zougla: Vision

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Vision

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1092
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

[Σκηνές που Κόπηκαν στο Μοντάζ_7]

ΣΤΟ ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΜΕΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ, εσωτ-νύχτα

Τυπικό, απρόσωπο ενοικιαζόμενο δωμάτιο σε θέρετρο. Ο Χ και η Ψ στο διπλό κρεβάτι, και οι δύο με τα εσώρουχα, ξεσκέπαστοι (λόγω ζέστης). Λευκό σεντόνι. Από πάνω τους περιστρέφεται αργά ένας ανεμιστήρας οροφής. Το παράθυρο ανοιχτό· νύχτα χωρίς φεγγάρι· λίγα φώτα στο βάθος. Το δωμάτιο φωτίζεται μόνο από το πορτατίφ της Ψ, η οποία διαβάζει Γκράχαμ Γκρην, Το τέλος μιας σχέσης. Είναι ξαπλωμένη ανάσκελα, με τα πόδια σταυρωμένα στους αστραγάλους. Ο Χ είναι επίσης ξαπλωμένος ανάσκελα, τα χέρια σε έκταση και τα πόδια σε διάσταση (σαν τον Άνθρωπο του Βιτρούβιου), και κοιτάζει το ταβάνι. Από ένα παλιομοδίτικο ραδιόφωνο που βρίσκεται πάνω στο δικό του κομοδίνο ακούγεται το “Vision” του Peter Hammill.

Χ: Τι εννοεί εδώ ο ποιητής;

Ψ: [Χωρίς να σταματήσει το διάβασμα.] Μμμ;

Χ: Λέει: «I remember losing myself and finding that you’d found me». Τι πά’ να πει αυτό; «Με θυμάμαι να χάνω τον εαυτό μου και ν’ ανακαλύπτω ότι τον είχες βρει εσύ». Δηλαδή;

Ψ: Ίσως να εννοεί ότι εκείνη ήταν που τον επανεφηύρε.

Χ: Τον επανεφηύρε.

Ψ: Ναι. Ότι τον βοήθησε να γίνει αυτό που ήταν και δεν το ’ξερε.

Χ: Βαθύ!

Ψ: Αχά.

Χ: [Μετά από μικρή παύση.] Πού τα μαθαίνετε αυτά; Υπάρχει καμιά μυστική σχολή, κάνα κρυφό σχολειό με ειδίκευση στην επανεφεύρεση εαυτών; Αν και όχι αλλήλων, έτσι;

Ψ: Όρεξη έχεις… Διαβάζω!

Χ: Για μισό. [Ανακάθεται.] Ας υποθέσουμε ότι χάνονται για καιρό και κάποτε συναντιούνται κάπου τυχαία, κι εκείνη του λέει: «Πού χάθηκες, ρε ψυχή;». Τι θα υποθέσει τότε ο άνθρωπος; Θα του φύγει η ψυχή!

Ψ: Παίζεις με τις λέξεις πάλι.

Χ: Μόνο με κείνες που ξέρω. Ζήτημα ανατροφής.

Ψ: Καλά τώρα! Το κακό είναι ότι παίζεις και με τις άγνωστες.

Χ: Λέξεις;

[Η Ψ γυρίζει σελίδα στο βιβλίο της και δεν απαντά.]

Χ: Μόνο οι λέξεις μού έμειναν. Δεν ξέρω άλλο παιχνίδι.

Ψ: Ξέρουν οι λέξεις. Αυτές να ρωτήσεις.

Χ: Φοβάμαι μην απαντήσουν.

[Παύση.]

Χ: Δε σβήνεις το φως;

Ψ: Αν το σβήσω, θα κοιμηθείς;

Χ: [Οριζοντιώνεται ξανά.] Όχι.

Ψ: Τότε;

[Παύση.]

[Κοντινό στα ορθάνοιχτα μάτια του Χ που καρφώνουν το ταβάνι. Γυρίζει αργά το πρόσωπό του προς το παράθυρο. Το τραγούδι τελειώνει. Η κάμερα ακολουθεί την προέκταση του βλέμματός του και βγαίνει από το άνοιγμα, στο σκοτάδι. Μόνο λίγα φώτα στο βάθος. Fade out.]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *