμένη ένταση και ανορθόδοξη βιασύνη
Καλημέρισε τους άλλους
όλοι εδώ, διαπίστωσε ανακουφισμένος κι αναθαρρεύοντας, άρχισε τις διαχύσεις

Για μια στιγμή μόνο, γύρισε πίσω στη πόρτα
να βάλει τη ταμπελίτσα από την άλλη
«Πεδίο μαχών, ανοικτό»
διόρθωσε τα γυαλιά στη μύτη του
άπλωσε μια έκφραση λαχτάρας στο πρόσωπο
και βάλθηκε να περιμένει

ο Σεπτέμβρης ντύθηκε δάσκαλος.

Πάντα τον νευρίαζε το ξύπνημα της μάνας του γι αυτό το λόγο
κι αυτή η μυρωδιά του στυμμένου φρέσκου πορτοκαλιού από την κουζίνα
“καλύτερα να με στείλεις να σκάβω”, μουρμούρισε και σηκώθηκε με το ζόρι

Πέρασε τα δυο του δάχτυλα πάνω από τα μάτια
πρωινό πλύσιμο
κι έπλυνε τα δόντια του
“για κάθε ενδεχόμενο..”

Φόρεσε το τζην του
πέρασε ένα μαύρο μακό στο κορμί του
το πακέτο με τα τσιγάρα, ταλαιπωρημένο, στη κωλότσεπη
το κινητό μπροστά
ταυτότητα και πορτοφόλι στη θέση τους κλασικά

Μια ματιά στον καθρέφτη
πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά του να τα ξεμπερδέψει
τα μάζεψε κοτσίδα πίσω μ’ ένα μαύρο λαστιχάκι
“μάγκα μου.. πάμε”
και προσπέρασε τη κουζίνα με ζοριλίκι
“ας είναι καλά η κυρά Ευστρατία στο κυλικείο! θα μου χτυπήσει μια φραπεδιά!”

Πίσω από την πόρτα,
η ανασφάλεια κάθισε στους ώμους του
κι αυτοί υψώθηκαν για να το κρύψουν
η ματιά του σκλήρυνε
κι ο καπνός από το τσιγάρο έπνιξε τον νεαρό λαιμό του
5 λεπτά η διαδρομή, σε είκοσι στον προορισμό του

Πλήρωσε τον καφέ
και,
διασχίζοντας τον διάδρομο
σήκωσε τα μάτια στην πόρτα
“Πεδίο μαχών, ανοικτό”, του έκλεινε μάτι η ταμπέλα
“Μεγάλε! εδώ είμαστε!”, και οι ώμοι πήραν τη θέση τους ταυτόχρονα με το χαμόγελο στο σαστισμένο πρόσωπο του

Ο Σεπτέμβρης ντύθηκε έφηβος.

[Ασημίνα Λαμπράκου, Σεπτέμβρης 2008]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.