Αναμνήσεις από τα κεντρικά σινεμά της Αθήνας στη δεκαετία του ’80
—της Ειρήνης Βεργοπούλου—
Αττικόν και Απόλλων μαζί, δυο «δίδυμοι πύργοι» που έμελλαν να καούν στο απώτερο μέλλον, σε μια απεχθή και δραματικότατη συγκυρία. Εντελώς ανυποψίαστοι για αυτό το Ύστερα που ελλόχευε, απολαμβάναμε τους Ναούς εκείνους της κινηματογραφικής λατρείας. Στεκόμασταν στις ουρές, ντυνόμασταν συχνά με «τα καλά» μας όποτε πηγαίναμε εκεί, θαυμάζαμε τους από πάνω αναρτημένους τεράστιους «πίνακες» που εικονογραφούσαν την εκάστοτε ταινία: μια larger than life πραγματικότητα, που δυνάμωνε, με ένα κοίταγμα που κάναμε, την ένταση της δικής μας καθημερινότητας. Απολαμβάναμε ακόμα και την αφή πάνω στο ξύλινο χερούλι των καθισμάτων όπως και την αίσθηση της βελούδινης τσόχας τους. Όσοι λαχταρούσαμε πιότερο να εμφιλοχωρήσουμε στην πλοκή, οι «άρρωστοι», διαλέγαμε τα θεωρεία του Αττικόν, επάνω, τα μεμονωμένα εκείνα καθίσματα άκρη μπροστά. Οι πορωμένοι φοιτητές βγαίναμε από την μια παράσταση, των έξη, και πηγαίναμε στην επόμενη, των οκτώ, από το ένα στο άλλο. Εισιτήριο κάπου 300 δραχμές.
Αντίπαλο δέος η κλασάτη Όπερα, με τις σχεδόν Αρτ Ντέκο μαρμάρινες σκάλες, στη στοά με τη Λέσχη του Δίσκου, από όπου σταθερά έκανες ένα πέρασμα πριν ή μετά την προβολή. Η Έλλη, ένα σινεμά-μπουτίκ με τις καλλιτεχνικές πάντα ταινίες, τις βραβευμένες στα φεστιβάλ, τις Ευρωπαϊκές και Ανατολικοευρωπαϊκές – και εδώ ανέβαινες στον εξώστη, και συχνά, τα Σάββατα, όταν δεν υπήρχαν άλλες θέσεις. Με το περίπτερο με το κόκκινο τηλέφωνο απέξω, από όπου καλούσες τους φίλους σου σπίτι τους για αν δεις γιατί έχουν αργήσει, και αγόραζες και την αγαπημένη σου Break σοκολάτα που θα σου κρατούσε την πείνα στη διάρκεια της ταινίας, επειδή ήσουν ακόμα στις ηλικίες της αδυνατοσύνης, όπου δεν πολυέτρωγες. Το Άστυ, το κατά κυριολεξία υπόγειο, η επιβλητική εκείνη κάθοδος στο μυστήρια της Έβδομης Τέχνης, στα βαθιά ενδότερα, των σπουδαίων ταινιών, των σκληρών καθισμάτων, των τυχαίων συναντήσεων με τους συμφοιτητές σου από τη σχολή, των πρώτων δειλών –και αδήλωτων- ερωτικών ραντεβού, αλλά και των μοναχικών ανθρώπων του μέσου της εβδομάδας -ζούνε άραγε ακόμα; Η Αλκυονίδα της Ιουλιανού, των μυστών, των μεγάλων Ρώσων και Ανατολικοευρωπαίων κινηματογραφιστών, των λιτών προγραμμάτων που έγραφαν για κάποιες αμερικανικές ταινίες ότι ήταν «μια παραγωγή της Κολούμπια Πίκτουρες». Πιο έξω λίγο από το κέντρο, το Τριανόν, το Ράδιο Σίτυ, το Αελλώ, το Ααβόρα…
Η Γλυκιά Συμμορία, η Ρεβάνς, ο Αμπιγιέρ, η Μεγάλη Ανατριχίλα, το Πέρα από την Αφρική. Ο Μίκλος Γιάντσο, ο Μπέργκμαν, ο Ταρκόφσκι, ο Γούντυ Άλλεν, ο Σκορσέζε με μαύρα μαλλιά ακόμα. Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται, πριν γίνει στη μνήμη του κόσμου «Νο 5». Σπαράγματα της ατομικής και συλλογικής μνήμης τώρα πια όλα αυτά. Και έγιναν τα ταπεινά προγράμματα που από αγάπη στις συλλογές κράταγες, αντί για τσαλακωμένα σκουπίδια στα καλάθια, πάπυροι τρυφεροί, ανεκτίμητης για σένα αξίας.
* * *
GR80s, το site
GR80s στο facebook
GR80s στο twitter
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία GR80s
Στο:GR80s Tagged: Ειρήνη Βεργοπούλου
from dimart http://ift.tt/2kg4bdN
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου