zougla: ΤΣΙΜΠΑ ΕΝΑ ΦΙΔΑΚΙ

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1086
DJ της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Κάποτε μια φίλη μου με ρώταγε κάθε τρεις και πέντε αν έχω να της πω καμιά περίεργη συνταγή, της απαντούσα ότι ξέρω μάλλον τα κλασικά και δεν θα είχε ενδιαφέρον να της πω κάτι, αλλά επέμενε, ξαναρώταγε – και θυμήθηκα ένα θρακιώτικο παραδοσιακό τραγούδι με απίστευτο έδεσμα. Οι στίχοι είναι οι εξής:

Αρχοντογιός παντρεύεται

και παίρνει προσφυγούλα, μαυρομάτα μου,

και παίρνει προσφυγούλα, σε κλαίν’ τα μάτια μου.

Η μάνα του σαν τ’ άκουσε τα δέντρα ξεριζώνει.

Πιάνει δυο φίδια ζωντανά, τα ξεροτηγανίζει.

– Έλα νύφη να φας φαΐ, ψάρια τηγανισμένα.

Την πρώτη βούκα πο’ ’βαλε ψυχή της φαρμακώθη.

– Νερό μανούλα μ’ κι έσκασα, νεράκι, θα πεθάνω.

– Εγώ, νύφη μου, γέρασα, τη βρύση δεν την ξέρω.

– Νεράκι ταίρι μ’ κι έσκασα, έσκασα, θα πεθάνω.

Όσου να πάει και να ’ρθει τη βρήκε πεθαμένη.

– Μάνα μ’, αν έχεις άλλο γιο δώσ’ του αρχοντοπούλα.

Και το μαχαίρι έβγαλε και στην καρδιά το μπήγει.

Κάτι όμως δεν μου πήγαινε καλά γιατί θυμόμουν ότι σε χώρες της Ανατολής μια χαρά τα τρώνε τα φίδια. Το έψαξα λοιπόν κι έχω για σας την τέλεια σούπα!

Καταρχάς, βγαίνουμε μια βόλτα στα βουνά για να πιάσουμε την πρώτη ύλη. Θυμάμαι μου είχαν πει κάποτε ότι αν το φίδι έχει τριγωνικό κεφάλι είναι δηλητηριώδες, αν είναι πιο στρογγυλεμένο είναι άκακο, οπότε, με το που εντοπίζετε το φίδι, το κοιτάτε ασκαρδαμυκτί, του λέτε «στάσου, μύγδαλα», το φωτογραφίζετε, πηγαίνετε στο πρόγραμμα της ζωγραφικής κι εφαρμόζετε πάνω του ό,τι τρίγωνο βρείτε, από ισοσκελές έως σκαληνό, αν τηρεί τις προδιαγραφές κι είναι δηλητηριώδες δεν πτοείστε και συνεχίζετε να το κυνηγάτε γιατί, είτε δηλητηριώδες είτε όχι, μας κάνει για μεζεδάκι. Όλα αυτά βέβαια θα ήθελα να τα κάνετε ησύχως κι όχι κραυγάζοντας «ω την τύχη μου» κι άλλα τέτοια διότι θα το τρομάξετε και θα σας φύγει. Για τον δικό σας τρόμο δεν έχω συμβουλή. Τώρα, αν εκτιναχτεί από τις φωνές που είμαι σίγουρη ότι δεν έχετε καταφέρει να μην πατήσετε –τα φίδια έχουν ασθενή όραση, δεν σας είδαν αλλά σας άκουσαν και σας είπα, μην φωνάξετε, τι δεν καταλαβαίνουμε;- και σας δαγκώσει, κοιτάξτε το τραύμα. Αν έχει δύο τρυπούλες σημαίνει ότι μάλλον ήταν οχιά, δηλαδή δηλητηριώδες, οπότε μάλλον δεν θα προλάβετε να σκεφτείτε το έδεσμα που χάσατε καθώς θα ροβολάτε με υπερηχητική ταχύτητα την πλαγιά κουνώντας τα χέρια σας σαν ανεμόμυλος και φωνάζοντας βοήθεια. Αν πάλι το δάγκωμα έχει σχήμα U, μια χαρά, συνεχίζετε να του φωνάζετε «ψιτ ψιτ, έλα εδώ, καλό μου μεζεδάκι». Μόλις ξεγελαστεί το φιδάκι κι έρθει, του ακινητοποιείτε το κεφάλι με ένα διχαλωτό ξύλο και το βάζετε στο σκεύος που έχετε μαζί σας και κλείνει ερμητικά, για να το σκοτώσετε αργότερα με την ησυχία σας. Ή το πετροβολάτε λες κι είναι η μοιχαλίδα της Κενής Διαθήκης. Προσωπική μου άποψη, παρότι εγώ γράφω το κείμενο, να το αφήσετε ήσυχο να πάει τη βόλτα του, δεν σας πείραξε ή τουλάχιστον δεν το είχε σκοπό όταν βγήκε να σεργιανίσει, αλλά ας πούμε ότι άντε κάνατε όλα τα αποπάνω, οπότε αποστολή εξετελέσθη κι έχετε την πρώτη ύλη του πιάτου σας. Μην ξεχνάτε ότι το φίδι δεν έχει καθόλου λίπος και η γεύση του θυμίζει ψάρι ή κοτόπουλο, δηλαδή γιατί να παιδευτείς και να μην φας κάτι από τα άλλα δύο, αλλά είπαμε, εδώ είμαστε ταμένοι να το φάμε το φίδι. Άλλωστε, σύμφωνα με την κινεζική παράδοση, τα φίδια μπορούν να θεραπεύσουν τα πάντα, από βρογχίτιδα μέχρι κατάθλιψη. Τη δική σας κατάθλιψη το φίδι θα την έχει μετά που θα γίνει γκουρμεδιά. Ας πούμε, η μαύρη κόμπρα μπορεί να έχει θανατηφόρο τσίμπημα και να προκαλεί τον θάνατο μέσα σε τέσσερις ώρες από το δάγκωμά της, αποτελεί όμως έναν πρώτης τάξεως μεζέ για το πιάτο σας, είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες και κολλαγόνο, δεν έχει λίπος ή χοληστερίνη, ενώ τα κόκαλά της έχουν μεγάλες ποσότητες ασβεστίου. (Να σας δω να κυνηγάτε μαύρες κόμπρες μετά την ανάγνωση του κειμένου και τι στον κόσμο).

