zougla: THEY LIVE #20: Roberto Bolaño

Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

THEY LIVE #20: Roberto Bolaño

—του Αλέξανδρου Ζωγραφάκη—

Πολλές φορές συνδιαλέγομαι με ήρωες βιβλίων ή με συγγραφείς που έχω αγαπήσει. Μου αρέσει να φαντάζομαι τις αντιδράσεις τους σε δικά μου προβλήματα. Έτσι εξάλλου μου ήρθε η ιδέα να τους βάλω σε κείμενα όπου θα εμφανίζονται σε καταστάσεις μιας πεζής καθημερινότητας. — Α. Ζ.

* * *

Πάνω σε ένα βράχο με θέα το ναό του Ποσειδώνα, ο Ρομπέρτο Μπολάνιο. Με καλάμι ψαρέματος, ψάθινο καπέλο, και τσιγάρο στα χείλη. Έχει δολώσει με γαρίδα και περιμένει. «Το ψάρεμα είναι σαν τη συγγραφή», μου λέει. «Δεν καταλαβαίνω», του λέω. «Ατέλειωτες ώρες μπροστά στην μπλε σελίδα, που τις περισσότερες φορές έχουν μηδενικό αποτέλεσμα. Nada! Μερικές φορές σκέφτομαι ότι οι ρόλοι είναι αντεστραμμένοι. Ρίχνω εγώ το αγκίστρι στο νερό και περιμένω να ξεγελάσω τα ψάρια. Αλλά αν τελικά με ξεγελάνε αυτά; Αν με βάζουν να κάθομαι έτσι, κι εκείνα μαζεύονται από κάτω, ως άλλες λέξεις, και κάνουν χάζι; Δεν ξέρω. Δεν έχω καταλήξει ακόμα. Με τον καιρό βέβαια γίνεσαι καλύτερος. Ή τουλάχιστον έχεις αυτή την ψευδαίσθηση. Γιατί δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι δε μου αρέσει να κάθομαι με τις ώρες, και χωρίς αποτέλεσμα, γιατί έτσι παίρνω το νου μου από άλλα, στενάχωρα πράματα. Μαθαίνεις, λένε, τα καλά σημεία, μαθαίνεις τις καλές ώρες, ξέρεις με τι να δολώσεις. Ακόμα κι αν πιάσεις κάτι καλό, όμως, θέλει τέχνη για να το βγάλεις έξω χωρίς να σπάσει το αγκίστρι, να κοπεί η πετονιά. Αλλά και να το βγάλεις, πάλι δύσκολα είναι τα πράματα. Εγώ, για να καταλάβεις, ψάρευα για χρόνια, αλλά πάντα δυσπιστία συναντούσα. Μαζεύονταν οι ψαράδες, φτασμένοι επαγγελματίες, εκεί που τα πήγαινα στην αγορά και με κατηγορούσαν ότι κλέβω, γιατί κανείς δεν μπορεί να πιάνει τόσα. «Τα παίζεις τα ψάρια!» μου έλεγαν». «Τι θα πει τα παίζεις τα ψάρια;» ρωτάω. Με κοιτάζει ενοχλημένος. «Δεν ξέρεις κι από ψάρεμα, πανάθεμά σε! Θα πει ψαρεύω με δυναμίτιδα», λέει. Κούνησα το κεφάλι μου. Εκείνος συνέχισε. «Τους είπα να τα νιώσουν. Το ψάρεμα με δυναμίτιδα φαίνεται γιατί το ψάρι έχει σπασμένη σπονδυλική στήλη. Τα κοίταξαν, τα έπιασαν στα χέρια τους, και άρχισαν να με παραδέχονται». Τον κοίταξα λοξά. «Κι εγώ το ίδιο θα έλεγα πάντως», ψέλλισα.

* * *