zougla: Το πρώτο πλακάτ και η Κίττυ Αρσένη

Δευτέρα 24 Ιουλίου 2017

Το πρώτο πλακάτ και η Κίττυ Αρσένη

—του Τέλη Σαμαντά—

24 Ιουλίου του 1974. Το μήνυμα έχει διαδοθεί, η χούντα έχει καταρρεύσει, έρχεται ο Καραμανλής. Τα κόμματα της Αριστεράς συνεδριάζουν για να καθορίσουν τη θέση τους. Η Βραδυνή προλαβαίνει και τυπώνει χιλιάδες φύλλα, μονοσέλιδα, με την εικόνα του Καραμανλή και τον τίτλο «Ε-Ε-Ε- ΕΡΧΕΤΑΙ!».

Εμείς τι κάνουμε; «Εμείς»: δηλαδή ο «Τομέας Πολιτισμού» του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΚΟΥ, που τότε, στην παρανομία ακόμη, μέτραγε καμιά τριανταριά μέλη. (Ενας καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός, για την εποχή).

«Εμείς», λοιπόν, τι κάνουμε; Πώς, στην ουσία αντιμετωπίζουμε την πτώση της χούντας; Την απόφαση —σε σχέση πάντα με τις αντίστοιχες θέσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΚ (του Χαρίλαου Φλωράκη και του Ανδρέα Παπανδρέου, πάει να πεί)— πρέπει να την πάρουν, στιγμιαία σχεδόν, δύο άτομα: η Κίττυ Αρσένη, ως επικεφαλής του «Τομέα» και ο υποφαινόμενος, ως μέλος της ΚΕ, υπεύθυνος για τον περί ου ο λόγος «Τομέα». Και, προφανώς, η Κίττυ και ο υποφαινόμενος «αποφασίζουμε» πως —σε πλήρη αντίθεση με το ΚΚΕ και το ΠΑΚ- πρέπει να χαιρετίσουμε την πτώση της δικτατορίας και να πιέσουμε ώστε να κερδίσουμε, στις νέες συνθήκες, ό,τι μπορούμε παραπάνω. Εμ, έλα που η «απόφαση» μας έπρεπε και να εγκριθεί από το τότε Πολιτικό Γραφείο του κόμματος. Ευτυχώς, ο υπεύθυνος εκ μέρους του Πολιτικού Γραφείου ήταν ο Γρηγόρης Γιάνναρος —και κατ’ επέκταση ο Λεωνίδας Κύρκος. Πράγμα που σήμαινε πως πήραμε τάχιστα και την «έγκριση» του κόμματος.

Κι έτσι βρεθήκαμε, η Κίττυ κι εγώ, να φτιάχνουμε, με τη βοήθεια του χεριού και του πινέλου του Αλέκου Λεβίδη και υπό τα όμματα και με τη συμμετοχή της Ειρήνης Λεβίδη, στη «Στροφή», το βιβλιοπωλείο τους, στη στοά του «Κεντρικού», το πρώτο πλακάτ της μεταπολιτευτικής εποχής. Ένα πλακάτ που από τη μιά μεριά έγραφε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ — ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, κι από την πίσω ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΣΤΟΥΣ.

Μ’ αυτό λοιπόν το πλακάτ, 1,50 Χ 1,20 περίπου, καρφωμένο σ’ ένα κομμάτι ξύλο από τα ράφια του βιβλιοπωλείου, μπήκαμε κι εμείς στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, όπου κυριαρχούσε το «Ε-Ε-Ε-ρχεται» με τα εκατοντάδες εξώφυλλα της Βραδυνής με την εικόνα του Καραμανλή. «Εμείς», οι σταμπαρισμένοι αριστεροί.

Και τότε συμβαίνει κάτι παράξενο: όχι μόνο παραμερίζουν, ανοίγοντάς μας δρόμο, αλλά και μας υποδέχονται θερμά. Διασχίζουμε έτσι το πλήθος, με την Κίττυ μπροστά, στην οποία, σχεδόν, υποκλίνονται. Μπροστά σε μία σπουδαία γυναίκα, άγνωστη ίσως στους περισσότερους — αλλά που μόνο η αυστηρή, δωρική παρουσία της, επέβαλλε το σεβασμό.
Κάθε τέτοια μέρα, λοιπόν, αυτή η εικόνα έρχεται στο μυαλό μου: εκείνο το πρώτο πλακάτ και η περήφανη κορμοστασιά της Κίττυς Αρσένη να διασχίζει το πλήθος μέχρι την κορυφή της πλατείας Συντάγματος…

* * *