zougla: Πριν το τέλος

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

Πριν το τέλος

Αυτό δεν είναι τραγούδι #909
Dj της ημέρας, Ελένη Κεχαγιόγλου

«Σε κρατούσα απ’ το χέρι, ό,τι ζούμε μου λες δε μου φτάνει» — «πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει» — «Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να ’σουν το πιόνι» — η εφηβεία, με το διαρκές ανικανοποίητο, τη βαθιά στεναχώρια για κάτι που δεν το ξέρεις αλλά είναι βαρύ και είναι ασήκωτο, τη μελαγχολία που προξενεί ένα αίσθημα σαν ανεκπλήρωτος έρωτας, έστω κι αν δεν υπάρχει αντικείμενο του πόθου, για ένα τέλος που διαρκώς επαπειλείται μα δεν επέρχεται. Η εφηβεία με το άγνωστό σου σώμα να κάνει εν αγνοία σου παιχνίδι. Με τον θυμό προς τα άγνωστα όλα που καταπιέζουν ό,τι στ’ αλήθεια θα ήθελες να είσαι, παρότι δεν έχεις ιδέα πώς ακριβώς είναι ο ιδανικός μελλοντικός σου εαυτός. Η εφηβεία που όλα τα αρνείται και όλα τα χρειάζεται, ο ιδεαλισμός-ασπίδα σε υπαρκτά και επινοημένα εμπόδια. Η αναζήτηση ενός νοήματος που θα υπερβαίνει τη ματαιότητα του ενήλικου κόσμου που σε περιβάλλει. Το άγχος που δεν είσαι πια παιδί αλλά ούτε μεγάλος, και η εκδήλωσή του ως θυμός πρόθυμος να εκφραστεί δοθείσης ή όχι ευκαιρίας.

Σκεφτόμουν σήμερα, συμπάσχοντας, τα παιδιά, κυρίως τα μεγαλύτερα παιδιά, τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου, που επιστρέφουν αύριο στο πληκτικό ελληνικό σχολείο. Και αναδύθηκε η εικόνα μιας έφηβης το 1984, που άκουγε και ξανάκουγε και άκουγε ξανά και πάλι το «Πριν το τέλος» με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, κι ας μην του είχε την τρομερή αδυναμία των συνομηλίκων της. Δεν έκλαιγε συχνά, ήταν εκπαιδευμένη ως «δυνατή», επιβραβευμένη ως η «εσύ όλα τα καταφέρνεις» — και τα κατάφερνε. Θυμάμαι το κόλλημά της με αυτό το τραγούδι, παρότι δεν είχε να θρηνήσει καμιά προδομένη αγάπη. Θυμάμαι τη συγκίνησή της για «κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία». Και πρώτη φορά κατάλαβα ότι ήταν ένα τραγούδι με αποδέκτη τον εαυτό της: «Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω».

Της δίνω σήμερα ένα χάδι. Αύριο, φάντασμα του παρελθόντος, επιστρέφει κι εκείνη στο σχολείο, μαζί με όλα τα νυν παιδιά της ηλικίας τους. Σκοτάδι γίνονται και παραδίδονται στην εφηβεία τους. Είναι υπαρξιακό το ζήτημα: «Πριν το τέλος πώς μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη». Πράγματι.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.