Μετράμε τις μέρες μέχρι τα εγκαίνια της έκθεσης GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη στις 25 Ιανουαρίου 2017. Το dim/art είναι χορηγός επικοινωνίας της έκθεσης και παρουσιάζει μερικές από τις ενότητες – περίπτερα.
Στο περίπτερο που είναι αφιερωμένο στις νεανικές υποκουλτούρες (με επιμελητή τον Λεωνίδα Αντωνόπουλο), θα συστεγαστούν τα υλικά και συμβολικά στοιχεία που προσδιόρισαν της «φυλές» της δεκαετίας του ’80, μιας σειράς, δηλαδή, νεανικών ή άλλων υποκουλτούρων που συγκρότησαν καινούργιες δυναμικές, συγκρουσιακές και ταυτόχρονα ρευστές ταυτότητες: πανκ, χέβι μέταλ, μοτοσικλετιστές, οργανωμένοι φίλαθλοι. To περίπτερο της έκθεσης για τις υποκουλτούρες θα οργανωθεί γύρω από δύο ερωτήματα: το πρώτο είναι πώς έβλεπαν τα μέλη των συλλογικοτήτων τους εαυτούς τους. Το τμήμα αυτό θα περιλαμβάνει φωτογραφικό υλικό από παρέες μουσικόφιλων, οπαδών, εξώφυλλα δίσκων, ρούχα και αξεσουάρ, εισιτήρια από συναυλίες κ.λπ., στολές που δημοσιεύονταν κυρίως σε ειδικά έντυπα της εποχής, καθώς και τεκμήρια που θα προέλθουν από αρχεία/συλλογές τυπικών συλλογικοτήτων (π.χ., ΛΕΜΟΤ) αλλά και μέλη άτυπων ομάδων που διαθέτουν σχετικό υλικό στις ιδιωτικές τους συλλογές (π.χ. παρέες χεβι μεταλλάδων). Με αυτόν τον τρόπο, θα δοθεί η ευκαιρία σε συλλογικότητες, που παραμένουν συχνά αφανείς, να παρουσιάσουν τεκμήρια από την ιστορική τους διαδρομή, αναδεικνύοντας τις πολλαπλές σημασίες τους ως φορέων κοινωνικότητας στην Αθήνα. Το δεύτερο ερώτημα αφορά το πώς έβλεπαν τις συλλογικότητες αυτές οι «απέξω»: η απάντηση του ερωτήματος αυτού θα δοθεί μέσω της έκθεσης εικόνων και λόγων για τις συλλογικότητες αυτές, όπως ρεπορτάζ σε εφημερίδες και τηλεόραση, την προβολή τμημάτων ταινιών της εποχής.
Φωτογραφία ταυτότητος
[Απόσπασμα από το κείμενο που θα δημοσιευτεί στον κατάλογο της έκθεσης]
—του Λεωνίδα Αντωνόπουλου—
Με τις πρώτες ανεξήγητες αλλαγές στη διάθεση, τον χείμαρρο από ανεξέλεγκτες ορμές που μονάχα υποψιαζόμασταν τι μπορεί να σημαίνουν, την έκρηξη της τριχοφυΐας που έδειχνε αποκρουστική αλλά κατά βάθος την καμαρώναμε, σταθήκαμε μπροστά στον καθρέφτη της επερχόμενης ενηλικίωσης, μόνοι, και τον ρωτήσαμε βουβά «ποιος είμαι;» Και αντί να τρέξουμε να παραλάβουμε από τους μεγαλύτερους τις δανεικές μας ταυτότητες, όπως τόσοι και τόσοι νέοι πριν από εμάς, μείναμε εκεί, ακίνητοι, μπροστά στον καθρέφτη: «Ποιος είμαι;»
Έφηβοι ή νέοι, ήμασταν κατά κάποιον τρόπο οι πρώτοι baby boomers της Ελλάδας. Η πρώτη αληθινή «γενιά της ειρήνης». Ο πόλεμος, ο εμφύλιος, η δικτατορία φυσικά και ήταν όλα παρόντα· το αίμα ήταν ακόμη νωπό πάνω στα μωσαϊκά, στα σεμεδάκια του σαλονιού ή στο τραπεζομάντιλο του κυριακάτικου τραπεζιού, κι ακόμη περισσότερο έξω στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, στις πορείες του Πολυτεχνείου, στην τρομοκρατία της 17Ν, στον Ψυχρό Πόλεμο ή στην «επανάσταση» που η επαγγελία της όσο πήγαινε γινόταν και πιο ράθυμη. Όλα αυτά όμως ήταν πίσω μας. Ναι, ήμασταν η πρώτη γενιά της ειρήνης — απλώς δεν το ξέραμε. Και, μάλλον, δε μας ένοιαζε. Είχαμε χρόνο, ίσως για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας που η νεολαία είχε χρόνο κατάδικό της, να αποφασίσουμε ποιοι είμαστε. Ήταν η πρώτη φορά που δε χρειαζόταν να ανήκουμε κάπου πριν ακόμη βγάλουμε μουστάκι. Και το ξεχειλώσαμε.
Γιατί δεν ήταν μόνο ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας. Είχαμε και χρήμα. Παρά τον πληθωρισμό και τις υποτιμήσεις της δραχμής, το χαρτζιλίκι ήταν κεκτημένο και η πεποίθηση ότι το εισόδημα της οικογένειας θα αυξηθεί δεδομένη. Η ανεργία μας τρόμαζε λιγότερο από την προοπτική να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι, ασχέτως εάν πίσω από τις κλειστές πόρτες η μικροαστική οικογένεια εξασκούσε τις δικές της δυνάμεις. Κατ’ επίφαση ή πραγματική, η αυτονόμησή μας ήταν αναπόφευκτη. Ίσως και δεδομένη, καθώς οι μεγαλύτεροι είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν, για πρώτα φορά στην ιστορία της μικροαστικής ελληνικής οικογένειας, χρόνο για τον εαυτό τους και για τα παιδιά τους.
Σε αυτό το περιβάλλον που όσο πήγαινε γινόταν και πιο ασφαλές γύρω μας, που έδειχνε να ανέχεται όλο και περισσότερες αποκλίσεις (από ενοχές; από άγνοια; από άποψη; Δε μάθαμε ποτέ), που αγωνιούσε πιο πολύ για τις σπουδές και τα πτυχία παρά για τη γρήγορη ένταξή μας στην αγορά εργασίας και τη συνεισφορά στον οικογενειακό προϋπολογισμό, γευτήκαμε για πρώτη φορά τον αμαρτωλό καρπό της χειραφέτησης. Καθώς ο κίνδυνος μιας νέας εκτροπής ή ενός νέου διχασμού απομακρυνόταν από τη χώρα με την ένταξή της στη αστική δημοκρατική οικογένεια της Ευρώπης και καθώς το αίμα στέγνωνε, οι προτεραιότητες άλλαζαν. Η απάντηση στο ερώτημα τι σημαίνει να είσαι νέος απαιτούσε νέες ιεραρχήσεις. Άρχισαν οι ανακατατάξεις: Η νεολαία, από διάχυτη πολιτική έννοια που ήταν ώς τότε, μεταβλήθηκε σε αυτοδύναμη πολιτιστική κατηγορία που αναγνωριζόταν και προσδιοριζόταν μέσα από την ένταξή της σε επιμέρους αισθητικά ρεύματα, όχι μεν στεγανά αλλά επαρκώς διακριτά ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80.
Κοιτάζαμε ξανά και ξανά το είδωλό μας στο καθρέφτη και προβάραμε πόζες, βγάζαμε φανταστικές φωτογραφίες και τις ταιριάζαμε με τις φανταστικές μας ταυτότητες, με τις οποίες περνούσαμε και ξαναπερνούσαμε τα αόρατα σύνορα του νέου καταναλωτικού κόσμου. Γιατί γύρω μας, παντού, υπήρχε αφθονία, μια απλόχερη προσφορά από επιμέρους ταυτότητες, δυσνόητες ή και αδιανόητες για τους μεγαλύτερους. Ρεύματα αισθητικά, δανεισμένα από την Ευρώπη και την Αμερική του ’60 και του ’70, και νέα, που γεννιόντουσαν μέσα στην επικράτεια της ψυχαγωγίας είτε ως έκφραση καλλιτεχνική είτε ως χομπίστικο δημιούργημα στο πλαίσιο του ελεύθερου χρόνου, του οποίου η αξία και η ιερότητα αναγνωρίζονταν πλέον από όλους.
Ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος είναι δημοσιογράφος, ειδικευμένος σε θέματα πολιτισμού και μουσικής, και διευθυντής του ραδιοσταθμού KOSMOS. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και έκανε μεταπτυχιακό στη Στρατηγική των ΜΜΕ στο Λονδίνο. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες και περιοδικά, κάνει εκπομπές μουσικού και δημοσιογραφικού περιεχομένου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ενώ υπήρξε και διευθυντής προγράμματος στον «Αθήνα 9.84». Από το 1997 εργάζεται στην ΕΡΤ και ήταν, μεταξύ άλλων εκπομπών, ο δημιουργός και παρουσιαστής της βραβευμένης σειράς μουσικών ντοκιμαντέρ «Οι Μουσικοί του Κόσμου». Μέχρι το 2011, υπήρξε σύμβουλος για τη μουσική και καλλιτεχνικός υπεύθυνος της ενότητας «Ήχοι του Κόσμου» του Φεστιβάλ Αθηνών.
* * *
GR80s, το site
GR80s στο facebook
GR80s στο twitter
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία GR80s
Στο:GR80s Tagged: GR80s, Λεωνίδας Αντωνόπουλος
from dimart http://ift.tt/2j4RtKY
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου