zougla: Careless Whisper

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Careless Whisper

p1947kdmuteh2n841h9qrar1pvjd

Αυτό δεν είναι τραγούδι #926
Dj της ημέρας, ο Άγγελος Μανουσόπουλος

1988. Δευτέρα λυκείου. Συμμετέχω με το ζόρι στην ημερήσια εκδρομή της τάξης στη Θεσσαλονίκη, μόνο και μόνο επειδή τις προηγούμενες μέρες τα φιλαράκια με έχουν παρακαλέσει «να μη χαλάσω την παρέα». Λόγος της δυσθυμίας μου –τι άλλο;– μια ερωτική απογοήτευση. Είναι πολύ πρόσφατη η απόρριψη του έρωτά μου από την Ξανθή, μια γλυκιά, γεματούλα συμμαθήτρια, με κατάμαυρα (παρά το όνομά της) μαλλιά, και δεν έχω καμία όρεξη για εκδρομές και παρόμοιες εκδηλώσεις. Κατά τις 9 το βράδυ επιστρέφουμε και μπορώ επιτέλους να βυθιστώ στον εαυτό μου και στη μαυρίλα μου, αφού όμως προηγουμένως υποστώ μία τελική δοκιμασία. Την καθιερωμένη επίσκεψη σε ντισκοτέκ της εθνικής οδού, κάπου στον Πλαταμώνα, το επιστέγασμα κάθε αξιοπρεπούς ημερήσιας εκδρομής στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι μόνο η φρέσκια χυλόπιτα, είναι επιπλέον που δεν γουστάρω τις ντισκοτέκ καθότι παλιοροκάς. Έτσι κάθομαι μπροστά σε ένα ποτήρι μπατίντα ντε κόκο, περιμένοντας την ώρα να περάσει, ενώ οι φίλοι μού ζαλίζουν τα αυτιά να μην το βάλω κάτω και να ξαναπροσπαθήσω με την Ξανθή. Εκείνη εν τω μεταξύ κάθεται με την παρέα της στην άλλη πλευρά της πίστας που είναι γεμάτη από συμμαθητές που χτυπιούνται στους ρυθμούς των Pet Shop Boys. Ξαφνικά, μόλις τελειώνει το τραγούδι, τα φώτα χαμηλώνουν στο ελάχιστο και μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής ακούγεται το χαρακτηριστικό σαξόφωνο της εισαγωγής του Carelles Whisper. Οι συμμαθητές υποδέχονται το τραγούδι με ένα ομαδικό επιφώνημα που συνδυάζει έκπληξη και χαρά και στα σβέλτα σχηματίζουν ζευγάρια που αγκαλιάζονται και λικνίζονται, ενώ ο Τζορτζ Μάικλ ξεκινά τον θρήνο για ένα χαμένο έρωτα. Οι φίλοι μου γυρίζουν αυτόματα προς το μέρος μου και μου λένε να πάω να ζητήσω από την Ξανθή να χορέψουμε. Εγώ αρνούμαι λέγοντας ότι δεν υπάρχει λόγος, αλλά η άρνησή μου σχεδόν τους εξαγριώνει. Σε λίγο η πίεση είναι σωματική: με σπρώχνουν! «Μην είσαι μαλάκας», μου λέει τελικά ο ένας από αυτούς, «είναι μοναδική ευκαιρία για πέντε λεπτά να την έχεις αγκαλιά και να της ψιθυρίζεις ό,τι θέλεις στο αυτί». Επιτέλους σηκώνομαι, παίρνω βαθιά ανάσα και ετοιμάζω τις λέξεις μου. Κάνω το γύρο της πίστας αλλά λίγα μέτρα από την παρέα της Ξανθής διαπιστώνω ότι εκείνη δεν είναι πια εκεί. Σηκώνω τα μάτια μου και τη βλέπω στην πίστα αγκαλιά με ένα συμμαθητή. Δεν τρέχει κάτι μεταξύ τους, είναι απλά φίλος της που είχε την ατυχή έμπνευση να της ζητήσει να χορέψουν λίγα δευτερόλεπτα πριν από εμένα. Για να μην κάνω μεταβολή και προδοθώ, συνεχίζω την πορεία μου και πάω στην τουαλέτα. Βγαίνω στο σημείο όπου στο βιντεοκλίπ ο Τζορτζ Μάικλ, έχοντας χάσει την αγάπη του, ατενίζει το ηλιοβασίλεμα μόνος κι έρημος. Σε παρόμοια κατάσταση κι εγώ κατευθύνομαι στην παρέα για να υποστώ τις αποδοκιμασίες των κολλητών, ενώ τελειώνει αυτό που στο εξής θα αποκαλώ «το γαμημένο κωλοτράγουδο».

Πριν από ένα μήνα, με τον θάνατο του Τζορτζ Μάικλ, ξανάκουσα κι απόλαυσα επιτέλους το Careless Whisper, που τώρα πια το ονομάζω «το τραγούδι μιας χαμένης ευκαιρίας».

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Μέχρι τα εγκαίνια της έκθεσης GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη στις 25/1, στη στήλη θα δημοσιεύονται τραγούδια (που δεν είναι τραγούδια) της δεκαετίας του ’80.

gr80s_logotitle_gr