Και πάμε να μπούμε στις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του πώς το γδέρνετε και τέτοια, αφού καταφέρατε να το πιάσετε σας έχω ικανούς για όλα. Με το που φτάνετε στο σπίτι, το βάζετε στην κατάψυξη για 30 με 40 λεπτά, για να δροσιστεί το ζωντανό μετά την ταραχή που έχει τραβήξει και να πέσει σε νάρκη – αυτό έχει να κάνει με την ευκολία την δική σας για τις επόμενες αποτρόπαιες πράξεις κι όχι γιατί ξαφνικά το λυπηθήκατε. Το βγάζετε από την κατάψυξη και, γρήγορα κι αποφασιστικά, ως άλλος επαναστατημένος γαλλικός λαός, αναφωνείτε: «πάρτα, Αντουανέτα!» – και το αποκεφαλίζετε. Εδώ τώρα σας θέλω ψύχραιμους και να μην αρχίσετε να χοροπηδάτε τσιρίζοντας, αυτό θα το κάνει το σώμα και το ανεξάρτητο κεφάλι του φιδιού, δηλαδή θα χοροπηδά, αλλά σιωπηλά, για περίπου μισή ώρα. Θα ανοιγοκλείνει και τα σαγόνια του. Θα πηδάει απ τους πάγκους. Κάτι δηλαδή σαν τον Κάρολο τον πρώτο της Αγγλίας και το γνωστό ποιηματάκι του, King Charles the First walked and talked / half an hour after his head was cut off.

Αν ξεπεράσετε κι αυτό το στάδιο, τα υπόλοιπα είναι εύκολα – αλλά εγώ δεν θέλω καμία γνωριμία μαζί σας. Βάζετε το πτώμα σε καυτό νερό ώστε να βγάλετε το δέρμα, το οποίο δεν πετάτε γιατί κάνει ωραιότατα τσιπς άμα τα τηγανίσετε και μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε σαν κρουτόν για τη σούπα! Το ξεπλένετε, το κόβετε κομματάκια και το βάζετε να βράσει για τουλάχιστον 6 ώρες γιατί είναι σκληρό (τι γράφω, τι γράφω;). Σε ένα άλλο καζάνι της μάγισσας βράζετε τις πατάτες, τα καρότα, φασολάκια, καλαμπόκι, πιπεριά, κι ότι άλλο σας κατέβει στο κεφάλι, ρίχνετε μέσα και το έρμο το ζωάκι για τα τελευταία 10 λεπτά και η σουπίτσα είναι έτοιμη. Οι καλεσμένοι βέβαια έχουν λακίσει μετά από όλα αυτά, ή μπορεί και όχι – φίλοι σας είναι, ε! Δεν τους έχω για καλύτερους.

Τώρα, αν αυτό είναι νόστιμο κι αξίζει όλον αυτό τον κόπο δεν το ξέρω, της νύφης πάντως της Θρακιώτισσας πεθεράς μάλλον δεν της άρεσε, και το κόβω να ήταν κι αλμυρό, έτσι όπως τα λέει το τραγούδι. Σίγουρα όμως δεν ήταν αυτό που την ξέκανε κι ίσως κι εκείνη η πεθερά να ήταν πολύ μεγάλη chef της εποχής της. Και την είπαν και ρατσίστρια. Άδικα. Αντί να της δώσουν κάνα αστέρι Michelιn.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *