zougla: Pretty in Pink

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Pretty in Pink

Αυτό δεν είναι τραγούδι #924
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά

Αν ρωτήσετε κάποιον κινηματογραφόφιλο που πέρασε την εφηβεία του μέσα στη δεκαετία του ’80 (εμένα, λ.χ.) τι ήταν αυτό που τον σημάδεψε, αν είναι ειλικρινής, κατά πάσα πιθανότητα θα σας πει: «το brat pack».

Εντάξει, και Ψάλτη είδαμε στο βίντεο, κι ας μην το παραδεχόμαστε. Και Αγγελόπουλο είδαμε, κι ας μην δεν τον καταλάβαμε (τότε – και κάποιοι εξ ημών, ποτέ). Και Περάκη είδαμε· μας άρεσε, αλλά δεν ταυτιστήκαμε: απευθυνόταν σε μια γενιά πριν από τη δική μας. Το ίδιο και ο Νικολαΐδης, όπως επίσης και η Ρεβάνς του Βεργίτση. Για να τα πούμε όπως έγιναν, από ελληνικές ταινίες, βλέπαμε κυρίως παλιές κωμωδίες στην τηλεόραση.

Από ξενόγλωσσες, τι να σας πω; Ότι βλέπαμε μανιωδώς Tarkovsky και Fassbinder; Ε, δε βλέπαμε! (Μιλάω πάντα για τους πολλούς, έτσι;) Ούτε Scorsese. Ούτε Woody Allen. Δεν βλέπαμε καν Coppola, ο οποίος, όσο να πεις, είχε και κάποιες ταινίες με ηθοποιούς σχεδόν στην ηλικία μας για να ταυτιστούμε (π.χ., εκείνες που βασίστηκαν στα μυθιστορήματα της S.E. Hinton: Outsiders και Rumble Fish).

Τι βλέπαμε, λοιπόν, και μάλιστα μαζικά; Χαζομάρες για εφήβους βλέπαμε, να τι βλέπαμε! The Breakfast Club και St. Elmo’s Fire και Pretty in Pink. Ταινίες ενηλικίωσης με νεαρούς ηθοποιούς, που συνήθως έπαιζαν μαζί, το “brat pack”: Emilio Estevez, Anthony Michael Hall, Rob Lowe, Andrew McCarthy, Demi Moore, Judd Nelson, Molly Ringwald, Ally Sheedy. Κυρίως αυτοί ήταν η ομάδα, συν μερικοί ακόμα, περιφερειακοί. Κάποια από τα ονόματα αυτά ίσως σήμερα δεν σας λένε τίποτα, αλλά στα 80s ήταν αστέρια!

Ας μιλήσουμε για μία απ’ αυτές τις ταινίες, ίσως τη μεγαλύτερη «εϊτίλα» απ’ όλες, που είχε και φοβερό new wave/post-punk soundtrack (OMD, Suzanne Vega, INXS, The Psychedelic Furs, New Order, Echo and the Bunnymen, The Smiths – μεταξύ άλλων) την Pretty in Pink (1986).

Η Molly Ringwald (μην αρχίσετε τώρα τα «ποια είν’ αυτή;»· μιλάμε για μεγάλη φίρμα στα 80s!), τότε 18 χρονών, ακούει το τραγούδι “Pretty in Pink” των The Psychedelic Furs και γουστάρει τρελά.

Πάει και πιάνει τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο John Hughes, με τον οποίο είχε ήδη κάνει δύο μεγάλες επιτυχίες, το Sixteen Candles (1984) και –κυρίως– το The Breakfast Club (1985), και του λέει, «δε γράφεις, ρε κουμπάρε, ένα σενάριο πάνω σ’ αυτό τραγούδι;» Ο Hughes γράφει όντως το σενάριο που του γύρεψε το πουλέν του: μια ιστορία που είναι πιο παλιά κι από τις κάλτσες – την επιτομή της εφηβικής/σχολικής ερωτικής σαχλαμάρας: ιψενικό τρίγωνο Πανοράματος. Ο ίδιος έκανε και την παραγωγή, αλλά το σκηνοθέτησε άλλος, ο πρωτοεμφανιζόμενος (και σύντομα εξαφανιζόμενος) Howard Deutch.

Η πλοκή: Η Andie Walsh, ένα όμορφο (και έξυπνο, αλίμονο!) πλην πτωχό κορίτσι ζει με τον μπατίρη και ακαμάτη πατέρα της (Harry Dean Stanton!) και τραβάει ποικίλα ζόρια. Ο παιδικός της φίλος, ο Philip “Duckie” Dale (Jon Cryer – το όνομα μπορεί να μην σας λέει κάτι, αλλά είναι γνωστή φάτσα: είναι εκείνος που έπαιζε τον ασχημούλη αδερφό του Charlie Sheen στη κωμική σειρά Two and a Half Men) είναι ερωτευμένος μαζί της, αλλά εκείνη έχει μάτια μόνο για τον Blane McDonough (Andrew McCarthy), ένα πλούσιο αλλά καλό παλικάρι – η τρίτη πλευρά του τριγώνου, η υποτείνουσα-γέμιση, ας πούμε. Στο κάδρο να βάλουμε και τον κολλητό του Blane, τον σούπερ κακό πλούσιο Steff McKee (James Spader – μανία αυτό το παιδί με τους αχώνευτους χαρακτήρες!), ο οποίος επίσης γουστάρει την Andie, αλλά εκείνη δεν του κάθεται, οπότε ο Steff, ως κακός που είναι, βάζει στο δυνάμει ζεύγος όλο εμπόδια και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να πείσει τον Blane ότι η Andie είναι πολύ μπασκλασαρία για τα πλούτη τους. Με τα πολλά, στο τέλος… αλλά ας μην πάμε ακόμα εκεί.

Μέχρι στιγμής, τι έχουμε; Ένα κορίτσι για δύο: πιο στερεότυπο, γίνεσαι θέμα σε μεσημεριανάδικο! Στο αρχικό σενάριο (το οποίο, καταρχάς, γυρίζεται ως έχει) το κορίτσι τελικά το κερδίζει ο ασχημούλης Duckie. Για την τελική σκηνή, ο Hughes έχει παραγγείλει τραγούδι στους Orchestral Manoeuvres in the Dark – ξέρετε, εκείνους που μας έβαλαν στο «πνεύμα» των 80s με τον «ύμνο» “Enola Gay” (1980):

Οι OMD τού δίνουν ένα τραγούδι που έχουν έτοιμο, το “Goddess of Love” (1986), και θεωρούν ότι καθάρισαν.

Αλλά δεν καθαρίζεις έτσι εύκολα στο Χόλυγουντ. Η ταινία γυρίζεται όπως θέλει ο Hughes και παίζεται πρώτα, όπως συνηθίζουν να κάνουν τα μεγάλα στούντιο με ταινίες που αναμένεται να σκίσουν, σε επιλεγμένο κοινό για να κόψει η εταιρεία αντιδράσεις. Και οι αντιδράσεις είναι συλλήβδην αρνητικές ως προς το τέλος: ο κόσμος δεν γουστάρει να κερδίσει το κορίτσι ο αστείος, πλην ασχημούλης και άφραγκος, Duckie, αλλά ο λεβέντης, ο Blane. (Ο κόσμος προφανώς είναι σοφός και σε άλλες χώρες, όχι μόνο στην Ελλάδα.) Ο Hughes κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει το δικό του, αλλά τελικά η εταιρεία τον αναγκάζει να ξαναγυρίσει στην τελευταία σεκάνς (ποιος ξέρεις τι συμβόλαια υπογράφουν αυτοί οι άνθρωποι!) και να γίνει αυτό που θέλει ο κόσμος με το αλάνθαστα λανθασμένο του κριτήριο: το απόλυτο κλισέ, δηλαδή.

Το πρόβλημα τώρα είναι ότι το τραγούδι των OMD δεν ταιριάζει με την νέα εκδοχή (χώρια που δεν άρεσε και στον κόσμο, έτσι;). Ο Hughes ζητάει από τους OMD να του γράψουν άλλο τραγούδι. Και το θέλει, τους λέει, για λόγους ρυθμού, να είναι στα 120 bpm. Η αλήθεια, νομίζω, είναι ότι αυτό που πραγματικά ήθελε (για γούρι;) ο Hughes ήταν ένα τραγούδι που να μοιάζει με το “Don’t You (Forget About Me)” (1985) των Simple Minds, το οποίο άνοιγε και έκλεινε ιδανικά την προηγούμενη ταινία του, την μεγάλη επιτυχία The Breakfast Club.

Όμως, οι OMD φεύγουν σε δύο μέρες για περιοδεία και τσινάνε. Με τα πολλά, μπαίνουν στο στούντιο και αυθημερόν γράφουν το “If You Leave”, το οποίο και τελικά χρησιμοποιείται. (Και βέβαια έγινε τεράστια επιτυχία, μεγαλύτερη και από το εμβληματικό “Enola Gay”!)

Οι ηθοποιοί, τώρα, καλούνται εκ νέου για να ξαναγυρίσουν την τελική σκηνή (με την ανατροπή). Οι χαρτογιακάδες της εταιρείας, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, είπαν εκ των υστέρων ότι η Ringwald και ο Cryer δεν είχαν χημεία μεταξύ τους και ότι η Ringwald είχε ίωση όταν γύριζαν την αυθεντική τελική σκηνή και είχε βγει χάλια. Η ουσία είναι ότι ο κόσμος δεν γούσταρε το happy end της μιζέριας, τελεία και παύλα. Ο κόσμος ήθελε λήθη στο παρελθόν, ελπίδα για το μέλλον· ήθελε κάτι που να είναι 80s, ρε παιδί μου! Το κορίτσι να το πάρει ο ωραίος λεφτάς: κλασικά πράματα. Πάνε οι κοινωνικές περιχαρακώσεις! Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο! Παραμυθιάστε μας, ρε σεις, τι σας ζητάμε; Τέτοια ανθηρά.

Η πλάκα είναι ότι ο McCarthy επιστρέφει στο σετ πολύ αδυνατισμένος και με ξυρισμένο κεφάλι για τις ανάγκες του ρόλου του σε κάποια άλλη παραγωγή. Του βάζουν μια περούκα (δεν ξέρω μήπως τον πάχυναν ταχύρυθμα κιόλας!) και γυρίζουν αυτό το θεσπέσιο κλείσιμο:

Και, όπως είδατε (από το 3:30΄ στο παραπάνω κλιπ) είχαν το θράσος να μας γλυκάνουν το χάπι, βάζοντας μια ξανθιά bimbo από το πουθενά να κάνει τα γλυκά μάτια στον Duckie, για να μην θεωρήσουμε ότι θα μείνει μπουκάλα ο έρμος, μετά που η καλή του τον παρατάει μόνο στην πίστα για να τρέξει να βρει την σκελετωμένη περούκα. Αίσχος! Τριάντα χρόνια μετά, είμαι αναφανδόν με τον Duckie. Τουλάχιστον εκείνος είχε πλάκα. Δείτε τον εδώ να μιμείται τον Ottis Redding στο “Try a Little Tenderness” (1966) – το οποίο δεν υπάρχει στο OST:

Έτσι την περνούσαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες στα 80s: με γλυκανάλατες σούπες μιας νέας τάξης πραγμάτων (που ήταν ίδια με την παλιά, αλλά σε νέα συσκευασία). Δεν είναι ν’ απορείς με όσα ακολούθησαν στα καταστροφικά 90s: είχαμε προπονηθεί γερά· ήταν επόμενο να διαπρέψουμε καταποντιζόμενοι.

pretty-in-pink-movie-poster

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Μέχρι τα εγκαίνια της έκθεσης GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη στις 25/1, στη στήλη θα δημοσιεύονται τραγούδια (που δεν είναι τραγούδια) της δεκαετίας του ’80.

gr80s_logotitle_gr