—του Αλέξανδρου Ζωγραφάκη—
Πολλές φορές συνδιαλέγομαι με ήρωες βιβλίων ή με συγγραφείς που έχω αγαπήσει. Μου αρέσει να φαντάζομαι τις αντιδράσεις τους σε δικά μου προβλήματα. Έτσι εξάλλου μου ήρθε η ιδέα να τους βάλω σε κείμενα όπου θα εμφανίζονται σε καταστάσεις μιας πεζής καθημερινότητας. — Α. Ζ.
* * *
Στο ναό του Ποσειδώνα, κάτω από τον απογευματινό ήλιο, ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ μού λέει για την Απίστευτη Περίπτωση του Μπέντζαμιν Μπάτον. «Μου κάνει εντύπωση που οι περισσότεροι διαβάζουν τη νουβέλα μου μόνο με έναν τρόπο. Κυριολεκτικά». «Γιατί, πώς αλλιώς διαβάζεται;» ρωτάω. «Μα αλληγορικά, φυσικά. Η απίστευτη αυτή περίπτωση δεν είναι και τόσο απίστευτη, τελικά. Πολλοί άνθρωποι ξεκινούν τη ζωή τους με αλλόκοτη ωριμότητα. Η σοβαρότητα, η ακαμψία σκέψεων και κινήσεων, και μια πληθώρα από συνήθειες που ταιριάζουν σε έναν υπερήλικα χαρακτηρίζουν ουκ ολίγους από την εφηβική, ή και ακόμα από τη νηπιακή ηλικία. Καθώς τα χρόνια περνούν τα άτομα αυτά αρχίζουν σιγά σιγά να σπάνε τα δεσμά τους. Λίγο πριν τη μέση ηλικία τους, φαντάζουν, θα μπορούσε να πει κάποιος, σχεδόν φυσιολογικοί, σχεδόν όπως ο καθένας μας. Εκεί όμως τα πράγματα αλλάζουν και πάλι. Αρχίζουν να ξεχωρίζουν, αυτή τη φορά από την αντίθετη πλευρά. Οι άνθρωποι αυτοί δείχνουν ολοένα και πιο νέοι, διαρκώς και πιο ζωντανοί. Επειδή ακριβώς κουβαλούν το βαρίδι του παρελθόντος, το βαρίδι των δισταγμών, της έλλειψης θάρρους και θράσους, δέχονται, τότε και μόνον τότε, να αναλάβουν ρίσκα και πρωτοβουλίες που οι συνομήλικοί τους δεν τολμούν καν να σκεφτούν. Δέχονται να εκτεθούν σε καινούργιες ιδέες, να αλλάξουν εργασία, να αποχαιρετήσουν ανθρώπους. Ως αποτέλεσμα, οι συνήθειες τους, τους κάνουν να δείχνουν παράταιροι μόνο και μόνο επειδή δεν αποδέχονται να παίξουν το παιχνίδι των πολλών. Και έτσι εναντιώνονται στα χρηστά ήθη. Χρηστά ήθη; Ήμουν πάντα της άποψης ότι το γήρας, εκτός από βιολογικό και ψυχολογικό φαινόμενο, είναι και κοινωνικό. Πρωτίστως κοινωνικό. Το γήρας είναι μια νόσος που ξενιστής της είναι ένα πανίσχυρο πλέγμα ιδεών. Συγκεκριμένες ηλικίες υποτίθεται ότι έχουν και συγκεκριμένες κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές που δήθεν συνάδουν με τη βιολογική ηλικία. Χαμογελάω κάθε φορά που ακούω κάτι τέτοιο. Τους περισσότερους φραγμούς μάς τους επιβάλλουν άλλοι, και εμείς, χωρίς δεύτερη σκέψη σκύβουμε το κεφάλι. Την κατάληξη των ανθρώπων που δεν παίζουν με τους κανόνες, την κατάληξη όλων αυτών των Μπέντζαμιν Μπάτον, τη γνωρίζουμε όλοι. Αποσυνάγωγοι, αφήνουν την τελευταία τους πνοή μέσα στη μοναξιά, όχι του γήρατος, αλλά της απόρριψης και του φθόνου του περίγυρού τους για την αντοχή και την επιμονή τους να αποτυγχάνουν με όλο και πιο ευφάνταστους τρόπους». Αυτά μου είπε, και, με μια κίνηση, πήδηξε την αλυσίδα που απαγορεύει την προσέγγιση στο περιστύλιο του ναού.
* * *
They Live
Στο:They Live Tagged: Francis Scott Fitzgerald, Αλέξανδρος Ζωγραφάκης
from dimart http://ift.tt/2sfOAvb
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου