zougla: Take Me I’m Yours

Τρίτη 4 Ιουλίου 2017

Take Me I’m Yours

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1073
Dj της ημέρας, ο Διονύσης Νοταράκης

Ο αναβάτης της κουρασμένης καμήλας έχει διασχίσει όλη την Ανατολή για να παραδοθεί στην αγαπημένη του. Έρημος, Θιβέτ, μπέλι ντάνσερς. Παρέλαση στερεοτύπων. Οριενταλισμός κακής κοπής. Στίχοι ό, τι να’ ναι. Ή τουλάχιστον έτσι τους κατάλαβα. Ρυθμός όμως καταιγιστικός. Σόλο σύντομο. Ρεφραίν πιασάρικο του κερατά.

Take me I’m yours
because dreams are made of this
Forever there’ll be
a heaven in your kiss.

Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, θα πρέπει να ήταν ήδη τριάντα ετών τραγούδι και με ξεγέλασε. Νόμιζα πως αποτελούσε άλλο ένα one hit wonder της εποχής. Και εκείνη το χόρευε πίνοντας ένα διάφανο ποτό με το καλαμάκι της. Τα βλέμματά μας θα συναντηθούν αόριστα χωρίς να υπονοείται κάτι. Σκηνικό μπαρ, γνωριμίες των μπαρ. Έχω καταναλώσει πολύ και είμαι στα όρια. Υπάρχω αόριστα. Το οπτικοακουστικό ντοκουμέντο θα χαραχτεί ανισοβαρώς στη μνήμη μου και θα χαθεί στα βάθη της για μια δεκαετία. Η εικόνα μερικά δευτερόλεπτα. Το καλαμάκι, η κίνηση, το βλέμμα. Ο ήχος θα καταλάβει μεγαλύτερο μερίδιο. Ρυθμός και στίχοι.

Δεν ξέρω ποια διεργασία πυροδότησε την αναλαμπή. Τα βλέπω όλα μπροστά μου μια δεκαετία μετά. Ρεφάρουν. Αυτά τα θραύσματα δηλαδή που επιβίωσαν. Για δυο εβδομάδες ακούω το τραγούδι κάθε μέρα. Το πρωί. Ρωτάω παλιότερους αν το θυμούνται. Όταν γυρνάω σπίτι. Με ακολουθεί. Που το είχα καταχωνιάσει τόσα χρόνια;

Σαράντα βαθμοί υπό σκιά. Ίσα που πιάνω την κίνηση της.
– Εσύ δεν λείπεις κάπου έξω;
– Ήρθα για διακοπές.
– Δεν θα το πιστέψεις αλλά σε σκεφτόμουν συνέχεια δυο βδομάδες τώρα.

Ευτυχώς δεν ρώτησε γιατί. Άντε να εξηγήσεις.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *